နယူးျမန္မာႏွင္႔လူငယ္တို႔အတြက္စိန္ေခၚမႈ

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ ႔အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္  

          ကြ်န္ေတာ္တို႔အစိုးရအေနနဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကစျပီး ေဆာင္ရြက္လာခဲ႔တဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားရဲ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ တစ္ခုတည္းပဲရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ႔ အနာဂတ္၊ ပိုမိုျပည္႔စံုတဲ႔ဘဝတစ္ခု ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္လို႔ သမၼတၾကီးဦးသိန္းစိန္က မိန္႔ခြန္းတစ္ခုထဲမွာ ထည္႔ေျပာသြားခဲ႔ပါတယ္။

          မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ႔ အနာဂတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ေနတာသိရလို႔ လူငယ္ထုအတြက္ ဝမ္းသာ စရာပါပဲ။ သမၼတၾကီးက အဲ႔ဒီစကားကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဂြ်န္ေဟာ႔ကင္းတကၠသိုလ္၊ အက္(စ)ေအအိုင္အက္(စ) (SAIS) ခန္းမထဲမွာ ေျပာၾကားခဲ႔တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိန္႔ခြန္းဟာ တကယ္ပဲအေရးပါေနလို႔လားမသိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ မိန္႔ခြန္းထဲမွာလည္း ထပ္ေျပာခဲ႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေျပာတာကေတာ႔ ကမၻာ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ေျပာခဲ႔တာပါ။ 

          ကမာၻလံုးခ်ီတဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေပါင္း (၇၈) ႏိုင္ငံေက်ာ္က နယ္ပယ္ေဒသ အသီးသီးမွာ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္ျပီး အလားအလာရွိတဲ႔ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ Young Global Leaders ကမာၻ႔လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အိမ္ရွင္အျဖစ္ လက္ခံက်င္းပတဲ႔ (၂၂) ၾကိမ္ေျမာက္ အေ႔ရွအာရွဆိုင္ရာ ကမၻာ႔စီးပြားေရးဖိုရမ္ၾကီးကို ေလ႔လာဖို႔တက္ေရာက္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီ ကမာၻ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ သမၼတၾကီးတို႔ ေနျပည္ေတာ္မွာေတြ႔ဆံုစဥ္ အထက္ပါမိန္႔ခြန္းကို ထပ္ေျပာခဲ႔တာပါပဲ။

လူငယ္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးက႑

          ဒီတစ္ခါမွာေတာ႔သမၼတၾကီးက အမ်ားစုအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ကိစၥရပ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႔ အခန္းက႑ေတြကိုသာ အာရံုစိုက္ျပီး အသားေပးေျပာဆိုေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္႔အေနနဲ႔ကေတာ႔ ဒီကိစၥေတြထက္ သာမန္ျပည္သူတစ္ဦး အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ားကေန လြတ္ေျမာက္ျပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ သာယာတဲ႔ဘဝမ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးနဲ႔ လူတန္းေစ႔ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ေရးကို အာရံုစိုက္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိပါတယ္၊ ပညာမတတ္ေသးတဲ႔ ျပည္သူေတြ ပိုမိုပညာတတ္လာေစဖို႔၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔တဲ႔ေနတဲ႔ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈေတြရရွိေအာင္၊ ေရေကာင္းေရသန္႔နဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးစတာေတြကို ရရွိေအာင္ ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ေနတာျဖစ္ပါတယ္၊ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အစိုးရအေနနဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ကစျပီး စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ားရဲ ႔ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ျပည္႔စံုတဲ႔ အနာဂတ္ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ထည္႔သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ႔ပါတယ္။

          မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြရဲ ႔အနာဂတ္ကို တကယ္ပဲေကာင္းမြန္ျပည္႔စံုဖို႔ဆိုရင္ လူငယ္ဖြ႔ံျဖိဳးေရးက႑ေတြကို  အရွိန္အဟုန္ျမွင္႔တင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရေတာ႔မွာျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ အျခားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဦးေဆာင္ျပီး ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ ႔ဘဝ ျမင္႔မားလာေအာင္၊ အရည္အေသြးေတြထက္ျမက္ေနေအာင္၊ ကမာၻနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ႔ ေခတ္ပညာတတ္ မ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္လာေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။

ကမာၻ႔စီးပြားေရးဖိုရမ္နဲ႔ျမန္မာ႔အခန္းက႑

          ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြဟာ အင္မတန္ ေရပန္းစားလ်က္ရွိေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ စီးပြားေရးအသိုက္အဝန္းၾကားမွာ စကားတစ္ခုျဖစ္ေပၚေနတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ “ မင္းရဲ ႔ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္မွာ ျမန္မာဗီဇာတံဆိပ္ မထုရေသးရင္ မင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္ေသးဘူး” ဆိုျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔အေနအထားဟာ အဲ႔ဒီေလာက္ထိ Image တက္ေနပါတယ္လို႔ တစ္ေလာက ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ အၾကံေပးဦးကိုကိုလိႈင္န႔ဲ ေတြ႔ဆံုခန္းတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ကမာၻကစိတ္ဝင္တစား ရွိလာတာဟာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ရရွိထားတဲ႔ အက်ိဳးဆက္ကို အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်ျပီး မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအတြက္ အခြင္႔အလမ္းေကာင္းေတြ ဖန္တီးေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

          အခုဆိုရင္ ကမၻာ႔စီးပြားေရးဖိုရမ္ၾကီးလည္း ျပီးသြားခဲ႔ပါျပီ။ ဒီဖိုရမ္ၾကီးကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ ရရွိလိုက္တဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ႔ ကမၻာ႔ဇာတ္ခံုေပၚမွာ နယူးျမန္မာရယ္လို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ႔ျပီ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဖိုရမ္ၾကီးကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ အခြင္႔အလမ္းေတြ ပိုမိုရရွိႏိုင္လိမ္႔ မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေဒသတြင္းေရာ၊ ႏိုင္ငံတြင္းမွာပါ စီးပြားေရးဖြ႔ံျဖိဳး တိုးတက္မႈ အရွိန္အဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကမာၻ႔စီးပြားေရးကို ေကာင္းမြန္တည္ျငိမ္လာေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ လည္း အားလံုးကေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကပါတယ္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အာရွရဲ႔စီးပြားေရး ထြက္ေပါက္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေနရာရရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလို ကမာၻ႔စီးပြားေရးဖိုရမ္ၾကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပႏိုင္ခဲ႔တာဟာ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ျမန္မာ ျပန္ေရာက္ လာျပီဆိုတာကို လွစ္ဟျပလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ႔ အဲ႔ဒီလိုေျပာဖို႔ ေစာေနေသးတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ ျမန္မာဟာ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ရပ္တည္ခဲ႔တဲ႔ အဆင႔္အတန္းနဲ႔ေနရာကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ အမ်ားၾကီးၾကိဳးစားရဦးမယ္လုိ႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ကမာၻ႔စိန္ေခၚမႈႏွင္႔ ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားကိုေလ႔လာျခင္း

          ဒီဖိုရမ္ၾကီးကေန အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာရရွိသည္႔အနက္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုအခြင္႔အလမ္းေကာင္းေတြ၊ ဘယ္လိုအက်ိဳးေက်းဇူးေတြရရွိလာႏိုင္မလဲလို႔ စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ အဲ႔ဒီမွာ ကမာၻ႔စီးပြားေရးဖိုရမ္ၾကီးကို လာေရာက္ေလ႔လာခဲ႔ၾကတဲ႔ Young Global Leaders ကမာၻ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔ အခန္းက႑ကို ေလ႔လာမိပါတယ္။ ေလ႔လာၾကည္႔မိတဲ႔အခါ အဲ႔ဒီလူငယ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကမာၻၾကီး ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ စိန္ခၚမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြကို သူတို႔သိထားၾကတယ္။ ကမာၻၾကီးမွာ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ကူးစက္ျမန္တဲ႔ ျပင္းထန္ေရာဂါေတြ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ စားနပ္ရိကၡာမလံုေလာက္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ပ်႔ံႏွ႔ံလာမႈေတြစတဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြရွိေနပါတယ္။ ဒီစိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြကို ကမၻာ႔မိသားစုဝင္ႏိုင္ငံမ်ား အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းပူးေပါင္းျပီး ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ျပႆနာေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ ရဲ ႔နက္နဲသိမ္ေမြ႕မႈကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္၊ ေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္ Young Global Leaders ကြန္ယက္ၾကီးက လူငယ္ေတြ ၾကိဳးပမ္းေနၾကတာကို ေတြ႔ရွိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္မ်ားအတြက္ အားတက္စရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အတုယူစရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာကြ်မ္းက်င္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ မ်က္စိဖြင္႔ နားဖြင္႔ျပီး မိမိတို႔ကမာၻၾကီး ဘာေတြျဖစ္ေနျပီလဲဆိုတာကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေလ႔လာေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကရမွာျဖစ္သလို ၾကံဳေတြ႔လာရမယ္႔ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္ထားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာလူငယ္တုိ႔ရဲ ႔အခန္းက႑

          ကမၻာ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ကမာၻလံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔ ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္မ်ားကေတာ႔ စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ေနၾကဆဲပါပဲ။ စီးပြားေရးဖိုရမ္က အက်ိဳးအျမတ္ေတြ မရရွိ မခံစားရခင္ ျပီးခဲ႔တဲ႔ကာလေတြကေန ယေန႔တိုင္ စားဝတ္ေနေရးမေျပလည္မႈေတြေၾကာင္႔ ပညာေရးဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ၾကရတဲ႔လူငယ္ေတြ ထုနဲ႔ေဒးရွိေနပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင္႔အလမ္းေတြရွားပါးျပီး ဝင္ေငြမမွ်တတဲ႔ လူငယ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ အစစအရာရာ ေခတ္ေနာက္က်ေနခဲ႔တဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ မသိေတာ႔မေျပာင္း၊ မေျပာင္းေတာ႔ ေနာက္က်က်န္၊ ေနာက္က်န္ေတာ႔ဆင္းရဲ၊ ဆင္းရဲေတာ႔မသိ ဆိုတဲ႔ သံသရာမွာ ေခတ္တစ္ေခတ္တင္မကဘဲ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအထိ ထိခိုက္သြားႏိုင္မယ္႔ အေျခအေနျဖစ္ေနပါတယ္။

          တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ ခပ္ညံ႔ညံ႔ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဥာဏ္ရည္မမီသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ကမာၻမွာရွိတဲ႔ လူငယ္ေတြအားလံုးနဲ႔ တန္းတူ ပညာသင္ၾကားခြင္႔ေတြရခဲ႔မယ္၊ ေလ႔လာခြင္႔ေတြရခဲ႔မယ္၊ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင္႔ေတြသာ ရရွိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကမာၻ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲမွာ ျမန္မာလူငယ္ေတြထိပ္ဆံုးက ပါဝင္ႏိုင္မွာေသခ်ာပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ခံ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကရပါတယ္။ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ အမ်ားစုဟာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံတြင္းမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ထက္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ကိုပဲ အားစိုက္ၾကိဳးပမ္းခဲ႔ၾကပါတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာ လုပ္လို႔ရမယ္႔ ဝင္ေငြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ေသာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွာ မိတစ္ကြဲဖတစ္ကြဲ မိသားစုနဲ႔ခြဲျပီး သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။ အဲ႔ဒီလို လုပ္ကိုင္တဲ႔အခါမွာ ျမန္မာဆိုရင္ ႏွိမ္ခ်င္ၾကတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားလက္ေအာက္မွာ ၾကိတ္မွိတ္ လုပ္ကိုင္ျပီး မိသားစုဘဝေတြကို ရပ္တည္ခဲ႔ၾကရတာဟာ ရင္နာစရာေကာင္းလြန္းပါတယ္။

လူငယ္ေတြအဆင္႔ျမင္႔ပညာတတ္ဖို႔လို

          ဒီဘက္ေခတ္ဒီမုိကေရစီအစိုးရတက္လာျပီးတဲ႔ေနာက္မွာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ တစ္ရွိန္ထိုးေဆာင္ရြက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရတဲ႔အရာကို စုေပါင္းအားနဲ႔ ရယူၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ မကာကြယ္၊ မတားဆီးႏိုင္တဲ႔အရာကို စုေပါင္းျပီး အားလံုးပါဝင္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အရမ္းအေရးၾကီးပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႔အစြမ္းနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ အားလံုးအစြမ္းနဲ႔ဆိုရင္ အဲ႔ဒီအစြမ္းအစေတြကို ေပါင္းစည္းအသံုးခ်ႏိုင္ျပီး အားသာခ်က္ေတြကိုပါ ရရွိသံုးစြဲဖို႔ အလားအလာရွိလာပါတယ္။ အစုအဖြဲ႔နဲ႔ ခြဲေဝသင္ၾကား၊ စုေပါင္းသံုးသပ္ျပီးမွ ဆံုးျဖတ္၊ အလုပ္ကို အားသြန္ခြန္စိုက္နဲ႔ အရွိန္ျမွင္႔မယ္ဆိုရင္ ေနာက္က်န္ခဲ႔စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ႔ပါဘူး။

          အစိုးရအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ စီမံကိန္းေတြခ်မွတ္ျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈရဲ႔ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ပိုမိုေကာင္းမြန္ျပည္႔စံုတဲ႔ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးေပးဖို႔ ၾကိဳးပမး္သင္႔ပါျပီ။ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ႔ ပညာေရးကို စတင္အသြင္ေျပာင္းဖို႔ လုပ္သင္႔ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လူငယ္ေတြရဲ႔ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကမာၻ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္၊ ျမန္မာ႔ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူငယ္ေတြကို အဆင္႔ျမင္႔ပညာတတ္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း အျမဲေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။ အဆင္႔ျမင္႔ပညာတတ္ျပီးရင္လည္း အဲ႔ဒီပညာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးႏိုင္မယ္႔အလုပ္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔အေရးၾကီးေၾကာင္း၊ အလုပ္လက္မဲ႔ ပညာတတ္ေတြဟာ အင္မတန္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းေၾကာင္းထပ္ေျပာပါတယ္။

လူငယ္ႏွင္႔အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းရွားပါးမႈ

          ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြထဲမွာ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္း ရွားပါးမႈဟာ ထိပ္ဆံုးက ျဖစ္ေနပါတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံထဲကေန တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ သြားျပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတာဟာ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုတဲ႔ အရင္းအျမစ္ကို သိရပါမယ္။ ပညာတတ္ေတြ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ခလစာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူမႈဘဝ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္႔ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္ပါတယ္။

          ဒါေၾကာင္႔ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရဟာ ဒီအေျခအေနေတြကို သိရွိထားတာနဲ႔အမွ် ဘယ္လိုျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရမယ္ဆိုတာကို ၾကိဳးပမ္းရပါလိမ္႔မယ္။ အနာဂတ္ရဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ပညာေရးဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားႏိုင္ေရး၊ သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတဲ႔ပညာနဲ႔ သင္႔ေတာ္လိုက္ဖက္မည္႔ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ေရး၊ အေျခခံလုပ္ခလစာမ်ားေကာင္းမြန္ေရးစတဲ႔ အခ်က္ေတြကို ထည္႔သြင္းစဥ္းစား ေပးၾကရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း လူမႈစီးပြားဘဝတိုးတက္ျမင္႔မားလာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမႈစီးပြားဘဝေတြ တိုးတက္ျမင္႔မားလာမွ တိုင္းျပည္လည္း ဖြံ႔ျဖိဳးလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ အေရြ႕ကတေျဖးေျဖးခ်င္း ေရြ ႔ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အေရြ ႔ေတြ ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။

လူငယ္ေတြအရည္အခ်င္းျဖည္႔ထားဖို႔လိုျပီ

          ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ ႔စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ား ေရာက္ရွိလာ တဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္မ်ားဘက္က အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးရရွိလာ ေတာ႔မွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံတကာ ကြ်မ္းက်င္သူ ပညာရွင္ေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ဝင္ေရာက္လာၾကေတာ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခါက်မွ မိမိတို႔မွာ ဘာအရည္အခ်င္း၊ ဘာအစြမ္းအစမွ မရွိခဲ႔ၾကရင္ သူမ်ားလက္ေအာက္မွာ ဆက္လုပ္ေနၾကရဦးမွာပါပဲ။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ အခုကတည္းက ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အရည္အခ်င္းရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရပါမယ္။ အဲဒီလို မရွိထားတဲ႔လူငယ္ဟာ ေနာက္က်က်န္ခဲ႔မွာပါပဲ။

           ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြဘက္ကလည္း ကိုယ္႔ဘဝကို ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္႔တာဝန္ကို ကိုယ္ယူၾကရပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔တာဝန္ကို ကိုယ္ယူႏုိင္မွသာ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ပုခံုးေျပာင္း တာဝန္ယူႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီကေနတဆင္႔ အနာဂတ္ကမာၻၾကီးကို ဒီ႔ထက္ပိုျပီး စြမ္းအင္ျပည္႔လာေအာင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာလာေအာင္၊ တေျပးညီ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္လာႏိုင္ေအာင္ ယေန႔လူငယ္ေတြက စြမ္းေဆာင္ၾကရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ဒီကေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔၊ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ျပႆနာေတြထက္ ပိုဆိုးဝါးတဲ႔ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြ၊ ျပႆနာအသစ္ေတြကိုလည္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ Young Global Leaders လို ကမာၻ႔လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ဒီကေန႔ကမာၻရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ျပႆနာေတြကို နားလည္ေအာင္၊ ေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔လို ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ အားလံုးလည္း လိုက္ပါၾကိဳးပမ္းၾကဖို႔လိုပါတယ္။

ကမၻာၾကီးကိုသိေအာင္အရင္လုပ္      

          အခုဆိုရင္ ကမာၻ႔ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူငယ္ေတြ အမီလိုက္ႏိုင္ ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရပါေတာ႔မယ္။ နည္းပညာေခတ္ၾကီးထဲမွာ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ေလ႔လာမႈေတြ လုပ္ၾကရပါမယ္။ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၾကရပါမယ္။ မ်ားမ်ားေတြးၾကရပါမယ္။ မ်ားမ်ားေတြ႔ဆံုၾကျပီး အျပန္အလွန္ အျမင္ခ်င္းဖလွယ္ၾကရပါမယ္။ ကိုယ္႔အရည္အေသြးကို ကုိယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျမွင္႔ေနရပါမယ္။ မေဝးေတာ႔တဲ႔ ကာလတစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ က်ရာအခန္းက႑မွာ ပါဝင္ႏိုင္ေအာင္ အဆင္သင္႔ျပင္ဆင္ထားၾကရပါမယ္။

          ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေျပာတာၾကားဖူးပါတယ္။ ျမန္မာကို ကမာၻကသိေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာက ကမာၻကိုသိေအာင္ အရင္လုပ္ရပါမယ္တဲ႔။ ဒါမွသာလည္း ကမာၻၾကီး ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ္ကသိႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္က ကမာၻနဲ႔ခ်ီျပီး ေလ႔လာသိရွိထားမွသာ ကမာၻနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ နည္းပညာေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကမာၻ႔အေရွ႔ျခမ္း အေနာက္ျခမ္းဆိုတာ ခြဲျခားထားစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို သိရွိႏိုင္ေနျပီမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ကမာၻကို သိေအာင္အရင္လုပ္ၾကရပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြက ကမာၻၾကီးကို သိသြားျပီဆိုရင္ ကမာၻၾကီးက ျမန္မာဆိုတာကို သိႏိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အရမ္းနီးစပ္သြားပါျပီ။ ။

