ကံသီေပလို႔ ၾကီးေဒၚေရ

            မေျပာ မရွိနဲ႔။ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ေရာင္းထြက္သြားတာ လမ္းထိပ္ ဘိန္းမုန္႔ဆိုင္က ဘိန္းမုန္႔ေတြလိုပဲ။ အပတ္တိုင္း မဂၤလာေဆာင္ေတြ တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင္႔ အားက်ေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ပတ္၂ခုသြားရေသးသည္။ အေရာင္းထိုင္းေနတာကေတာ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္သည္။ အၾကည္ေတာ္ကေတာ႔ ဝါရင္႔အေရာင္းထိုင္းကို အေရာင္းသြက္ေအာင္ လုပ္သြားႏိုင္ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ FM ေရဒီယိုလိုင္းေတြမွာ ေၾကာ္ျငာထည္႔ျပီး အေရာင္းထုတ္ရမလို ျဖစ္ေနသည္။ 

            ဝယ္သူအၾကိဳက္ ဗလာမပါ ကံစမ္းမဲ ထည္႔ျပီးေရာင္းတယ္ ထားဦး က်ေနာ္ပိုင္တဲ႔ ဘီယာဗိုက္မွ အပ တျခား ေပးစရာလည္း မရွိသေလာက္ကုန္ျပီ။ သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ အေမေပးတဲ႔လယ္တစ္ကြက္ ဆိုတာလည္း ကြ်န္ေတာ္႔မွာ မရွိဆိုေတာ႔ ကံစမ္းမဲေပးဖို႔က ခက္သားကလား။

            ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ကာစက iphone4 နဲ႔ ipad2 နဲ႔၊ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔ေလး၊ လက္ထဲမလဲ လက္က်န္ ေငြရား ေဒၚလာ ၂၀၀၀ေလာက္နဲ႔ စလံုးျပန္ၾကီး ဟန္က်ေနခဲ႔တာေလ။ အခုေတာ႔ အလုပ္လက္မဲ႔ ဘဝနဲ႔ အျငိမ္းစားယူျပီး ထိုင္စား လာတာ ၃လ ေက်ာ္သြားျပီျဖစ္သည္။ မိဘေတြကို အပူမကပ္ခ်င္တာနဲ႔ ၇ွိစုမဲ႔စု ပစၥည္းေလးေတြ ထုခြဲသံုးျဖဳန္းလိုက္တာ ဘာဆို ဘာမွ မက်န္ေတာ႔ပဲ အဲ႔ဒီ ပစၥည္းေတြကိုယ္စား ဗိုက္တစ္လံုးအဖတ္တင္က်န္ရွိခဲ႔ပါသည္။ အထင္ေတာ႔ မေသးနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္လင္းထက္ ေျပာသလို ဒီဗိုက္က နယ္နယ္ရရ ဗိုက္ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးဗိုက္တဲ႔။ ပိုက္ဆံရွိ လူတန္းစားေလာက္မွာပဲ ဒီလို ဘီယာဗိုက္ရွိႏိုင္တာတဲ႔။ သူေျပာေတာ႔လည္း ဟုတ္သလိုလိုနဲ႔။

            ကဲ…ဒီေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အစြံထုတ္ႏိုင္ေတာ႔မလဲ ကိုယ္႔လူတို႔ေရ။ အစြံထုတ္ဖို႔ အစုတ္ေတြ အရင္ထြန္ရမလို ျဖစ္ေနျပီ။ လယ္ကြင္း အစုတ္အျပတ္ေတြမွာ လယ္သြားထြန္တာကို ေျပာတာပါ။ (တမ်ိဳးေတြးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေနာ႔)။

