ပါေတာ္မူခန္း

          ကြ်န္ေတာ္ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္လွန္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ရလြန္းလို႔ပါ။ တစ္ေန႔က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ယူက်ဳ႔ကေန ပါေတာ္မူခန္း ဗီဒီယိုဖိုင္ေလး ျပန္ၾကည္႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ ဝတၳဳကို ဆရာခ်စ္ဦးညိဳဇာတ္ညႊန္းေရးျပီး ဒါရိုက္တာၾကည္စိုးထြန္းရိုက္တဲ႔ သူ႔ကြ်န္မခံျပီ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားၾကီးထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းပါ။ အဲ႔ဒီရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားၾကီး ရုံတင္ေတာ႔ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္(၇)တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ပဲ ရွိပါေသးသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔က သမၼတရုပ္ရွင္ရံုမွာ အေမတို႔နဲ႔ သြားၾကည္႔ၾကတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ ထိုဇာတ္ကားၾကီး ရိုက္ကူးေနကတည္းက ျမဝတီရုပ္ျမင္သံၾကားကေန လွ်ပ္တျပက္ရိုက္ခ်က္ဆိုျပီး ဘယ္လိုေတြ ရိုက္ကူးေနၾကတယ္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ဇာတ္ရုပ္ကေန ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ၾကမယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔ေလ ရုပ္ရွင္ကို ညႊန္းၾကတာ၊ ပရိသတ္ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ ေၾကာ္ျငာၾကတာေပါ႔။ လူေတြကလည္း ျမန္မာရာဇဝင္ကားၾကီးလည္းျဖစ္၊ နာမည္ၾကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း ပါဆိုေတာ႔ ပိုျပီးစိတ္ဝင္စားၾကသည္။

          ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ထိုရုပ္ရွင္ကားၾကီးကို သြားၾကည္႔တဲ႔အခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႔ ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခု ရရွိခဲ႔ၾကတယ္လို႔ယံုပါသည္။ ဇာတ္ကားတစ္ကားလံုးရဲ ႔ အထြတ္အထိပ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ႔ ပါေတာ္မူခန္းဟာ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ပရိသတ္ေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ရိုက္ခတ္ေစခဲ႔ပါသည္။ ရင္ကုိ ထိေစခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုဇာတ္ဝင္ခန္းအေရာက္မွာ ရင္ထဲ စို႔တတ္လာခဲ႔ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ေရာက္လာတဲ႔အထိ ခံစားခဲ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္။ ထိုဇာတ္ဝင္ခန္းကို ၾကည္႔လိုက္ၾကရသူတိုင္း ဝမ္းနည္းၾကရသည္။

          တကယ္ေတာ႔ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားမွာ ငိုရတဲ႔အခန္းကေတာ႔ ပါတတ္စျမဲပါပဲ။ သို႔ေပမယ္႔ ဒီပါေတာ္မူ ဇာတ္ဝင္ခန္းကေတာ႔ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာနဲ႔ ဝမ္းနည္းမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုေတာ္ၾကီးကိုမင္းေနာင္နဲ႔အဖြဲ႔က ပါေတာ္မူသီခ်င္းကို ရင္နင္႔ေအာင္ဆိုျပထားျပီး ဂီတလုလင္ဦးကိုကိုက ေနာက္ခံတီးလံုးတီးေပးထားတာကို နားေထာင္ရင္း သီေပါဘုရင္နဲ႔မိသားစု ေဂါဝိန္ဆိပ္ကို ဆင္းၾကတဲ႔ျမင္ကြင္းဟာ ပရိသတ္ေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ထိေစတဲ႔ ျပသခ်က္ပါပဲ။ အဲ႔ဒီမွာ စုဖုရားလတ္က ျမင္းလွည္းေပၚကေန ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္ေ႔ရွအေရာက္မွာ ေအာ္လိုက္တဲ႔ အသံက ပိုျပီး ေၾကကြဲစရာေကာင္းေတာ႔သည္။