                                                                                                         

ေဝျဖိဳးဟန္ (အင္းစိန္)

၉-၆-၂၀၁၃ 
(ဤေဆာင္းပါးသည္ ႏိုင္ငံေရးဂ်ာနယ္ The Politics Journal အတြဲအမွတ္၂၀၌ ေဖာ္ျပပါရွိသည္႔ စာေရးသူ၏ တတိယေျမာက္ပံုႏွိပ္ေဆာင္းပါးျဖစ္သလို အရင္က အပါဆိုတဲ႔ကေလာင္နာမည္မွ ေဝျဖိဳးဟန္(အင္းစိန္)ဆိုသည္႔ မူရင္းအမည္ကေလာင္နာမည္သို႔ ေျပာင္းလဲျပီး ပထမဆံုးေဖာ္ျပခံရသည္႔ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္အရပ္ပုတာ အစိုးရေၾကာင္႔

            လြန္ခဲ႔တဲ႔လအေတာ္ၾကာေလာက္က အပတ္စဥ္ထုတ္ ဒီလႈွိုင္းဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဦးဇင္းတစ္ပါးက လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ စာေရးပို႔ခဲ႔တာေလး ဖတ္လိုက္ရသည္။ ပထမေတာ႔ ျပံဳးခ်င္စရာေလးပါ။ ေနာက္ တကယ္႔ကို ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးထားတာမွန္းသိလိုက္ရခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းသေဘာက်သြားသည္။ ထိုဦးဇင္းက က်ဳပ္တို႔ အရပ္ပုရတာ အစိုးရေၾကာင္႔တဲ႔။ ရုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္ရတာ တစ္မ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားသည္။ ဟင္…ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ သူ႔ဟာသူ အရပ္ပုတာ အစိုးရနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲေပါ႔။ သူ႔မိဘ မ်ိဳးရိုး ဗီဇေတြ၊ ဂ်င္းေတြေၾကာင္႔ေလလို႔ ေတြးမိပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ စာေရးတဲ႔သူ ဦးဇင္းကပဲ ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ရွင္းသြားပါသည္။

            အစိုးရေၾကာင္႔ သူအရပ္ပုရတာပါတဲ႔။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုရင္ အစိုးရရဲ႔ စနစ္မဟုတ္လို႔ပါတဲ႔။ အဲ႔ဒီအထိ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ေသးဘူး။ ရယ္ခ်င္တာပဲ သိသည္။ သူအရပ္ပုတာကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး အစိုးရေၾကာင္႔ စနစ္ေၾကာင္႔ဆိုျပီး ဒီမိုကေရစီ ဆန္ဆန္ ဟစ္လိုက္တာ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဟ ဘာလဲဟ ဆိုျပီး ဆက္ဖတ္ၾကည္႔သည္။

            ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔တဲ႔ အစိုးရေတြ သူတို႔ေကာင္းစားဖို႔ပဲ ေတြးျပီး အလုပ္လုပ္ခဲ႔ၾကလို႔ သူအရပ္ပုရတာပါလို႔ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ျပီးေတာ႔မွ တကယ္ေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ႔ သူေတြဟာ အနာဂတ္ကို ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းျပီး စီမံကိန္းေတြခ် လုပ္ကိုင္ရမွာေပါ႔တဲ႔။ ကေလးသူငယ္ဖြံျဖိဳးေရးအစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲျပီး ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႔ က်န္းမာေရး ပညာေရး စတာေတြကို အေထာက္အကူျပဳ ပံ႔ပိုးရမွာတဲ႔။ အခုေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု နည္းစနစ္မက်ေတာ႔ ေက်းလက္ေန လူဆင္းရဲေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင္႔အလမ္းေတြရွားပါး၊ လုပ္စရာမရွိေတာ႔ ကေလးေတြနင္းကန္ေမြး၊ စားစရာမရွိေတာ႔ ေက်ာင္းထားဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။ ဒီေတာ႔ ေက်ာင္းမေနရေတာ႔ ပညာကမတတ္၊ ပညာမတတ္ေတာ႔ အသိဥာဏ္က မဖြင္႔။ အသိဥာဏ္မဖြင္႔ေတာ႔ စဥ္းစာဆင္ျခင္တံုတရားမရွိ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔ ကေလးေတြကို ဘယ္လို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ္ဆိုတာ နားမလည္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကရတယ္တဲ႔။

            ဒီလႈိင္းေဆာင္းပါးရွင္ ဦးဇင္းကဆက္ေျပာသည္။ အဲ႔ဒီလို ပညာမသင္ခဲ႔ရတဲ႔ အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရမရွိတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကေန သူ႔ကိုေမြးလာေတာ႔ ႏို႔မႈန္႔ေကာင္းေကာင္းလည္း မတိုက္ႏိုင္၊ ခႏၶာကိုယ္ ဖြံျဖိဳးေစမယ္႔ အားေဆးေတြဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိတဲ႔ ေက်းလက္ေနမိဘေတြဟာ သူ႔လို ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီတိုင္းပဲ ပစ္ထားခဲ႔ပါတယ္တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ အစိုးရဟာ အနာဂတ္ရဲ႔ ပန္းကေလးေတြျဖစ္တဲ႔ ကေလးေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာပါ။ စီမံခ်က္ေတြနဲ႔ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာပါ။ မိဘဝင္ေငြမရွိလို႔ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ႔ ကေလးေလးေတြကို အခမဲ႔ ပညာေရးေတြလုပ္ျပီး စာသင္ခန္းေတြထဲ ပို႔ေပးရမွာပါ။ အခုေတာ႔ အဲ႔ဒီလိုေတြ မရွိေတာ႔ က်ဳပ္ကိုလည္း မိဘေတြက ဒီလိုပဲ ပစ္ထားလိုက္တာ က်ဳပ္အရပ္မထြက္ပဲ ပုေနခဲ႔တာပါပဲဗ်ာလို႔ ဦးဇင္းက ေရးျပသြားပါသည္။ ေနာက္ ေရွးျမန္မာမင္းေတြလက္ထပ္က တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ေပါင္မွာ ေဆးမွင္ေၾကာင္ေတြ ထိုးျပီး သန္မာထြားက်ိဳင္းတဲ႔ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားၾကီးေတြရဲ႔ ပံုကို ျမင္ရင္ အရမ္းအားက်ျပီး ဝမ္းနည္းမိတဲ႔အေၾကာင္းလည္း ထည္႔ေရးထားပါသည္။

            ျပီးေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အဲ႔ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီေျဖရွင္းေပးဖို႔နဲ႔ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာေတြက ငပုလို႔ေခၚခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ေတြဟာ အစိုးရလုပ္သူေတြရဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈအားေကာင္းေကာင္း၊ ေစာင္႔ေရွာက္မႈ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ ထည္႔သြင္းစဥ္းစားျပီး လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႔လို႔ သူတို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ကေလးသူငယ္ဖြံျဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင္႔ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ကာ ယေန႔ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ငပုလို႔ ေခၚခဲ႔တဲ႔ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာေတြကို ျပန္ငံု႔ၾကည္႔ျပီး ငပုလို႔ျပန္ေခၚေနတာ ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္လို႔ တင္ျပသြားပါသည္။

ဒါက အရင္ေခတ္တုန္းက အေျခအေနကို ေျပာတာျဖစ္မွာပါ။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ အခမဲ႔ႏြားႏို႔ေတြ အဟာရျဖစ္တိုက္ေကြ်းေနပါျပီ။ ျပီးေတာ႔ မီဒီယာပိုင္းကလည္း အရင္နဲ႔မတူေတာ႔ဘူး။ က်ယ္ျပန္႔လာျပီ။ ပုဂၢလိက အသံလႊင္႔ရံုေတြလည္းေပါလာျပီ။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြလည္းမ်ားလာျပီ။ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ႔ ဗဟုသုတေတြကို ေနရာေပါင္းစံုကေနသိလာၾကရျပီ။ ဒီဘက္ေခတ္မိဘမ်ားအတြက္ ကိုယ္႔ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သင္႔တယ္ ဆိုတဲ႔ အသိပညာေပးအစီအစဥ္ေတြလည္း ျပဳလုပ္လာၾကပါျပီ။

အဲ႔ဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း အရပ္ပုလို႔ ခံစားခဲ႔ရဖူးတဲ႔ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခု ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ျဖစ္ပံုက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၄ႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘဝက အျဖစ္ကေလးပါ။ အဲ႔ဒီကာလေတြက ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုရင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမမွာ သိမ္းထားတဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအလံၾကီးကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ေန႔ေလာက္ဆို ထုတ္ျပီး ရန္ကုန္တိုင္း ခရိုင္ေလးခုကို ျပည္ေထာင္စုေလွၾကီးနဲ႔ ပတ္ျပီး အေလးျပဳခံထြက္ၾကပါသည္။ အဲ႔လို ထြက္တဲ႔အခါ ျပည္ေထာင္စုေလွၾကီးေပၚမွာ တိုင္းရင္းသားစံုတြဲေတြကလိုက္ၾကသည္။ ေနာက္က ဂ်စ္ကားေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ဝန္းရံ လိုက္ၾက ရသည္။

