ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ရုပ္ရွင္ကိုရွိက္တဲ႔ ဒါရိုက္တာက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၊ ဒက္ကာျမိဳ႔က ဗိသုကာကုမၼဏီတစ္ခုမွာ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဗိသုကာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အဲ႔ဒီမွာ ကမၻာေက်ာ္အိႏၵိယရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာၾကီး ဆာတရာဂ်စ္ေရးရဲ႔ နာမည္ၾကီး ဘဝသရုပ္ေဖာ္ဇာတ္ကားေတြကို ၾကည္႔ျဖစ္ရင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လို႔ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ႔ အလုပ္ကို စြန္႔ျပီး အျပီးျပန္လာသည္။ ဗိသုကာအလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ႔ပဲ ပန္းခ်ီဆြဲသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ သူရုပ္ရွင္ရိုက္မည္။ သူဘာေၾကာင္႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတာလဲဆိုရင္ ဆာတရာဂ်စ္ေရးလို ရုပ္ရွင္မ်ိဳးမွ မဖန္တီး လိုက္ရရင္၊ သူမရိုက္လိုက္ရရင္ ဘယ္မွာလာျပီး အႏုပညာေျမာက္ေတာ႔မွာလဲ လို႔သူေတြးမိခဲ႔၍ ျဖစ္သည္။

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ကို စတင္ရိုက္ကူးသည္။ အဲ႔ဒီရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးမႈေတြကို သူ႔မိတ္ေဆြရင္းၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ ဆရာေမာင္မိုးသူ (ဘၾကီးမိုး)၊ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဆရာကိုတာ တုိ႔က သူ႔ေကာက္ေၾကာင္းကို ေရးသားထား၍ သိခဲ႔ရသည္။

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ကို ဘယ္လိုဖန္တီးခဲ႔သလဲ။ ဘာေတြကို ျပခ်င္ခဲ႔တာလဲ။ ဘယ္ေလာက္လွပေအာင္ ရိုက္ျပခဲ႔သလဲ။

(၁)

ႏွင္းေတြထူထပ္စြာက်ေနတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဒါရိုက္တာလုပ္သူက ဆက္တင္တစ္ခု တည္ပါသည္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ ကမာရြတ္ လွည္းတန္းထိပ္၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာ ရုိက္မည္႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းက ပဲျပဳတ္သည္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ရိုက္ျပခ်င္သည္။ ပဲျပဳတ္သည္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းေတာထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာတာကို အေဝး ရိုက္ခ်က္နဲ႔ ရိုက္သည္။ ႏွင္းေတာထဲ မႈန္ဝါးဝါး ပဲျပဳတ္ေတာင္းရြက္ျပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေလွ်ာက္လာတာကို အရွည္ၾကီး အၾကာၾကီး ရုိက္ျပသည္။ ဒါရိုက္တာက ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေတာ႔ ပန္းခ်ီစိတ္ကူးနဲ႔ ရိုက္သည္။ ပဲျပဳတ္သည္ တစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘဝရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈကို သူတင္ျပသည္။ ႏွင္းေတြဒီေလာက္က်ေနတဲ႔ၾကားက ဝိုးတဝါး လမ္းေတြကို အံတုေလွ်ာက္ရင္း ဘဝအတြက္ ရုန္းကန္ေနရပံုကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လို ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ သူတင္ျပသည္။ ပရိသတ္က စိတ္မရွည္။ ဒါရိုက္တာရဲ႔ရိုက္ခ်က္ ပန္းခ်ီဆန္တာကို မေတြးမိၾက၊ မျမင္မိၾကဘူး၊ ဘာမွ မျဖစ္ပဲ ၾကာေနတာကို ပရိသတ္က ျငီးေငြ႔သည္။

(၂)

ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ႔ လွည္းတန္းမွာပဲ ရိုက္ကြင္းတည္ျပန္သည္။ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လံုးရဲ႔ အေပၚထပ္မွာျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားက တရုတ္ကပ္ျပတင္းေပါက္ေနာက္ကေန အျပင္ကို ၾကည္႔ေနတဲ႔အခန္းျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ဒါရိုက္တာက မင္းသားရဲ႔မ်က္ႏွာေပၚကို တရုတ္ကပ္က အရိပ္ထိုးျပီး အလင္းေရာင္ အစင္းေလးေတြျဖစ္ေနတာကို ရိုက္ခ်င္သည္။ အခန္းရဲ႔ေနာက္ခံက ေမွာင္ေနရမည္။ မင္းသားမ်က္ႏွာတစ္ခုထဲကိုပဲ အစင္းစင္းအလင္းေရာင္ ထိုးေနတဲ႔ အနီးကပ္ရိုက္ခ်က္ကို လိုခ်င္သည္။ ကင္မရာမင္းက တရုတ္ကပ္ကို ျဖတ္ျပီး စလိုက္မီးေပးထားသည္။ ဒါကို ဒါရိုက္တာက လံုးဝသေဘာမက်။ မေက်နပ္။ ကင္မရာမင္းကို တစ္ဖြဖြေျပာေနသည္။

“ေမွာင္ေမွာင္ေလး လိုခ်င္တာ၊ ေမွာင္ေမွာင္ေလးလိုခ်င္တာ” နဲ႔တစ္ေျပာတည္းေျပာေနခဲ႔သည္။ ဒါရိုက္တာက ပန္းခ်ီဆရာမို႔ ပကတိမ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနတဲ႔ အလင္းေရာင္ကို သေဘာက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖလင္ေပၚမွာ ထင္လာမယ္႔ အရုပ္နဲ႔အေရာင္ကို သူမသိဘူး။ သူသိတာ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သဘာဝအလင္းတန္း အစင္းေလးေတြ မွိန္မွိန္ေလး လွေနတာ ကိုပဲ လိုခ်င္သည္။

(၃)

ေနာက္ျပီး ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ရိုက္ကြင္းသြားတည္ၾကသည္။ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ေရက်ခ်ိန္မွာ ဆိပ္ကမ္းက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ သဲေသာင္ျပင္ၾကီးကို ျဖတ္ျပီးလာတဲ႔ လွည္းတန္းၾကီးကို ရိုက္မွာျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာက လွည္းတန္းၾကီး ဟိုအေဝး မႈန္မႈန္ပ်ပ်ေလးမွ နီးလာတဲ႔အထိ ဒီအတိုင္း ကင္မရာကို ေထာင္ျပီးရိုက္သည္။ လွည္းတန္းၾကီး တလႈပ္လႈပ္ လာေနတာကို အၾကာၾကီးထိုင္ၾကည္႔ေနရေတာ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ပရိသတ္ အေတာ္႔ကို သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ၾကာသည္႔ ရိုက္ကြက္ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာက သဲေသာင္ျပင္ရဲ႔ အျဖဴအားကို ယူထားျခင္းျဖစ္သလို က်ယ္ေျပာမႈကိုလည္း ယူထားသည္။ ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈအမည္းေရာင္ အစုကေလးကိုလည္း ယူထားသည္။ အျဖဴနဲ႔အမည္း ႏွစ္မ်ိဳးကို ကမ္းဘတ္ေပၚမွာျခယ္သလို ဖလင္ထဲမွာပါျခယ္ျပခ်င္သည္။ ရိုက္ခ်က္က လွသေလာက္ ပရိသတ္အၾကိဳက္ မေတြ႔ခဲ႔ပါ။ ဘာေတြျပေနတာလဲဆိုျပီး ေအာ္ၾကသည္။

(၄)

ေနာက္ဇာတ္ဝင္ခန္းကေတာ႔ မင္းသားလြမ္းရတဲ႔အခန္းျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္မင္းသား အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ လြမ္းရမယ္႔ အခန္းကို ရိုက္ျပသည္။ ေနာက္ခံတီးလံုးမပါ။ ေနာက္ခံသီခ်င္းလည္းမပါ။ လႈပ္ရွားမႈလည္း မရွိ။ ဘာစကားမွလည္း မေျပာ။ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးအိုက္တင္နဲ႔ ငူငူၾကီးရပ္ေနတာကို အၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ ဒီေတာ႔ ပရိသတ္က ေအာ္ဆဲေတာ႔သည္။ ဆဲလည္းဆဲခ်င္စရာ။ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္းမ်ိဳးမွာ အလြမ္းသီခ်င္းေလးဘာေလးဆို၊ သနားစရာ တီးလံုးေလးဘာေလး ထည္႔မွ ပရိသတ္ကပါ သနားျပီး လိုက္လြမ္းမွာေပါ႔။ အခုေတာ႔ ဒါရိုက္တာလုပ္ျပလိုက္တာ ပရိသတ္ေတြ ေဒါသမထြက္ပဲေနႏိုင္ရိုးလား။