            က်ေနာ္႔အျဖစ္က တကယ္တန္းက်ေတာ႔ နာမည္ၾကီး ထမင္းငတ္ဘဝပါ။ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ လိုလို၊ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ လိုလို၊ ဘာလိုလိုေတြ အတြက္နဲ႔ ေငြေတြကုန္ အခ်ိန္ေတြကုန္ျပီး အခုလည္းက်ေရာ ဘယ္ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္မွီးမွ ေသာက္ဂရုစိုက္ၾကေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး။ (ေဒါသေၾကာင္႔ နည္းနည္း ရိုင္းသြားရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါေနာ္။) အရင္က ကိုကိုေခၚခဲ႔တဲ႔ သူေတြ အခုလမ္းေတြ႔ရင္ ရယ္ေတာင္မျပခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဘယ္ျပခ်င္ေတာ႔မလဲ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္လာခါစနဲ႔မွ မတူေတာ႔တာ။ ျပန္လာခါစတုန္းကေတာ႔ လက္ထဲ ေငြရႊင္တယ္မလား။ ၾကိဳက္တာေျပာ အကုန္ရေစမယ္။ မေတာ္တေရာ္ ကာတီးရားက ကြင္းေလးေတြ၊ ၾကိဳးေလးေတြကိုေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေပါ႔။ ေတာ္ရံု ဝႈိက္ဂိုးေလာက္ကေတာ႔ ေဈးမေမးဘူး။ ေရာ႔ယူလိုက္ပဲ။

            က်န္စစ္သားမင္းၾကီးလို လက္တစ္ဖက္က ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြေပး၍ လက္တဖက္က အဝတ္အထည္တို႔ကို ေပးအ႔ံဆိုသလို ကြ်န္ေတာ္ က်န္စစ္မင္းၾကီးထံုး ႏွလံုးမူခဲ႔တာေလ။ လက္တစ္ဖက္က ပလက္တီနမ္တို႔ကို ဆင္ျမန္းေပး၍ က်န္တဖက္က သူေလးတို႔အတြက္ ဝယ္ေပးထားသမွ် ဘရမ္းနယူးအဝတ္အထည္မ်ားကို ကိုင္ေပးခဲ႔တာေပါ႔။ အခုေတာ႔ သူေလးတို႔က ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္ရင္ ေရွာင္သြားၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၂ခုေတာ႔ရွိမည္။ ပထမတစ္ခ်က္က ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေပးႏိုင္ေတာ႔၍ ျဖစ္ျပီး ဒုတိယတစ္ခ်က္က ေပးျပီးသားေတြ ျပန္ေတာင္းမွာ ဆိုး၍ျဖစ္မည္။ ေဝးေသး။ ဘယ္ေတာ႔မွ ေပးျပီးစလစ္ နံပါတ္တစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေအာ္ေျပာစရာမလိုဘူး။ တသက္လံုး ေပးျပီးပစၥည္း ျပန္ေတာင္းတတ္တဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ၾကီးေဒၚၾကီးကို လိုခ်င္လည္းေျပာ၊ ေပးဦးမွာ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မေတာင္းဘူး။ (ၾကီးေဒၚေရ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ လမ္းၾကံဳေလး ေဈးဗန္းခင္းလိုက္လို႔)။ အလုပ္အကိုင္မရွိလို႔ ႏွိမ္ခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ေပၚလာတာ အြန္လိုင္းေပၚ ဘေလာ႔ဂ္ဂါေတြေရာက္လာသလိုပဲ။ မြစာကိုၾကဲလို႔။

            ဒါေပမယ္႔။ ရပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လူသာ အမြဲခံသြားမယ္။ မာနေတာ႔ အမြဲမခံႏိုင္ဘူး။ အလုပ္လုပ္မွာေပါ႔။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ အပင္ပန္းခံလုပ္လာႏိုင္ေသးတာပဲ။ ဒီမွာ ဘာအေၾကာင္းလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဟိုမွာ မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ မေတာ္တေရာ္ေတြနဲ႔ ညားျပီး ဘဝေသသြားမွာ စိုးလို႔ က်ေနာ္႔မိဘမ်ားက အတင္းျပည္ေတာ္ျပန္ လာခုိင္းလို႔ျပန္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ သမၼတၾကီးလွန္းေခၚလို႔ ျပန္လာတာလည္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေတာ႔ခ်င္႔ယံုေပါ႔ဗ်ာ။ (ခ်ံဳရင္႔လာရင္ေတာ႔ ေျမြဝင္ေအာင္းေနမယ္ ခုတ္ပစ္လိုက္ပါေတာ႔)။