ထို႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထက (၁)ဒဂံုက အျမဲတမ္းလိုလို ေက်ာင္းသား ၁၄ေယာက္ေပးရသည္။ အထက (၂)လသာ မိန္းကေလးေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူ ၁၄ေယာက္ေပးရသည္။ အဲ႔ဒီလိုေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေပးႏိုင္ဖို႔ ေက်ာင္းေတြက ေရြးၾကသည္။ ဒဂံု (၁)မွာ လူေရြးပြဲလုပ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္က ကိုးတန္း(E) မွာ အဝါအသင္း ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္၊ ေက်ာင္းေကာင္စီဝင္လည္း ျဖစ္၊ ျပီးေတာ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ chemistry သင္တဲ႔ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔ခ်ိဳ ကလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ဆိုေတာ႔ E ခန္းကိုယ္စားျပဳေရြးလႊတ္လိုက္ပါသည္။ E ခန္းက မွတ္မိသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္၊ ေက်ာ္ရဲလြင္ (အခုအေမရိကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ)နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ငယ္ေပါင္းၾကီး ေက်ာ္စြာလိႈင္ (ယခု ဗန္ေမာ္မွာ ေဆးတပ္တာဝန္ခံ ဗိုလ္ၾကီးေဒါက္တာျဖစ္ေနသူ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အရင္းအႏွီးဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ႔ ေက်ာ္လင္းထက္ (အခုBusiness Manager ျဖစ္ေန) ရယ္၊ ျဖိဳးေက်ာ္သက္ (အေမရိကားမွာ ဆရာဝန္လုပ္ေန) ရယ္က ကိုးတန္း L ခန္းကေန အေရြးခံၾကရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဟာခန္းထဲမွာ တန္းစီရပ္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးဦးေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္၊ ကိုးတန္းအတန္းမႈး Eco ေဒၚယဥ္ယဥ္ျမင္႔ရယ္က ေရြးသည္။ အဲ႔တုန္းက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပြဲနဲ႔မို႔ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ အျမဲေရြးသည္။ ျပီးရင္ အဲ႔ဒီအေရြးခံရတဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ သယ္ယူေရးအဖြဲ႔နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး ျပည္ေထာင္စုေန႔ျပီးတဲ႔အထိ ကန္႔သြင္းေနထိုင္ၾကရသည္။ ေမွာ္ဘီေရာက္ ေမွာ္ဘီမွာအိပ္၊ သန္လ်င္ေရာက္ သန္လ်င္မွာအိပ္ၾကရသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔လည္း အဲ႔ဒီခရီးစဥ္မွာပဲ လသာ ၂ ကေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္သြားၾကတာ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ႔ အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ႔ခ်စ္သူလို႔ေတာင္ အမည္တပ္ရမလို ျဖစ္ခဲ႔သည္။

အဲ႔သလိုလူေရြးတဲ႔အခါ အခန္းေပါင္းစံုက စလက္ရွင္ေတြၾကီးပဲ လႊတ္လိုက္ၾကတာေလ။ ေပါက္ကရ လူလႊတ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ေက်ာင္းပါ သိကၡာက်သြားမွာေပါ႔။ အဲ႔ဒီေတာ႔ လူကိုေသခ်ာစိစစ္ၾကတာေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ သတိဆြဲထားၾကရသည္။ ဆရာၾကီးနဲ႔ အတန္းမႈးတို႔က ေသခ်ာၾကည္႔ျပီး အတန္းမႈးက ဟိုတစ္ေယာက္က အရပ္ပုေနတယ္ မျဖစ္ဘူး။ က်န္တဲ႔လူေတြထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ေအာက္က်ေနတယ္၊ ကိုယ္႔အတန္းကိုယ္ျပန္ေတာ႔လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ အဲ႔ဒီလိုေျပာခံလိုက္ရတဲ႔သူက တျခားသူမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ပဲ။ ဒီေတာ႔ ဟို ဦးဇင္းေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ အရပ္ပုလို႔ အပယ္ခံရတာ အစိုးရေၾကာင္႔ေပါ႔လို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ႔သည္။

ထို႔ေၾကာင္႔ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြ ေကာင္းေသာအစိုးရေၾကာင္႔ အရပ္အေမာင္းေကာင္းၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။ ။

ခုန္တိုက္ခဲ႔ဖူးေသာ တိမ္စိုင္မ်ားအေၾကာင္း (၂)

            ၂၀၀၈ ေမ ၂ရက္ေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခဲ႔ပါသည္။ သတင္းေတြထဲက ၾကည္႔ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ရန္ကုန္က အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ဖုန္းလိုင္းမ်ား၊ ဓါတ္အားလိုင္းမ်ား ျပတ္ေတာက္သြား၍ မိသားစုနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆက္အသြယ္မရခဲ႔ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး နာဂစ္သတင္းကို စင္ကာပူသတင္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြေပၚကေန အဆက္မျပတ္ နားစြင္႔ ေနခဲ႔ၾကရံုမွအပ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ဇာနည္ထက္ကေတာ႔ သူတို႔ကုမၸဏီက သေဘာၤဆယ္တဲ႔ ကုမၸဏီမို႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ဂ်ပန္က သေဘၤာၾကီး တစ္စင္း မုတၱမပင္လယ္ေကြ႔နား ေသာင္တင္ သြားလို႔ သေဘၤာဆယ္ယူေရးလုပ္ၾကဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ႔သည္။ ဇာနည္ထက္က အထုပ္အပိုးျပင္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔ (Smit International) ကုမၸဏီအလုပ္ကိစၥနဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ ဝင္ခြင္႔ရသြားသည္။ ဒီေတာ႔မွ ဇာနည္ထက္နဲ႔ ရန္ကုန္က မိသားစုမ်ားဆီ သတင္းေမးလိုက္ရေတာ႔သည္။

            စင္ကာပူသတင္းစာမ်ားမွာ ပါလာတဲ႔ပံုေတြ စာေတြကို ၾကည္႔ရင္း ဖတ္ရင္း အားမလို အားမရေတြလည္း ျဖစ္ရသည္။ ေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆိုးၾကီးကို ရင္နာစရာေတြ႕ေနခဲ႔ရသည္။ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡေရာက္ေနၾကမလဲလို႔ ေတြးရင္းပင္ စို႔နစ္ရပါသည္။ ေမလကုန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Queenstown Community ရဲ႔ Toastmaster ပံုမွန္အစည္းေဝးရွိေနသည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက QTMC (Queenstown ToastMaster Club) အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ရဲ႔ ပညာေရးတာဝန္ခံ (vice president-education) ျဖစ္တဲ႔ Ms. Joann Koo က ဖုန္းဆက္လာသည္။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေနာက္ထပ္ level 7 project တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ေျပာသည္။ သူစီစဥ္ထားတဲ႔ တစ္ေယာက္က အလုပ္ကိစၥနဲ႔ oversea ထြက္ရမွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အစားထိုးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က တေလာေလးကမွ Level 6 ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုအေၾကာင္း ခုန္တိုက္ခဲ႔ဖူးေသာတိမ္စိုင္မ်ားအေၾကာင္း (၁) ေျပာခဲ႔ျပီးျပီမို႔ တစ္လေတာင္မျခားေသးဖူး ထပ္ျပီး အလုပ္မ်ားဦးမွာကို ေတြးပူမိသြားသည္။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုလုပ္မယ္ ေဟာေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာရမယ္႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး data ေကာက္ရတာဟာ အာရံုေနာက္စရာေကာင္းသလို အမ်ားေ႔ရွမွာ အဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္ဖို႔ ေလ႔က်င္႔ယူရတာကလည္း အခ်ိန္ေပး က်က္မွတ္ရေသးသည္။ သူမ်ားေတြလို အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းထဲထည္႔ျပီး လက္တန္းေျပာႏိုင္တဲ႔ အဆင္႔မေရာက္ေသးေတာ႔ အမ်ားၾကီး အပင္ပန္းခံရသည္။ ေအာက္လိုင္းထုတ္ရသည္။ က်က္ရသည္။ စင္ျမင္႔မေၾကာက္ေတာ႔ေပမယ္႔ on the stage မွာ အလြတ္ေျပာရမွာမို႔ အေထ႔အေငါ႔ မရွိေအာင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ လုပ္ရသည္။ Ms Joann Koo က အတင္းတိုက္တြန္းလာ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း မျငင္းသာတဲ႔အဆံုး လက္ခံလိုက္ရသည္။

            ဒီတခါ level 7 က action ဦးစားေပးရမယ္႔ အဆင္႔ျဖစ္လာသည္။ ပရိသတ္ေတြေ႔ရွမွာ ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ကိုယ္ေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းအရာအေပၚ သရုပ္ေဆာင္ရင္း ေျပာျပရမယ္႔အဆင္႔ျဖစ္သည္။ မလြယ္ေတာ႔ မလြယ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္ပါမယ္လို႔ ဂတိေပးခဲ႔ျပီးျပီ။ Joann ကကြ်န္ေတာ္႔ဆီ ဖုန္းထပ္ဆက္သည္။ လိုအပ္တဲ႔အကူအညီေတာင္းပါ။ သူေပးမယ္၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်က္အလက္ေတြ သူရွာေဖြ စုေဆာင္းေပးပါမယ္လို႔ ေျပာလာသည္။ သူ႔လိုပဲ ဥကၠဌေဟာင္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ Ms.Eng Zee Lin က သူလည္းကူညီမယ္လို႔ ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာအေၾကာင္းေျပာရမယ္ ဆိုတာ လံုးဝ မစဥ္းစားရေသးေပ။

            တစ္ရက္ ကြ်န္ေတာ္ရံုးေရာက္ေတာ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ Sue Cheng ဆုိတဲ႔အမ်ိဳးသမီးကို ကြ်န္ေတာ္႔အခက္အခဲ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ၾကတာဆိုေတာ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း စကားေျပာေနၾကျဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ စုခ်ိန္းက ကြ်န္ေတာ္႔ကို နင္တို႔ျမန္မာျပည္က နာဂစ္အေၾကာင္းေျပာပါလားလို႔ အၾကံေပးသည္။ ရုတ္တရက္စဥ္းစားမိရင္ ဒီေလာက္ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ဆိုးၾကီးအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ေျပာထြက္ပါ႔မလဲ။ ျပီးေတာ႔ သိတဲ႔အတိုင္း ေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ action ပါလုပ္ရမွာဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ႔အခ်က္ပဲလို႔ ထင္လိုက္သည္။