          အရွင္ဘုရား တပည္႔ေတာ္မတို႔ သြားပါျပီဘုရား လို႔ေအာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္ေပၚမွာ ကိုရင္ေလးေတြနဲ႔အတူ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္ စီးက်ရင္း လက္အုပ္ေလးခ်ီကာ သူ႔အရွင္ႏွစ္ပါးကို ေနာက္ဆံုးဦးတင္ရွိခိုးျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ႔ ျမင္ကြင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရင္ကို ထိေစခဲ႔တာပါပဲ။ ထိုကေလးငယ္ေလးဟာ တစ္ျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ စာဆိုေတာ္ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ အဲ႔တုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလး ေမာင္လြန္းအေနနဲ႔ အရွင္ႏွစ္ပါးပါေတာ္မူျခင္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ရွိခဲ႔ရသူ ျဖစ္ပါသည္။

          ထိုပါေတာ္မူဇာတ္ဝင္ခန္းမွာပဲ နန္းတြင္းတပ္မႈးေတြအျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ႔ မင္းသား ၃ေယာက္ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္သူ၊ေက်ာ္ရဲေအာင္၊လြင္မိုးတို႔ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အရွင္ႏွစ္ပါး ေဂါဝိန္ဆိပ္ကိုဆင္းတဲ႔အခါ ေက်ာ္ရဲေအာင္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ျပီး လုမယ္ကြာလို႔ေျပာလိုက္ပါသည္။ ဒီေတာ႔ေဘးက ဗိုလ္သူရိန္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ ေက်ာ္သူနဲ႔ လြင္မိုးတို႔က လွန္းဆြဲထားလိုက္ၾကပါသည္။ အဲ႔ဒီေနာက္ တဆက္တည္းမွာပဲ အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ရဲ ႔ သီခ်င္းေလးထြက္လာပါသည္။

          အမရပူရ စံဌာေန၊ မႏၱလာေျမ၊ အရွင္ႏွစ္ပါးကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာေတာ႔ပါေပ။ ဆိုျပီး ရိႈက္သံအျပည္႔နဲ႔ ဆိုျပလိုက္တာ ၾကည္႔ေနတဲ႔သူအေပါင္း ဝမ္းမနည္းပဲဘယ္ေနႏိုင္မလဲဗ်ာ။

          ကိုယ္႔ထီးကိုယ္႔နန္း၊ကိုယ္႔အရွင္ ကိုယ္႔သခင္နဲ႔ေနလာခဲ႔တဲ႔လူေတြ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔အေ႔ရွမွာပင္ အရွင္ႏွစ္ပါးကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားတာေတြ႔ၾကရေတာ႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ အဲ႔ဒီေနရာမွာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနၾကတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႔ ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ထုမနာ ေၾကကြဲေနၾကလိမ္႔မလဲလို႔ေတြးမိပါသည္။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရွိပါသည္။ အဲ႔ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူ႔ကြ်န္မခံျပီလို႔ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ကိုယ္႔ဘုရင္ကို အတင္းဝင္လုပါေတာ႔လား။ ေသမယ္ဆိုတာသိေပမယ္႔ တစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ စစ္သည္ေတာ္ သူရဲေကာင္း ရဲမက္ဗိုလ္ပါေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးတာပဲ။ ဘာလို႔ အညံ႔ခံျပီး သူ႔ကြ်န္အျဖစ္ တိုင္းတပါးကို ထည္႔လိုက္ရမွာလဲ။ လုေပါ႔။