            အိမ္ကလည္း က်ေနာ္႔ကို အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း လုပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမကလည္း လိုခ်င္ေနသည္။ အဲ႔ဒါလည္း လုပ္ခ်င္တဲ႔ အထဲမွာပါသည္။ အိမ္ကို ပူဆာေတာ႔မွပဲရမည္။ ကိုယ္႔အစြမ္းအစနဲ႔ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ေဂၚမစြံႏိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုတာသိသည္။

            အေမက သူ႔သားရဲ ႔ဆႏၵ ႏွစ္ခုလံုးျပည္႔ေအာင္ လမ္းထဲက ဖိနပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေအမီနဲ႔ ေပးစားဖို႔စီစဥ္သည္။ ေအမီက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းရွိျပီးသားမို႔ က်ေနာ္ ေထြေထြထူးထူး အလုပ္ရွာေနစရာမလိုေတာ႔ေပ။ သူတို႔ဆိုင္မွာ တစ္ခါတည္း ေကာင္တာဝင္ထိုင္ျပီး စီမံခန္႔ခြဲေရးဝင္လုပ္လိုက္ရံုပဲျဖစ္သည္။ ေရကန္အသင္႔ ၾကာအသင္႔၊ ငါးပိရည္အသင္႔ တုိ႔စရာအသင္႔ေပါ႔။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္၊ စုပ္ေကာ လာဘ္ေကာ ဝင္မယ္႔ကိန္း။ ဒါ႔အျပင္ ေအမီတို႔က သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႕ အားကိုးရမယ္႔ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္လိုခ်င္ေနၾကတာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးသိသည္။ အဘြားၾကီးကို ေဂၚေနတဲ႔ ဘဲၾကီးေတြလည္း ထုနဲ႔ေဒးရွိသလို ေအမီကို လိုက္ေနတဲ႔ ဘဲေလးေတြလည္း အမ်ားသား။ ဘဲေလးေတြကေတာ႔ မ်က္စိေကာင္းေတာ႔ သမီးေရာ အေမေရာကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ၾကေပမယ္႔ ဘဲၾကီးေတြကေတာ႔ အသက္ၾကီးလာလို႔တဲ႔ မ်က္စိမေကာင္းၾကေတာ႔ဘူးနဲ႔တူတယ္။ အေမနဲ႔သမီးအတူေလွ်ာက္လာရင္ အေမေရာ သမီးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဝါးခ်င္ခ်င္လို႔ဆိုၾကသည္။ ဟိုစကားပံုသိတယ္မလား။ ေခါင္ထိ အကုန္စားဆိုတာေလ။

            က်ေနာ္႔အေမရဲ ႔ ပိုင္ခ်က္ကေတာ႔ ၾကိဳတင္မဲ ေကာက္စရာမလိုဘူး။ ဖေယာင္းေတြ သုတ္ထားစရာမလိုဘူး။ ရာႏႈန္းျပည္႔ ေလးစားေလာက္သည္။ ၂ရက္ ၃ရက္အတြင္းမွာ ပဲ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေအမီတို႔သားအမိဆီ သြားျပီး အရီးေတာင္းလက္ဖက္ လုပ္ငန္းနဲ႔ အျပိဳင္ သမီးေတာင္း သမက္ေလွ်ာက္ လုပ္ငန္းၾကီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ႔သည္။