ဒါေပမယ္႔ ဒါရိုက္တာျပခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ညစ္တဲ႔အခါ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနရာမွာ ငိုင္ျပီး ေနတတ္ ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခါမွာ ဘယ္သူကမွလည္း သီခ်င္းမဆိုေပးဘူး။ ဘာတီးလံုးမွလည္း မရွိဘူး။ စိတ္ညစ္တဲ႔အေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုးလည္း ေျပာမေနဘူး။ ေငးေနမယ္၊ ေတြးေနမယ္၊ ငိုင္ေနမယ္၊ ေငါင္ေနမယ္။ ဒါပဲ။ အဲ႔ဒါကို ဒါရိုက္တာက ျပခ်င္တာ။ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္၊ သစ္ပင္၊ ကန္ေစာင္း စတာေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ လြမ္းေနတာကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ ျပခ်င္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာမို႔ ပန္းခ်ီေတြးေလး ေတြးခဲ႔သည္။ အဲ႔ဒီ အေတြးက တကယ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ မွန္ကန္သည္။ လူတိုင္း လြမ္းဖူး၊စိတ္ညစ္ဖူးပါသည္။ ဒါရိုက္တာက အဲ႔ဒါကို ျပခဲ႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္ေတြက ဘာမွ မခံစားတတ္ခဲ႔။ ဆဲဖို႔ပဲ တတ္သည္။ ဆဲလိုက္ၾကျပန္သည္။

(၅)

ထိုနည္း၎ မဂၤလာဦးည ရုိက္ခ်က္ကလည္း ကင္မရာကို အေသေထာင္ျပီး လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ႔ လူအရုပ္ႏွစ္ရုပ္ကို အၾကာၾကီးျပတာမ်ိဳးလုပ္ခဲ႔သည္။ ပထမဆံုး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေရွးကုတင္ၾကီးကိုျပသည္။ ျခင္ေတာင္တိုင္က ပြတ္လံုး ကႏုတ္ပန္းခက္ေတြနဲ႔ျဖစ္သည္။ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးက ခ်စ္သူရည္စားေတြမဟုတ္ပဲ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က ျပန္လာေတာ႔ မိန္းမရလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႔ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ျဗဳန္းစားၾကီး လက္ထပ္လိုက္ရတာမို႔ အစက မျမင္ဖူးၾကပဲ လက္ထပ္တဲ႔ေန႔မွ ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးၾကျခင္းျဖစ္ရာ အခုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ မဂၤလာဦးည ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ရိုက္မည္။

မင္းသားက ခုတင္ေခါင္းရင္းက ပြတ္ရင္းတိုင္ၾကီးကို ကိုင္ျပီးရပ္ေနသည္၊ မင္းသမီးက ေျခရင္းကတိုင္ကို ကိုင္ရင္း ရပ္ေနသည္။ ဘာဆို ဘာမွ မေျပာဖူး။ အရုပ္ေတြလိုပဲ ျငိမ္ရပ္ေနၾကသည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ မင္းသားက ညာဘက္ျခမ္းေခါင္းရင္း၊ မင္းသမီးက ဘယ္ဘက္ျခမ္းေျခရင္း။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားမ်ိဳးအၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ အဲ႔ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေနာက္ခံသီခ်င္း ပါလာသည္။ ထိုသီခ်င္းက ဒီတိုင္းထြက္လာတာမဟုတ္ဖူး။ ခုဏက မဂၤလာဦးေမာင္ႏွံအခန္းရိုက္ျပေနရာက ျဖတ္ျပီး ျမစ္ထဲ သမၺန္တစ္စင္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ သမၺန္ခက္ရင္း သီခ်င္းဆိုေနတာကို ရိုက္ျပသည္။ ေနာက္က သီခ်င္ဆိုတဲ႔ လူရဲ႔ အသံဝါ၊ အသံၾသၾကီးပဲပါသည္။ ဘာတီးလံုးမွ မပါ။ ဆိုေနတဲ႔သီခ်င္းက အျငိမ္႔မင္းသမီးေဒၚစိန္ငံုရဲ႔ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ေဝ။ ေယာက္က်ား သံၾသၾသၾကီးနဲ႔ ဆိုျပတာ အသံကလည္း ေအာင္သည္။ သမၺန္ခတ္ရင္း သီခ်င္းဆိုတဲ႔လူကို ျပလိုက္၊ ျခင္ေထာင္တိုင္ ကိုင္ျပီး ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ေတြေတြၾကီး ရပ္ေနၾကတဲ႔ မဂၤလာဦးေမာင္ႏွံကိုျပလိုက္၊ သမၺန္ကိုျပလိုက္နဲ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ျပသည္။ စႏၵယား၊ တေယာ၊ ပတၱလား ဘာတီးလံုးမွ မပါပဲ သီခ်င္းဆိုသံသက္သက္နဲ႔ ေလွာ္တက္ႏွစ္ေခ်ာင္း လက္ၾကက္ေျခခတ္ထိုးျပီး ကုန္းရုန္း သမၺန္ခတ္ေနတဲ႔လူရယ္ မဂၤလာဦးညရယ္ကို ဆက္စပ္ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။