          မင္းက အဲ႔သလိုေျပာရေအာင္ မင္းသာအဲ႔တုန္းက အဲ႔ေနရာမွာဆိုရင္ေရာ ကိုယ္႔အသက္ကို အသတ္ခံရမွာ သိရဲ႔နဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာသိသိၾကီးနဲ႔ ဝင္လုပါ႔မလားလို႔ ေမးေကာင္းေမးၾကပါလိမ္႔မည္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ပါေတာ္မူတဲ႔အခ်ိန္ အသက္ရွင္ခြင္႔ရွိေနခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ဝင္လုမွာပဲ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထလုပ္လိုက္ရင္ ေနာက္က လုိက္ပါလာမယ္႔ လူေတြက အသင္႔ရွိျပီးသား။ အဲ႔သလိုလုပ္လိုက္ရင္ အဂၤလိပ္ေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔မို႔ ပစ္မွာပဲ။ ပစ္စမ္းပါေစ။ လူဆိုတာ ႏွစ္ခါေသရိုး ထံုးစံမွမရွိပဲ။ သူတို႔ခ်ည္းပဲ ပစ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္႔လူေတြကလည္း အဲ႔ဒီ ကုလားျဖဴေတြဆီက ေသနတ္ေတြကို အတင္းဝင္လုျပီး ရရာလက္နက္ဆြဲကိုင္ ေတာ္လွန္ပစ္ၾကရမွာ။ သီေပါဘုရင္တို႔ မိသားစုလည္း ေသေကာင္းေသၾကမယ္။ ေသခ်င္မွလည္းေသမယ္။ ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ေျမ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ဌာေနမွာ နယ္ခ်ဲ႔ကို အညံ႔မခံပဲ အသက္အေသခံသြားတဲ႔ ဘုရင္ဆိုျပီး ရာဇဝင္မွာ သမိုင္းေၾကာင္းလွလွၾကီး က်န္ရစ္ခဲ႔မွာပါ။

          ဇာတ္ဝင္ေတးပါေတာ္မူသီခ်င္းမွာေတာင္ ဦးမင္းေနာင္က ေသေသာ္မွတည္႔ ေအာ္ေကာင္း၏ လို႔ ဆိုျပေနေသးတာပဲ။ ေသသြားတာကမွ ပိုျပီး မြန္ျမတ္ပါဦးမည္။ အခုေတာ႔ အညံ႔ခံျပီး လိုက္သြားရတာ ရင္နာစရာေကာင္းပါဘိ။ ဝင္လုတဲ႔သူေတြကိုလည္း စဥ္းစားဥာဏ္မရွိဘူး၊ ပညာနည္းတယ္၊ လက္နက္ခ်င္းမမွ်တဲ႔ ရန္သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရေကာင္းလားလို႔ ဘယ္သူကမွ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သီေပါဘုရင္ မိသားစုကေတာ႔ သူတို႔အသက္ေတြေသရလို႔ အဲ႔လိုထင္ေကာင္းထင္ၾကမည္။ ဒါေပမယ္႔ ရာဇဝင္မွာေတာ႔ ကိုယ္႔ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကို တိုင္းတပါးကြ်န္သေဘာက္အျဖစ္ မထည္႔လိုက္ႏိုင္လို႔ အသက္ကိုစြန္႔ျ႔ပီး ဝင္လုခဲ႔တဲ႔ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ မွတ္တမ္းက်န္ခဲ႔မွာပါပဲ။

          ထုိ႔ုျပင္ အဂၤလိပ္တပ္ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားမ်ားစားစားရွိတာမွတ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ရွိေနတာပါ။ ရဟန္းရွင္လူ က်ားမ မေရြး သူ႔ကြ်န္မခံလိုတဲ႔ စိတ္ကေလးနဲ႔သာ အသက္စြန္႔ေပးခဲ႔ၾကမယ္ဆိုရင္ သီေပါဘုရင္ၾကီး ရတနာဂီရိအက်ဥ္းေထာင္စံအိမ္မွာ နန္းက်ဘုရင္အျဖစ္ စံျမန္းခဲ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သမီးေတာ္ေလးေတြလည္း တံခါးေစာင္႔ ကုလားမယား ျဖစ္ျပီး ကုလားမ်ိဳးရိုးေတြျဖစ္ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။ နန္းစဥ္ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို မေတာ္မတန္ေဈးေတြနဲ႔ ေရာင္းစားျပီး အိမ္စရိတ္ေျဖရွင္းခဲဲ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ၾကီး နတ္ရြာစံေတာ႔ သရဏဂံုေတာင္ တင္ခြင္႔မရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အင္မတန္မွ သမိုင္းအစဥ္အလာ ၾကီးမားခဲ႔တဲ႔၊ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႔ အုတ္ဂူဟာ ကုလားျပည္ေဂ်ာင္ဂ်ိဳေဂ်ာင္ဂ်ားက ႏြားေခ်ေတြ၊ လူဆင္းရဲေတြရဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြၾကား၊ ျမက္ရိုင္းေတြၾကားမွာ မထင္မရွားေလး တည္ရွိေနခဲ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။

          ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာေရးဆရာ ဦးဘုန္း (ဓာတု) ရဲ ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ ဆရာက ဘယ္လိုေျပာခဲ႔သလဲဆိုေတာ႔ သီေပါဘုရင္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပသြားခဲ႔ပါသည္။ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္က သူရိယသေဘၤာေပၚ တက္ခိုင္းတဲ႔အခါ ငါကြ သူရဲေကာင္း၊ မင္းတို႔ေနာက္ေတာ႔မလိုက္ဘူး၊ ငါ႔တုိုင္းျပည္ကေန တဖဝါးမွ မခြာႏိုင္ဘူးကြဆိုျပီး အဲ႔ဒီအဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ဆီက ေသနတ္ကိုလု၊ ကိုယ္႔ရဲမက္ေတြကို ျငာသံေပးလို႔ သူ႔ကြ်န္မခံျပီဆိုတဲ႔ေၾကြးေၾကာ္သံကို ဟစ္ေၾကြးကာ ျပန္လုပ္လိုက္ရမွာ။ ျပန္ခ်လိုက္ရမွာ။ အဲ႔လိုလုပ္လို႔ ဟိုဘက္က ပစ္သတ္လို႔ေသလည္း သူရဲေကာင္း၊ မေသပဲ က်န္လည္း သူရဲေကာင္း ဘယ္ဘက္ကၾကည္႔ၾကည္႔ သူရဲေကာင္းျဖစ္ရမယ္႔ အေနအထားကို သီေပါဘုရင္ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ အဲ႔ဒီလို စဥ္းစားဥာဏ္နည္းခဲ႔လို႔၊ စိတ္ဓါတ္မရွိခဲ႔လို႔၊ ကင္းဝန္မင္းၾကီးလို ပညာတတ္စကားနားမေထာင္ပဲ၊ ဘာစစ္ေရးပရိယာယ္မွ မၾကြယ္တဲ႔ မိန္းမလုပ္သူ မိဖုရားရဲ ႔စကားနားေထာင္ခဲ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ သူ႔ကြ်န္အျဖစ္ ႏြံနစ္ခဲ႔ၾကရသည္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ ႔တို႔ရဲ ႔ ၾသဇာအာဏာေအာက္မွာ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ျပားျပားဝပ္ေနခဲ႔ၾကရသည္။

          ဒါေတြဟာ ရာဇဝင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ႔တဲ႔ သမိုင္းသင္ခန္းစာေတြပဲျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ကြ်န္မခံျပီ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားၾကီးကေတာ႔ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူသြားတဲ႔အခါ ဇာတ္သိမ္းသြားပါသည္။ ၾကည္႔ရသူတိုင္း ရင္မွာ မခ်ိတင္ကဲႏွင္႔ ျဖစ္ခဲ႔ၾကရတာကေတာ႔ သူ႔ကြ်န္မခံျပီလို႔သာေျပာတယ္ သူ႕ကြ်န္ျဖစ္သြားတာကို ရိုက္ျပသြားတာကိုးဆိုတဲ႔ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါသည္။

          မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သမိုင္းထဲက သမိုင္းသင္ခန္းစာေတြကို ယူျပီး အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံၾကရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးဖူးတဲ႔ ပညာျမင္႔ျမင္႔ ရာဇဝင္လွလွ သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း ဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးအတိုင္း လူတိုင္းဟာ ပါေတာ္မူခန္းကို ၾကည္႔ျပီး ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်ေနရေတာ႔မယ္႔အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ပညာတတ္ေအာင္ လုပ္ၾကရပါမည္။ ပညာဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္တဲ႔ ဥာဏ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္လုပ္သင္႔ လုပ္ထိုက္တဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္ရပါမည္။ အညံ႔ခံလုိတဲ႔စိတ္၊ ေပ်ာ႔ညံ႔တဲ႔စိတ္၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား မခ်ရဲတဲ႔စိတ္ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘယ္ေတာ႔မွ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ သူရဲေကာင္းစိတ္ဟာ အရမ္းအေရးၾကီးပါသည္။ အနစ္နာခံႏိုင္ရမည္။ စေတးခံရဲရမည္။ အရာအားလံုးကို အစြန္႔လႊတ္ခံရဲရမည္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ျပီးေရာ စိတ္မ်ိဳး မထားသင္႔ပါ။        

          ထို႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ၾကဖို႔လိုသည္။ ပညာသည္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရာမွာလည္းေကာင္း၊ စစ္တိုက္ရာမွာလည္းေကာင္း၊ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ရာမွာလည္းေကာင္း၊ လႈမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မ်ားမွာ လြန္စြာမွ အသံုးတည္႔ပါသည္။ ပညာျဖင္႔ အရာရာကို ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ပညာျဖင္႔ မိမိတိုင္းျပည္ရဲ႔တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတိုင္းျပည္ရဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ၾကရပါမည္။ ထို႔ျပင္ ရရွိျပီးေသာ လြတ္လပ္ေရးကို စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီနည္းျဖင္႔ ခိုင္ျမဲသည္ထက္ ခိုင္ျမဲေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမည္။

          သမိုင္းပါေမာကၡ ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာသြားသလို သမိုင္းသင္တာ မအ ေအာင္လို႔ ဆိုစကားအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီသိပၸံပညာရပ္ေတြနဲ႔ ေ႔ရွသို႔ခ်ီတက္ေနေစကာမူ သမိုင္းစာေပေတြကိုေတာ႔ မေမ႔ထားသင္႔ပါဘူး။ သမိုင္းထဲက သင္ခန္းစာေတြကို ယူျပီး အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႔လိုပါသည္။

          အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အထက္ပါစာမ်ိဳးေတြေရး၊ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ကို ခ်ီးေျခာက္ေရႏွဴးျပီး ဟိုလူ႔အျပစ္တင္ ဒီလူ႔အျပစ္တင္နဲ႔ မတတ္တေခါက္ဥာဏ္ေလးနဲ႔ သမိုင္းကိုေဝဖန္တဲ႔ေကာင္၊ ပညာ ပညာနဲ႔ တစ္ပညာထဲ ပညာေနရေအာင္ မင္းကေရာ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္လို႔ အသိဥာဏ္ ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲဟု ေမးလာခဲ႔ရင္ ကြ်န္ေတာ္အမွန္အတိုင္းပဲ ဝန္ခံပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါ။ အင္မတန္မွ အရည္အခ်င္းရွိတဲ႔ ပညာတတ္တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အပါဆိုေသာ ကေလာင္အမည္ခံ ကြ်န္ေတာ္ေရးသားေသာ စာေပမ်ားသည္ စာဖတ္သူအတြက္ အသိတစ္ခု၊ အေတြးတစ္ခု၊ ဗဟုသုတတစ္ခု ေပးႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ စာေရးေနေသာ လူ႔ငနဲတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔စာမ်ားကို ဖတ္ရွဳျပီး အက်ိဳးရွိႏိုင္ခဲ႔မည္ဆိုက ေက်နပ္ပါသည္။

          တစ္ခုေတာ႔ေျပာပါရေစ။ သမိုင္းဆိုတာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ခဲ႔ရင္ ေကာင္းတာပဲအေျပာခံရမွာျဖစ္ျပီး သမိုင္းကို မေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးခဲ႔ရင္ေတာ႔ မေကာင္းတဲ႔အတိုင္း အေျပာခံေနရမွာပဲဆိုတာကို သိထားၾကဖို႔ လိုပါသည္။ ပါေတာ္မူခန္း အျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မၾကံဳရပါေစနဲ႔ဘုရား။ ။

အပါ

၂-၆-၁၂