            အဲ႔ဒါမွ ဂြက်ေတာ႔သည္။ (နဂိုတည္းကလည္း ဂင္တိုတိုမို႔ ဂြကက်ျပီးသားပါ)။ ေအမီဆိုတာက က်ေနာ္နဲ႔ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကြာသည္။ ျပီးေတာ႔ က်ေနာ္ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေက်ာင္းတက္ရင္းစီးဖို႔ ဖိနပ္သြားဝယ္စဥ္မွာ သူက ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းေလးပင္ရွိေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို အိမ္နာမည္ ကစ္ကစ္ဟုေခၚသည္။ ေအမီ ငယ္ငယ္က ဝဝကစ္ကစ္ေလးမို႔ အဲ႔လိုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ႔ အဲ႔ဒီ ေကာင္မေလးဟာ ယဥ္တစ္ကိုယ္မယ္ လွေသြးၾကြယ္လို႔ အပိ်ဳဖ်န္းကေလးပင္  ျဖစ္ေနေလျပီ။ (အလံုးအထည္ေလးနဲ႔ ပြတ္လံုးသဖြယ္…အဲအဲ ေယာင္လို႔…ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က ဖြံျဖိဳးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ)။ က်ေနာ္႔ အသက္အရြယ္ ဗိုက္ပူနံကား လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို သူ႔လို မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ ကလက္ထပ္ရမည္ဆိုေတာ႔။

            က်ေနာ္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ ဒီလို အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ၊ ဗိုက္ပူဖင္ေကာက္ ဘဲနာၾကီးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေပါင္းသင္းႏိုင္ဘူး။ ခဏတာမဟုတ္၊ ညတိုင္း အတူတူအိပ္ရမယ္႔ အျဖစ္ကို ေတြးရင္း ၾကက္သီးပင္ထမိသည္။ သူကေလးက ဂ်ိဳလီလိုႏႈတ္ခမ္း၊ ဘရစ္တနီလို မ်က္ႏွာေပါက္၊ ရွက္ကီယာေဘာ္ဒီနဲ႔ အြန္ေစာလို အသားကေလးက ဝင္းေနတာေလ။ ဘဲနာၾကီးက မိုက္တိုင္စန္ေဘာ္ဒီ၊ ကင္ဂ်ံဳအန္မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ ဒေရာ႔ဘာအသားအေရ ပိုင္ဆိုင္ထားတာဆိုေတာ႔ ေတြးသာၾကည္႔ေပေတာ႔။ မဂၤလာဦးညမွာကတည္းက စလြဲလိုက္မယ္႔ ျဖစ္ခ်င္း။ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္သလို ေသြးတိတ္ေအာင္ လြဲမွာ။ သတို႔သားကို ျမင္ျပီး ႏွလုံးေသြးေတြတိတ္၊ ရင္ခုန္သံေတြရပ္ျပီး သတို႔သမီး အသက္ရွဴရပ္သြားႏိုင္သည္။ ဂယ္ေျပာတာေနာ္။

            အဲ႔…အဲ႔ဒါ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္႔ပဲေလ ဆိုတဲ႔အေတြးေလးဝင္လာမွ နည္းနည္း အသက္ရွဴျပန္ေခ်ာင္သြားျပီး စိတ္ထဲက ၾကိတ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ စားရကံၾကံဳေတာ႔ မုတ္ဆိတ္ ပ်ားစြဲေပါ႔။ ေက်းဇူးၾကီးပါေပ႔ ေမြးသမိခင္ရယ္။ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ လို႔သီခ်င္းေလးေတာင္ ညည္းလိုက္မိေသးသည္။