            စုခ်ိန္း (Sue Cheng) က ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ဟာ လတ္တေလာ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနတာမို႔ နင္႔အေနနဲ႔ ေရြးျပီး ေျပာျပႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံက အျဖစ္အပ်က္အေပၚ အေဝးကေန ဘယ္ေလာက္စိုးရိမ္ ပူပန္ေနရတယ္၊ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာေတြကို နင္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး action လုပ္ျပလို႔ရတာေပါ႔ဟု ေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ သူလည္း ဝိုင္းကူေပးမယ္လို႔ဆိုလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စုခ်ိန္းေျပာတာၾကားေတာ႔ အသိကေလး ပြင္႔သြားသည္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရြးျခယ္ခဲ႔ရင္ လူစိတ္ဝင္စားမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္သည္။

            အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္းေရးမ်ား လုပ္ေတာ႔သည္။ ရံုးက စင္ကာပူ Straight Time သတင္းစာေတြက ျမန္မာ႔နာဂစ္အေၾကာင္း ေရးသားထားတာေတြကို ဖတ္ျပီး အခ်က္အလက္ထုတ္ရသည္။ TodayNews သတင္းစာေတြကို အေဟာင္းေတြျပန္လိုက္ရွာျပီး အဲ႔ဒီထဲက အေရးအသားေတြကို ရွာေဖြရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ dictionary ထဲမွ ရွာမရေသာ ကြ်န္ေတာ္မသိေသာ စကားစုမ်ားကို အဓိပၸါယ္ေကာင္းေကာင္းသိႏိုင္ရန္ စုခ်ိန္းကိုေမးျမန္းရသည္။ သူမက ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ အဂၤလိပ္စာပိုေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်က္အလက္ျပည္႔စံုေလာက္တဲ႔အခါ အေျပာက်င္႔ရျပန္သည္။ အလုပ္မွာဆို ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ျပီးတာနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေတာ္ အေျပာက်င္႔လုပ္ငန္းစဥ္ စတင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ GM ၾကီးက လာလာနားေထာင္လို႔ ရွက္ျပီး ဆက္မက်င္႔ျဖစ္ေတာ႔ေပ။ အိမ္မွာဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္စုေဆာင္းထားေသာ သတင္းစာထုပ္ၾကီး မွာမနည္းမေနာပင္။

            အစည္းအေဝးက်င္းပတဲ႔ေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြအျပည္႔ျဖစ္ေနသည္။ အရင္တေခါက္ကလို ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ မခုန္ေတာ႔ေပ။ အခမ္းအနားမႈးက ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္႔ အေၾကာင္းနိဒၵါန္းပ်ိဳးျပီး စင္ေပၚ ဖိတ္လိုက္ ပါသည္။ ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို Evaluation လုပ္မယ္႔သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ Queenstown Toastmaster ရဲ႔ Founder လည္းျဖစ္၊ ပထမဆံုးဥကၠဌလည္း ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ Mr.Oak Sing Tong ဆိုသူျဖစ္သည္။ ပြဲမစခင္မွာ ဘယ္သူက ေဝဖန္ေရးလုပ္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳအေၾကာင္းၾကားထား၍ Sing Tong နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္႔ script ကိုမိတၱဴ ေတာင္းသည္။ ၾကိဳဖတ္ထားခ်င္တယ္ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္ေပးလိုက္သည္။

            ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္႔ ေခါင္းစဥ္က Please Help (ေက်းဇူးျပဳ၍ကူညီပါ) ျဖစ္သည္။ စစခ်င္း သၾကၤန္အေၾကာင္းကို စတင္ေျပာျပသည္။ ရိုးရာသၾကၤန္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုဆင္ႏႊဲတယ္ဆိုတာ ပရိသတ္ကို တဝါးဝါးျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတီးျပ၊ ခြက္ေစာင္းခုပ္ပံုလုပ္ျပ၊ ေရပိုက္နဲ႔ေရပက္ပံုလုပ္ျပ၊ အမ်ားစုသိထားတဲ႔ ထိုင္းက ဆုန္ခရမ္သၾကၤန္နဲ႔ ဆင္တူပဲဆိုတာရွင္းျပနဲ႔ ကိုယ္ကို ယိမ္းလုိက္ ႏြဲ႔လိုက္နဲ႔ ေျပာလည္းေျပာ သရုပ္လည္းေဆာင္ျပေတာ႔ ေအာက္ကပရိသတ္ ျမဴးေနၾကသည္။ အဲ႔ဒီလို အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က After the happy water festival, 2 week later, one giant dragon who has killed a lot of people came out from the sea လို႔အစခ်ီျပီး နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း ျမန္မာျပည္ကို စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ႔ပံုကို ခံစားခ်က္အျပည္႔နဲ႔ ေျပာျပလိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ ပရိသတ္နဲ႔ communication ပိုင္းအရ ေမးခြန္းလည္း ေမးခဲ႔ရေသးသည္။ ငါဘယ္ေလာက္ထိ စိုးရိမ္ခဲ႔ရတယ္၊ ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ မင္းတို႔သိရဲ႔လားလို႔ ေမးခြန္းေမးလိုက္ခ်ိန္မွာ ခန္းမတစ္ခုလံုး ျငိမ္သက္ျပီး နားေထာင္ေနၾကေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အေမ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္တဲ႔အခါ ဖုန္းလိုင္းမမိတမိနဲ႔ သတင္းေမးျဖစ္ပံု ကိုလည္း သူတို႔ကို သရုပ္ေဆာင္ျပခဲ႔ေသးသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က ရင္ထဲကခံစားခ်က္အတိုင္း လက္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္အေပၚ သ႑ာန္လုပ္ သရုပ္တူေအာင္ သရုပ္ေဆာင ္ျ ပရင္း ပရိသတ္အားလံုးရဲ႔ ရင္ကို စြဲကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေတြ အမ်ားၾကီးလိုအပ္ေနတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ျပီး ခန္းမထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ လူေတြအားလံုးကလည္း ျမန္မာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားေနရတဲ႔ ဒုကၡေတြကို စာနာနားလည္ေပးျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးၾကပါလို႔ေျပာရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

            တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဒီနာဂစ္အေၾကာင္းေျပာျခင္းသည္ အလွဴခံရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါ။ အလွဴေငြရလိုစိတ္နဲ႔ ေျပာခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ပါ။ သေဘာရိုးနဲ႔ စင္ကာပူ NGO ေတြမွာ ပါဝင္ကူညီေပးၾကဖို႔ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို အသိေပးလိုက္တဲ႔ သေဘာေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေဝဖန္ေရးဆရာ Mr Oak Sing Tong ကကြ်န္ေတာ္ေျပာသြားတဲ႔ speech အသြားအလာအရ ပထမဆံုး သၾကၤန္အေၾကာင္းေျပာရင္း ေပ်ာ္စရာတစ္ခုကို ဖန္တီးျပသြားေၾကာင္း၊ ျပီးမွ ဧရာမနဂါးၾကီးတစ္ေကာင္ ပင္လယ္ထဲကထြက္လာျပီး လူေတြကို ဝါးမ်ိဳသြားတဲ႔အေၾကာင္းေျပာသြားသျဖင္႔ ပရိသတ္ကို ရုတ္တရက္ ခံစားခ်က္ေျပာင္းလဲပစ္ေစခဲ႔ေၾကာင္း၊ အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာတဲ႔အေၾကာင္း သရုပ္ေဆာင္ျပသြားတာကလည္း ရင္ကိုထိပါေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခ်ိဳ႔စကားလံုးမ်ား မသဲကြဲေၾကာင္း၊ စကားလံုးအသံထြက္မ်ား မပီျပင္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္ကို ဝမ္းနည္းေစခ်င္လို႔သံုးတဲ႔ စကားလံုးဟာ အသံထြက္ အမွားေၾကာင္႔ ဝမ္းမနည္းလိုက္ရပဲ ျပီးသြားခဲ႔ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႔မွာ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားမႈထက္ speaker ရဲ႔ action ကိုသာ ၾကည္႔ျပီး စိတ္ဝင္စားေနခဲ႔ၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီထက္ပိုျပီး စကားလံုးမ်ား ပီျပင္ေအာင္၊ ပရိုနာမ္ေဇးရွင္းေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဝဖန္ေျပာၾကားသြားပါသည္။

            Oak Sing Tong ဟာတကယ္႔ သဘာရင္႔ ဝါရင္႔ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို သူ႔ရဲ႔ ေဝဖန္အၾကံျပဳခ်က္မ်ားဟာ မွတ္သားေလာက္ပါသည္။ အေသးစိတ္ဆန္ျပီး Speaker တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ေလ႔လာေနျခင္းမ်ိဳးမလုပ္ပဲ audience ေတြရဲ႔အေျခအေနကိုပါ ရိပ္ဖမ္းႏိုင္ခဲ႔ျပီး ျခံဳငံုသံုးသပ္ျပသြားတာ အရမ္းေကာင္းပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ဆုေပးေတာ႔ the best speaker ဆုကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ရရွိသြားကာ the best evaluator ဆုကို Sing Tong ကရရွိသြားသည္။ အခမ္းအနားျပီးေတာ႔ Sing Tong ကဦးေဆာင္ျပီး အစည္းအေဝးတက္ေရာက္လာသူမ်ားထံမွ အလွဴေငြ ေကာက္ခံေပးကာ ကြ်န္ေတာ္႔အား ေပးအပ္ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက အလွဴခံတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာျပီး ျငင္းေပမယ္႔ အားလံုးက ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ မင္းတို႔မိသားစုအတြက္ပါ လက္ခံေပးပါလို႔ ဆိုလာတဲ႔အတြက္ လက္ခံယူခဲ႔ရသည္။ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၁ေထာင္ေက်ာ္ရရွိခဲ႔သည္။

            ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာပလာဇာမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ နာဂစ္အကူအညီေပးေရးအလွဴခံဌာနမွာ ေဒၚလာ ၅၀၀ သြားလွဴလိုက္ပါသည္။ က်န္တဲ႔ပိုက္ဆံေတြကိုေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ေတြ၊ သံေတြ အဆမတန္ေဈးနဲ႔ ဝယ္ျပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္လုပ္ေနရတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိသားစုထံ ပို႔ေပးလိုက္ပါသည္။

            အေမ…အဲ႔ဒါ သားေခြ်းနဲစာအစစ္ပါလို႔ ဖုန္းထဲကေျပာရင္း ဘယ္လိုမွ မေဖာ္ျပတတ္ေသာခံစားခ်က္က ရင္ထဲမွာ ေနရာယူထားလိုက္သည္။ ဒီ ပေရာဂ်က္အတြက္ ေခြ်းေတြျပန္ခဲ႔ရ၊ စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ ပင္ပမ္းခဲ႔ရသမွ် ပင္ပမ္းရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ စင္ကာပူလို ေနရာမွာ စကားေလးေျပာ ဝမ္းနည္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အလွဴခံေတာင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားမလား၊ တကယ္ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ လူေတြအတြက္ ေဒၚလာ၅၀၀ လွဴျပီး တစ္ေတာင္႔ တစ္ေနရာကေန အကူအညီ ေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္လို႔ပဲ ယူဆရမလား ဘာမွန္းမသိတဲ႔အရာတစ္ခု ရင္ထဲမွာ ခံစားခဲ႔ရပါေတာ႔သည္။ ။

ခုန္တိုက္ခဲ႔ဖူးေသာတိမ္စိုင္မ်ားအေၾကာင္း (၁)

           

            ကြ်န္ေတာ္ခန္းမထဲေရာက္ေတာ႔ အားလံုးက စိတ္ဝင္တစားေမးၾကသည္။ ဘယ္လိုလဲ အဆင္သင္႔ျဖစ္ျပီလားဆိုတဲ႔   are you ready to speak? ေတြ ထပ္ကာတလဲလဲ ၾကားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္သင္႔ပါပဲ လို႔ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ေတြေတာ႔ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနဆဲ။ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးေနခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ထိုင္ခံုေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး အစီအစဥ္ အာဂ်န္ဒါစာရြက္ကို ဖတ္ၾကည္႔မိလိုက္ေတာ႔ ပထမဆံုးေျပာရမယ္႔ speaker က ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ေျပာရမယ္႔ေနရာကေတာ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံ Queenstown Community Club ရဲ႔ အစည္းအေဝး ခန္းမထဲမွာ ျဖစ္သည္။ Toastmaster International Division D, Area 1 ရဲ႔ ပံုမွန္ အစည္းအေဝး က်င္းပခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သံုးပတ္တစ္ၾကိမ္ ျပဳလုပ္ေသာ ပံုမွန္ အစည္းအေဝးပြဲတိုင္းမွာ Speaker ၃ေယာက္ (သို႔) ၄ေယာက္က အျမဲတမ္းေျပာရသည္။ level ၁၀ခုရွိသည္။ level 5 အထိက အေျခခံသေဘာျဖစ္ျပီး ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ႔ topic ကို အခ်ိန္အကန္႔အသတ္အတြင္း အမွားနည္းစြာ ေျပာႏိုင္ရပါမည္။ level 6 ကေနစျပီး အဆင္႔ျမင္႔သြားျပီျဖစ္သည္။ မိန္႔ခြန္း ေျပာတဲ႔အခါ eye communication, body communication ေတြပါ အသံုးျပဳ ေျပာရေတာ႔မွာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုေန႔ ေျပာရမယ္႔အဆင္႔က level 6.

            ထို Toastmaster ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းျဖင္႔ တည္ရွိေသာ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ international အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။ စင္ျမင္႔ေပၚကေန ေျပာရဲေဟာရဲေအာင္၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးလိုအပ္ခ်က္မ်ား လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ေစရန္၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးကိစၥမ်ားမွာ အမ်ားနဲ႔အတူ ရင္ေဘာင္တန္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႔ အၾကီးအကဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာတဲ႔အခါ မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ အစည္းအေဝးပြဲမ်ားမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာတတ္ရန္ စတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားျပီး အစည္းအေဝးပြဲမ်ား၊ Area Concert, Division Concert ထိုမွတဆင္႔ Country Concert, Region Concert ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုး International Concert အထိ က်င္းပျပီး စကားေျပာ စင္ျမင္႔ကို တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳလုပ္ကိုင္ရမည္႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို The Best Speaker မ်ားအျဖစ္ ေမြးထုတ္ေပးေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။

            ထိုအဖြဲ႔အစည္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ စတင္ပို႔ေဆာင္ျခင္းခံခဲ႔ရသည္။ ပို႔ေဆာင္ေပးသူမွာ ကြ်န္ေတာ္႔ ပထမဆံုးအလုပ္မွ General Manager Ms Linda Lim ျဖစ္သည္။ GM ၾကီးသည္ သေဘာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ပညာလည္းတတ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မည္ကဲ႔သို႔ အသံုးခ်ရမည္ကို သိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို ထုိအဖြဲ႔အစည္းထဲ ဆြဲသြင္းျပီး ေလ႔က်င္႔ခိုင္းခဲ႔သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႔ကုမၸဏီ၌ Export Department ရဲ႔ Technical Sale Coordinator အျဖစ္အလုပ္လုပ္ေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္တြယ္ ရေသာ အပိုင္း၌ အာဆီယံႏိုင္ငံတစ္ခ်ိဳ႔၊ ေဟာင္ေကာင္၊တရုတ္၊အိႏၵိယႏွင္႔ ဥေရာပႏိုင္ငံ ၅ႏိုင္ငံနီးပါးေလာက္ ပါဝင္ရာ communication သည္လြန္စြာ အေရးပါမွန္း သေဘာေပါက္ပါသည္။ အလုပ္စဝင္ကာစက တယ္လီဖုန္းလာရင္ေတာင္ မကိုင္ရဲပဲ၊ မတတ္သာလို႔ ကိုင္ရရင္ေတာင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ႔ အေျခအေနတစ္ရပ္မွ ရုန္းထြက္လြန္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ GM ၾကီးရဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ Toastmaster Club သို႔ေရာက္ခဲ႔ရပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ စတင္ေရာက္ရွိတဲ႔ေန႔မွာပဲ မိတ္ဆက္ပြဲလုပ္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ မေရွးမေႏွာင္းေရာက္လာၾကသူ ၄ ေယာက္လည္းေတြ႔ရသည္။ သူတို႔က စင္ကာပူလူမ်ိဳးသံုးဦးနဲ႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ စင္ကာပူ ၃ေယာက္က မစၥတာခိုဝင္တန္ (Coan Tan)၊ မစၥ မလိစာဝမ္ (Millisa Wong) နဲ႔ မစၥရွီလာ (Sheller) တို႔ျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ေယာက္က အိႏၵိယလူမ်ိဳး မစၥတာဆာရီဏီ (Serieni) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အားလံုးအတူတူ တစ္ေန႔တည္း အသင္းဝင္မ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ေပးၾကျပီး ေနာက္တစ္ရက္ အခမ္းအနားျဖင္႔ ၾကိဳဆိုပြဲလုပ္ကာ အသင္းဝင္ဂုဏ္ျပဳလႊာမ်ား ေပးအပ္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ SpeechCraft ဆိုတဲ႔ Program တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္တို႔စတင္တက္ေရာက္ၾကရသည္။ အဲ႔ဒီမွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္စကားကို ေခြးအ ၾကီးလွည္းနင္းသလို အိအား အုအားျဖစ္ေနခ်ိန္မို႔ သင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတာ္ေတာ္လံုးပန္းခဲ႔ရသည္။ အဲယားကြန္းခန္းမၾကီးထဲ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေခြ်းေတြျပန္ေနခဲ႔ရသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ကြ်န္ေတာ္လန္႔သည္။ ဒါကိုလည္း သူတို႔ကသိသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အတင္းဆြဲေခၚၾကသည္။ စကားေတြလာေျပာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏႈတ္လွ်ာသြက္ေအာင္ သူတို႔အစြမ္းကုန္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။

            ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ Queenstown Toastmaster အလုပ္အမႈေဆာင္ (Executive Committee)ရဲ႔ ဥကၠဌ (President) က မစၥမင္ဒီဒင္း ( Mrs Mindy Ding ) ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ႔အိမ္နဲ႔ သူတို႔အိမ္က နီးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အစည္းအေဝးရွိတဲ႔ေန႔တိုင္း သူတို႔လင္မယားနဲ႔ အျမဲလိုက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ေယာက်္ား ရစ္ခ်က္တန္ (Richard Tan) ကလည္း သေဘာေကာင္းျပီး ေပ်ာ္တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လိုပဲ ဆက္ဆံသည္။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လြန္စြာ သေဘာက် အားက်ရသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ႔ မစၥတာ ဘားနက္ဂမ္း (Mr Bernad Gun) ဆိုသူျဖစ္သည္။ Bernad က Vice President (membership) ျဖစ္သည္။ သူစကားေျပာပံု ပရိသတ္ကို ဆြဲေခၚႏိုင္ပံုေတြဟာ အတုယူစရာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ GM -Ms Linda က EC အဖြဲ႔မွာ Sergent-At-Arm (ျမန္မာလိုေျပာရရင္ေတာ႔ ရုံးအဖြဲ႔မွဳးလို႔ေျပာရမွာပဲ) တာဝန္ယူထားသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ GM ရဲ႔အလုပ္ဆိုေတာ႔ လိုက္လုပ္ေပးရသည္။ တခါတရံ သူ မအားတဲ႔အခါ၊ ကုမၸဏီကိစၥေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုပဲ သူ႔တာဝန္ေတြ ေပးျပီး လုပ္ခိုင္းတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ New Executive Committee ျပန္ဖြဲ႔ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို SAA (Sergent-At-Arm) ရာထူးအတြက္ အသင္႔ေတာ္ဆံုးပဲဆိုျပီး ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္ၾကပါသည္။

            ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ Executive Committee မွာမ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ေနရာေပးခဲ႔ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ တစ္သုတ္တည္း အသင္းဝင္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသူအားလံုး EC အဖြဲ႔မွာ ပါဝင္လာၾကသည္။ ခိုဝင္(Coan) က Vice President 2-Education ျဖစ္လာျပီး ဘားနက္(Bernad)က Vice President 1- Education အျဖစ္ပူးတြဲတာဝန္ယူၾကသည္။ မလိစာ(Millisa) နဲ႔ ဆာရီဏီ(Serieni) တို႔က Vice President- Membership နဲ႔ Vice President-Public Relationship အျဖစ္တာဝန္ ယူခဲ႔ၾကသည္။ ရွီလာ(Sheller) က ဘ႑ာေရးမႈးျဖစ္လာခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ President အျဖစ္ ဝါရင္႔ သဘာရင္႔ ဆရာမၾကီး Rose Ho ကဦးေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔လက္ထက္မွာ Concert ေတြအမ်ားဆံုး က်င္းပႏိုင္ခဲ႔သလို Queenstown ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ အခမ္းအနားလည္း ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပေပးႏိုင္ခဲ႔သည္။

            ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ အခမ္းအနားဆိုလို႔ တစ္ခုသြားသတိရသည္။ အဲ႔ဒီပြဲမွာ အားလံုးကကြ်န္ေတာ္႔ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေပးဖို႔ ေျပာၾကသည္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔အားလံုးသိေလာက္မယ္႔ ဝိုင္ဝိုင္းရဲ႔ ေျဖသိမ္႔လိုက္ သီခ်င္းကိုသီဆိုျပလိုက္ပါသည္။ ဝိုင္ဝိုင္းသံစဥ္မ်ားမွာ တရုတ္သံစဥ္မ်ားျဖစ္၍ သူတို႔အားလံုး စည္းခ်က္ေကာင္းေကာင္း လိုက္ႏိုင္ခဲ႔ၾကသည္။ ဒါေပမယ္႔ ပြဲအျပီးမွာေတာ႔ ဥကၠဌေဟာင္း Mindy Ding က ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေျပာသည္။ နားေထာင္လို႔ေတာ႔ ေကာင္းသည္။ ေနာက္တေခါက္က်ရင္ မင္း အဂၤလိပ္သီခ်င္းဆိုတာ နားေထာင္ခ်င္တယ္တဲ႔။ ခက္တာက အဂၤလိပ္စကားေတာင္ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မေျပာတတ္တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အဂၤလိပ္သီခ်င္း ဆိုႏိုင္ပါ႔မလဲေလ။ ဝိုဝူး ဝိုဝူး ေရ ႔ရီ ေရရီး I Love You More Than I Can Say ဆိုတာေလာက္ပဲရတဲ႔သူပါဗ်ာ။

            ဒီလိုနဲ႔ Toastmaster မွာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္တဲ႔ Coan တို႔ Sheller တို႔က project Speak မ်ား ဆက္တိုက္လုပ္လာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလည္း လုပ္ရန္ေျပာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလုပ္ကတဖက္၊ project speak မ်ားအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားဖတ္ရ၊ အခ်က္အလက္မ်ားစုေဆာင္ရနဲ႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ အဲ႔ဒီကာလေတြမွာ ေသခ်င္ေစာ္ေတာင္ နံမိပါသည္။ ငါေတာ႔ ဖင္မႏိုင္ပဲ ပဲၾကီးဟင္းစားမိျပီလို႔ေတာင္ ထင္မိလာသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရံုးကျပန္လာရင္ မနားတမ္း အခ်က္အလက္စုရ၊ Script ေရးရနဲ႔ ျပီးေတာ႔ အတူေန အခန္းေဖာ္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ညည ပရိသတ္လုပ္ခိုင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္က အေျပာေလ႔က်င္႔ရနဲ႔ တကယ္႔ကို ပင္ပန္းခဲ႔ရသည္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ႔သည္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္။ ေျပာတတ္ဆိုတတ္လာတဲ႔ အထိ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ႔သည္။

            ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္႔ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာက ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆု (Nobel Peace Prize) ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး အင္တာနက္ေတြ စာအုပ္ေတြထဲက ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ႔ရသည္။ အဓိက ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင္႔ ထုိေခါင္းစဥ္ေရြးခဲ႔ရသလဲဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာျပ ႏိုင္ရန္အတြက္ ထိုေခါင္းစဥ္ကို ေရြးခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။

            အခမ္းအနားမႈးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို စင္ျမင္႔ေပၚ မေခၚခင္ ကြ်န္ေတာ္႔အေၾကာင္း ပရိသတ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ျမန္မာျပည္က စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားမွာ ေဟာေျပာမယ္႔ စာေရးဆရာ စင္ေပၚမတက္ခင္ သူ႔ရဲ႔ အထၳဳပၸတိကို ရြတ္ျပၾကသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္ကျဖစ္ေၾကာင္း၊ nice and cool person ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အင္မတန္ရိုးျပီး အားလံုးနဲ႔ ခင္မင္မႈရေအာင္ ေနတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္စကားကို အသက္၂၃ႏွစ္ေရာက္မွ ေျပာဖူးတဲ႔သူျဖစ္ေၾကာင္း အရႊန္းေဖာက္ေျပာေတာ႔ အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ျပီးမွ သူကဆက္ေျပာသည္။ ဒီကေန႔ေတာ႔ သူဟာ သူ႔ရဲ႔ talent ကို ငါတို႔ကို ျပပါလိမ္႔မယ္။ အားလံုးပဲ သူ႔ကို ၾကိဳဆိုၾကပါဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္႔နာမည္ကို ေခၚလိုက္စဥ္မွာ ခန္းမတစ္ခုလံုး လက္ခုပ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနရဆဲ။ ဒီေန႔မွပဲ ခန္းမထဲ လူေတြမ်ားေနသလို ထင္လိုက္ရသည္။ အားလံုးရဲ႔ မ်က္လံုးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္႔ဆီ စူးစိုက္ၾကည္႔ေနၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ project speechကို အကဲျဖတ္ (evaluation )လုပ္ေပးမယ္႔ပုဂၢိဳလ္က မစၥတာပို႔လိုင္စီရာ (Mr Poh Liang Sian) ျဖစ္သည္။ သူ႔တာဝန္က ကြ်န္ေတာ္ ေဟာေျပာျပီးတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္႔ ေဟာေျပာခ်က္ကို ေထာက္ျပ ေဝဖန္ အၾကံျပဳေပးရမွာ ျဖစ္သည္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပရမွာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္႔ Topic ကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေနခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္႔ေ႔ရွတည္႔တည္႔မွာ Ah-Counter, Timer ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္စတင္ပါးစပ္ဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရမယ္႔အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ ေစာင္႔စားေနၾကသည္။ Ah-Counter လုပ္တဲ႔သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔စင္ေပၚတက္ျပီး ေျပာၾကတဲ႔ speaker ေတြ အဂၤလိပ္လိုေျပာတဲ႔အခါ အာ..အာ…နဲ႔ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ျဖစ္သလဲ၊ So…so..ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာသလဲစသည္ျဖင္႔ မွတ္ရမွာျဖစ္သည္။ Timer သမားကေတာ႔ အခ်ိန္မွတ္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ခန္းမၾကီးထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ႔္အသံတစ္သံသာ ထြက္ေပၚလာသည္။

            သမားရိုးက် ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို ကြ်န္ေတာ္ဦးစြာမေျပာလိုေပ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပရိသတ္ (audience) ကို ေမးခြန္းစေမးျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ ေဟာေျပာခ်က္ကို ဖြင္႔လိုက္သည္။ ပရိသတ္မ်ားအားလံုး ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္႔ေမးခြန္းေၾကာင္႔ ေၾကာင္သြားၾကျပီးမွ ဥကၠဌေဟာင္း (former president) တစ္ဦးက ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က What’s essence of Peace? What’s value of Peace? ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႔ အႏွစ္သာရဟာ ဘာလဲ။ တန္ဖိုးကဘာလဲလို႔ စတင္ေမးခြန္းထုတ္ကာ ပရိသတ္နဲ႔ communication တစ္ခုကို ပထမဆံုးရယူလိုက္သည္။ ပရိသတ္ထဲမွ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႔ အႏွစ္သာရဟာ ဖြံျဖိဳးတိုးတက္မႈ၊ ေအးေဆးတည္ျငိမ္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ကင္းစင္မႈေတြပဲလို႔ ေျဖၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ေမးခြန္းပဲေမးျပီး အေျဖကို ထိန္ခ်န္ထားလိုက္ကာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပမယ္႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုအေၾကာင္း စတင္လိုက္သည္။