            က်ေနာ္႔မိဘေတြနဲ႔ ေအမီ႔အေမ ေတြ႔ၾက ဆံုၾက စကားလက္ဆံုက် ၾကျပီးေတာ႔ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ပင္ အဲ႔ဒီ ကိစၥ ၁ နာရီ ၾကာေအာင္မေဆြးေႏြးရေသးခင္ ခ်က္ခ်င္း မဂၤလာပြဲရက္ေတြဘာေတြ သတ္မွတ္ျပီးျဖစ္ကုန္ၾကေလျပီ။ အင္တာနက္ေခတ္မွာ အခ်စ္ေရး အခ်စ္ရာေတြလည္း ျမန္ကုန္ျပီ။ သစၥာေတြ ေမတၱာေတြက ေရႊမန္းသဘင္ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲမွာပဲ က်န္ေတာ႔တာ။ အခုေခတ္က ေဒါင္းလုတ္ လုပ္မလား၊ အပ္ဒိတ္လုပ္မလား၊ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း စဥ္းစား Yes နဲ႔ No တစ္ခုေျဖရံုပဲ။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး သံုးႏွစ္ သံုးမိုးမ်ားေတာင္ ေစာင္႔စားကာ ခ်စ္ခဲ႔သူမို႔ဆိုတာ ရီရီသန္႔ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႔မယ္။ အိုင္လပ္ဖ္ယူ (I Love You) ဆိုတာ ၂၀ရာစုအထိ သံုးခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္သေကၤတစကား ဒီဘက္ေခတ္မွာ အိုင္လိုပ္က္ယူ (I Like You) ျဖစ္သြားျပီ။ အခ်စ္နဲ႔ သေဘာက်မႈဟာ မတူေတာ႔ဘူး။ ခ်စ္တဲ႔သူက တရားဝင္ ကာမပိုင္ျဖစ္ျပီး သေဘာက်တဲ႔သူတိုင္းနဲ႔ ကားလိုက္ကာ ေနာက္ကြယ္မွာ လပ္ဖ္ဆင္းေတြ တခန္းျပီး တခန္းရုိက္ေနၾကျပီ။ 

            အစီစဥ္ရွိေတာ္မူျပီးသည္႔ အတုိင္း မဂၤလာပြဲအတြက္ ျပင္ၾကဆင္ၾကနဲ႔ ပင္ပမ္းေနတုန္း တစ္ညေနခင္းမွာေတာ႔ က်ေနာ္႔ထံ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ အဲ႔ဒီခ်ာတိတ္က က်ေနာ္႔ကို စကားေအးေဆး ေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး ခ်ိန္းလို႔ သြားေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ သူကေျပာသည္။ သူနဲ႔ ေအမီ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အခု ေအမီမွာ သူနဲ႔ရထားတဲ႔ ကိုယ္ဝန္ရွိေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္႔ကို ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ လာေတာင္းပန္ရွာသည္။ သူလည္း ေအမီ႔ကို မၾကာခင္ ခိုးေျပးေတာ႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးလာသည္။ ေအမီက မေျပာရဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လာေျပာရတာပါဆိုျပီး ေလွ်ာက္ထားလာေတာ႔သည္။

            ထိုသူငယ္ေလးရဲ ႔စကားကိုၾကားေတာ႔ က်ေနာ္ အရမ္းတုန္လႈပ္သြားသည္။ ဒါဟာ တကယ္႔အျဖစ္မွန္လား။ လုပ္ဇာတ္လားဆိုတာ ေသခ်ာသိဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ အကယ္၍ တကယ္ျဖစ္ေနခဲ႔လွ်င္ က်ေနာ္ကံသီတယ္လို႔ပဲ ဆိုမလား ကံနိမ္႔လို႔ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ တိုးတယ္လို႔ ပဲဆိုမလား။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ ေငးေငါင္ေနမိသည္။ မိန္းမသြားေတာင္းတဲ႔ ေန႔က ေအမီ႔ အေမၾကီးေျပာတဲ႔ စကားေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

“သမီးေလးက တေျဖးေျဖး အရြယ္ေလးရလာေတာ႔ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က မေတာ္တေရာ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕သြားမွာ ဆိုးလို႔…”

“ဟိုေလ..ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မကေတာ႔ မဂၤလာကိစၥကို ခ်က္ခ်င္းပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္တယ္….”

“သမီးေလးနဲ႔ မသန္း သားနဲ႔ဆို လိုက္ဖက္ညီတယ္ေလ။ သမီးေလးက ငယ္ေတာ႔ မသန္းသားက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပဳရမွာေနာ္…”

“က်မကေတာ႔ သမီးေလး ေနရာက်သြားတာ ျမင္ရရင္ပဲ ေသေပ်ာ္ပါျပီ မသန္းရယ္”

“…………….”