            ဆြီဒင္ႏိုင္ငံသား စက္မႈလုပ္ငနး္ရွင္ အဲဖရက္ႏိုဗယ္ရဲ႔ ေသတမ္းစာအရ ေပၚေပါက္လာခဲ႔ေသာ ပထမဆံုးဆု ၅မ်ိဳးထဲမွ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း စတင္ေျပာျပျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုကို ၁၉၀၁ ခုႏွစ္တြင္ Red Cross ကိုစတင္တည္ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ ဟင္နရီဒူးနန္႔ႏွင္႔ဖရပ္ဒရစ္ပက္စီတို႔က  ပထမဆံုးအၾကိမ္ ပူးတြဲရရွိကာ ေနာက္ဆံုး၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ အယ္ဂိုးနဲ႔ Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) တို႔ရရွိထားခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေဟာေျပာခဲ႔စဥ္က ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အထိပဲေပးခဲ႔ရေသးသည္။ ယခုဆိုရင္ ၁၉၀၁-၂၀၁၂ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ႔တစ္ဆယ္ေက်ာ္ အတြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုေပါင္း ၁၂၅ဆုေပးအပ္ ခဲ႔ျပီး ျဖစ္သည္။ လူပုဂၢိဳလ္ ၁၀၁ေယာက္ႏွင္႔ အဖြဲ႔အစည္း ၂၁ဖြဲ႔တို႔ကိုေပးအပ္ခဲ႔သည္။ ထိုအထဲမွ ကမၻာ႔ၾကက္ေျခနီအသင္းၾကီးက ၁၉၁၇၊ ၁၉၄၄ ႏွင္႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၃ၾကိမ္ရရွိျပီး ကမၻာ႔ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရံုးက ၁၉၅၄ ႏွင္႔ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္တို႔တြင္ ၂ၾကိမ္ရရွိခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဥေရာပသမဂၢကေတာ႔ လတ္တေလာ ပူပူေႏြးေႏြးဆုရရွိထားတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ပါသည္။)

            ကြ်န္ေတာ္က ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္မ်ားစြာထဲမွ အာရွတိုက္ရဲ႔ ပထမဆံုးဆုရွင္ ဗီယက္နမ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ လီေဒါက္သို (Le Doc Tho) ၁၉၇၃မွာ ရရွိခဲ႔ေသာ္လည္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမ်ားမျငိမ္သက္ေသး၍ ဆုျပန္အပ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ထို႔ေနာက္ ၁၉၇၄မွာ ဂ်ပန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ အီစာကူဆူတို (Eisaku Suto)က ရရွိခဲ႔ျပီး ပထမဆံုးအာရွတိုက္သားဆုရွင္ျဖစ္ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ၁၉၇၉မွာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီးၾကီး သီလရွင္မာသာထရီဆာ ရရွိေသာအခါ အာရွရဲ႔ ပထမဆံုးအမ်ိဳးသမီး ဆုရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေျပာခ်င္ေနေသာ ပြိဳင္႔ေနရာသို႔ လွလွပပၾကီးဆြဲေခၚလာႏိုင္ခဲ႔သည္။

            ကြ်န္ေတာ္က ပရိသတ္ကို ကဲအခုေျပာမယ္႔ ဆုရွင္ကေတာ႔ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူတို႔ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားသြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၂ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူေလ႔က်င္႔ျပင္ဆင္ထားခဲ႔သူပီပီ အဂၤလိပ္စကားကုိ အေထ႔အေငါ႔မရွိ (က်က္ထားတာလည္း ပါတာေပါ႔ေလ) ေျပာျပႏိုင္ခဲ႔သည္။ ၁၉၉၁ခုႏွစ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုခ်ီးျမွင္႔လိုက္ေတာ႔ အာရွမွာ ဒုတိယေျမာက္ အမ်ိဳးသမီးဆုရွင္ျဖစ္ခဲ႔သလို အာဆီယံေဒသရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီးႏိုဗယ္ဆုရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း အားရပါးရေျပာခ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ သူဟာဒီဆုကို ကိုယ္တိုင္ တက္မယူႏိုင္ခဲ႔သလို ဒီကေန႔ထိ House-arrest အျဖစ္ရွိေနဆဲဆိုတဲ႔အေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်လိုက္သည္။ တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ေျပာေသာ ေခါင္းစဥ္သည္ ဤအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ရာ အခုေျပာျပလိုက္ႏိုင္ျပီမို႔ ေက်နပ္ခဲ႔ရသည္။ ေနာက္ဆံုး နိဂံုခ်ဳပ္မွာေတာ႔ ၁၉၉၃ ႏိုဗယ္ဆုရွင္ အာဖရိကသူရဲေကာင္း နယ္ဆင္မင္ဒဲလ္လားရဲ႔ မိန္႔ခြန္းေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ေလး ရြတ္ျပျပီး အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

            လက္ခုပ္သံမ်ားသည္ ခန္းမၾကီးထဲ ဟိန္းထြက္သြားေတာ႔သည္။ ထိုင္ေနတဲ႔သူေတြအားလံုး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို အားေပးၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေဟာေျပာခ်က္ကိုသေဘာက်လို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ကြ်န္ေတာ္အဲ႔သေလာက္ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္လာတာကို အံၾသၾကလို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က သူတို႔ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္မသိေသးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပ၍ သိလိုက္ၾကရလို႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို လက္ခုပ္မ်ားတီးျပီး အားေပးလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အလွည္႔ျပီးေတာ႔ Coan Tan နဲ႔

Steller လို႔ေခၚတဲ႔ fashion designer အလုပ္လုပ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ Coan ကသူ႔ရဲ႔ NGO လုပ္ငန္းနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားအေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပသြားတာလည္း အထူးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းခဲ႔သည္။ ပရိသတ္ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ ေျပာျပတဲ႔ေနရာမွာ Coan လည္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ Steller ကသူ႔ ဒီဇိုင္းအေၾကာင္း ေတြေျပာျပသြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ခဲ႔သည္။

            ေဝဖန္အၾကံျပဳေရးအပိုင္းေရာက္ေတာ႔ Poh Liang Sian ကကြ်န္ေတာ္ေျပာသြားတဲ႔ speech ေပၚမွာေဝဖန္ပါသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုလို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးခဲ႔ေပမယ္႔ ဆုရွင္ေတြအေၾကာင္း အမ်ားဆံုးေျပာသြားတဲ႔အခ်က္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ ႔ အႏွစ္သာရနဲ႔ တန္ဖိုးကို မိမိနားလည္သလို အဓိပၸါယ္မဖြင္႔ျပခဲ႔ပဲ နယ္ဆင္မင္ဒဲလ္လားရဲ႔ မိန္႔ခြန္းကိုယူသံုးသြားျခင္းကိုလည္း ေထာက္ျပသြားပါသည္။ ေကာင္းပါသည္။ သူေထာက္ျပသြားခ်က္မ်ားက တကယ္လည္း မွန္ေနခဲ႔သည္။ ျပီးေတာ႔ သူခ်ီးက်ဴးတဲ႔အခ်က္ေတြလည္းရွိေသးသည္။ စကားေျပာတဲ႔ေနရာမွာ ေလယူေလသိမ္း အျဖတ္အေတာက္က အထူးေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္ကို လံုးဝမပ်င္းေစရေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တဲ႔အေၾကာင္းအရာ အဆင္႔ျမင္႔ျပီး စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာသြားတဲ႔ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔ကို လိုက္မွတ္ထားကာ ျပန္ေျပာျပေလသည္။

            အစီအစဥ္အရ အနားေပးခ်ိန္ (tea time) ေပးခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔နား လူဝိုင္းေနခဲ႔သည္။ မာသာထရီဆာက အာရွရဲ႔ ပထမဆံုးအမ်ိဳးသမီးဆုရွင္မွန္း သူတို႔မသိခဲ႔ၾကတဲ႔အေၾကာင္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းေတြ၊ ျပီးေတာ႔ အဲ႔ဒီလို ေခါင္းစဥ္မ်ိဳး ဘယ္လိုစဥ္းစားမိခဲ႔သလဲစသျဖင္႔ ေမးၾကျမန္းၾကေျပာဆိုၾကသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ vote လုပ္ၾကရသည္။ the best speaker award အတြက္ ဆႏၵမဲေပး ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ အနားေပးခ်ိန္ျပီးလို႔ ျပန္စခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆုရတဲ႔သူေတြကို ေၾကျငာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ဆုကိုမေမွ်ာ္မွန္းရဲေပမယ္႔ လိုေတာ႔လိုခ်င္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ၾကိဳးစားမႈကို အားလံုးကလည္း အသိအမွတ္ျပဳ အားေပးၾက၍ ဆုမ်ားရခဲ႔ရင္ဆိုတဲ႔ ရင္ခုန္မႈႏွင္႔ ေစာင္႔စားေနမိသည္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ Coan နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္တူရရွိေနခဲ႔သည္။ လံုးဝမထင္ထားခဲ႔ေသာ အျဖစ္ပင္။ သူ႔လို ပညာတတ္၊ အဂၤလိပ္စကားဆိုတာ ရွလြတ္ရွလြတ္ ေျပာႏိုင္တဲ႔သူ၊ အေၾကာင္းအရာကလည္း ျပည္႔စံုတဲ႔သူနဲ႔ အမွတ္တူ ရရွိလိုက္တဲ႔အတြက္ ကုိယ္ကိုကိုယ္ အ႔ံၾသရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပူးတြဲဆုရရွိခဲ႔သည္။

            အခမ္းအနားျပီးေတာ႔ Coan ကကြ်န္ေတာ္႔ကို လာႏႈတ္ဆက္ရင္း “ငါက မင္းကို ရေစခ်င္တာ၊ ဒါေၾကာင္႔လဲ မင္းကိုငါ vote ေပးခဲ႔တယ္” လို႔ေျပာသည္။ သူ႔စကားၾကားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္အံၾသမိသည္။ သူဟာ ျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆုရေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵနဲ႔ မဲေပးခဲ႔တယ္ဆိုတာ အံအားသင္႔စရာေကာင္းပါသည္။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ကေရာ..ဘယ္လို မဲေပးခဲ႔သလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမဲေပးခဲ႔သလဲ။ ေသခ်ာတာေပါ႔။ ေမးေနစရာမလုိဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဲမေပးပဲ ကြ်န္ေတာ္႔ဆႏၵမဲကတ္ကို ဗလာမဲလုပ္ခဲ႔မိတာကို ဝန္ခံပါရေစခင္ဗ်ာ။ ။