“………………….”

“…………………………..”

            ဟာဂ်ာ။ လူရႊင္ေတာ္ ေက်ာ္ထူးလိုပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ ၾကက္လို ေတာင္ပံခတ္ရင္း ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အက္ဆာဆာ..။ ဒါတကယ္ပဲ ဒီဇာတ္လမ္းရွိေနခဲ႔လို႔မ်ား ငါ႔ကို ႏြားျဖစ္ခိုင္းတာလားဟင္။ ဒါမွမဟုတ္ ရိုးသားတဲ႔ ငါတို႔မိသားစုကို ခုတံုးလုပ္ျပီး သူတို႔ရဲ ႔မဖုံးႏိုင္ မဖိႏိုင္ ကိစၥေတြကိုေျဖရွင္းၾကတာလား။ ႏြားတေကာင္ဝယ္ရတာ တယ္လြယ္ပါလားလို႔ ထင္ေနၾကမွာပဲေနာ္။

            ငါႏြားျဖစ္ေတာ႔မလို႔ေပါ႔။ ကံသီေပလို႔ေပါ႔ ၾကီးေဒၚရယ္။

            က်ေနာ္၊ အေမ႔ကို ဒီကိစၥေတြေျပာျပလိုက္ေတာ႔ အေမလည္း ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းသြားေမးမယ္ ဆိုျပီး လုပ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥေတြအားလံုး ဗူးေပၚသလိုလည္းေပၚသြားေရာ ေအမီတို႔လည္း တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ေတြျဖစ္ သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ႏြားအေရာင္းအဝယ္ပြဲၾကီးလည္း သြားမျဖီးလိုက္ၾကရပဲ အံၾကိတ္ရင္းနဲ႔ ျပီးသြားတယ္။

            အခုေတာ႔လည္း ေအမီေလး သူ႔ဘဲနဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေျပးသြားပါျပီ။ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္ေလးက မြန္မြန္ရည္ရည္ေလး။ လက္ေပြ႔ဂ်ာနယ္ေရာင္းေနတဲ႔ ခ်ာတိတ္ေလးပါ။ ေဘာ္ဒီေတာင္႔ေတာင္႔ ရုပ္ခပ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ဆန္းၾကယ္တယ္မဟုတ္လား။ ေအမီလို အလွရွင္ေလးနဲ႔ ဒီခ်ာတိတ္ေလး ခ်စ္ရည္လူးႏိုင္ၾကတာ ေရွးဘဝ ကုသိုလ္ ထင္ပါရဲ႔။ လူမွန္ေနရာမွန္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ ေျပာတာျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရွးဘဝဆုေတာင္း ေကာင္းခဲ႔တယ္ ထင္ပါ႔။ လွည္းၾကိဳးဝင္ထမ္းရေတာ႔မလို႔။ ခပ္သီသီ ေလးပဲလိုေတာ႔တယ္ ၾကီးေဒၚရယ္။ ႏို႔မို အခုေလာက္ဆုိ ဗိုက္ပူနံကားၾကီး ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းဘဲ ဝမ္းဘဲနဲ႔ ႏြားလို ကုန္းေအာ္ျပီး ဟိုနာမည္ၾကီး ကေလးေခ်ာ႔ေတးသီခ်င္းေလး ဆိုေနရေလာက္ျပီ။ 

            ဘာတဲ႔ “ကိုယ္႔ေသြးလည္း မဟုတ္ ကိုယ္႔သားလည္း မဟုတ္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေပ” ဆိုတဲ႔သီခ်င္း ဆိုရင္း ကေလးထိန္းေနရမွာျမင္ေယာင္မိသည္။ ကံသီေပလို႔ ေပါ႔ၾကီးေဒၚေရ….ကံသီေပလို႔။ ။