(၆)

ျပီးေတာ႔ မိန္းမမရခင္က ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြအားလံုး အေမွာင္ေတြခ်ည္းရိုက္ျပခဲ႔ကာ ယခု မိန္းမရျပီးေနာက္ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ား အားလံုး လင္းလင္းက်င္းက်င္းျဖစ္ေအာင္ ဒါရိုက္တာက ဖန္တီးျပထားသည္။ အရင္က ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အေပၚထပ္မွာ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ အခုလင္းလာျခင္းနဲ႔ရိုက္ျပတာဟာ ဘဝရဲ႔ အပိုင္းအကန္႔ႏွစ္ခုကို အလင္းအေမွာင္သေဘာနဲ႔ ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖို၊ ဒယ္အိုး၊ သံေယာက္မ၊ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္၊ အဲ႔ဒီ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းေတြကို အၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ ဘဝအသစ္တစ္ခု၊ က႑သစ္တစ္ခုကို  ဇြန္းေတြ၊ သံေယာက္မေတြ၊ ဒယ္အိုးေတြ ေျပာင္လက္ေနတာရယ္ လင္းေနတဲ႔ အခန္းရယ္နဲ႔ ရိုက္ျပသြားတာ ပညာသား၊ အႏုပညာသား အမ်ားၾကီးပါသည္။

(၇)

ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းလို႔ေျပာတဲ႔ Love Scene ဆိုတာ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးတို႔ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳး ေလွ်ာက္လည္ ၾကတာေတြ၊ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားတာေတြ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး က်ီစားတာေတြ၊ မင္းသားရဲ႔လက္ကိုဆြဲျပီး သြားမယ္၊ မင္းသမီးရဲ႔ ခါးကိုဖက္ျပီးသြားမယ္၊ မင္းသားရဲ႔ပခံုးေလးကိုမွီျပီး မင္းသမီးက စကားေတြတီတီတာတာ ေျပာမယ္။ ပန္းပြင္႔ကေလးေတြ၊ လိပ္ျပာကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ သာယာစဖြယ္ရိုက္ၾကတာျဖစ္သည္။ ေနာက္ခံတီးလံုးေလးေတြ၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ ရိုက္ျပၾကသည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါရိုက္တာက အဲ႔သလို ဇာတ္ဝင္ ခန္းေတြ မရိုက္ခ်င္ဘူး။ သူရိုက္ျပခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းက မင္းသားရဲ႔လက္နဲ႔ မင္းသမီးရဲ႔လက္ပဲ ပါသည္။ လူရုပ္ေတာင္ မပါဘူး။ ေခါင္းအံုးစြပ္ျဖဴျဖဴေလးစြပ္ထားတဲ႔ ေခါင္းအံုး ႏွစ္လံုးကို အရင္ဆံုးရိုက္ျပသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ အိပ္ထားလို႔ ခြက္ဝင္ေနတဲ႔အရာကို ရိုက္ျပသည္။ အနီးကပ္ဆြဲယူလာျပီး ေခါင္းအံုးျဖဴျဖဴေပၚမွာ ဆံညွပ္ (ကလစ္) ကေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆံပင္ျခည္တစ္မွ်င္ကို အေသအခ်ာရိုက္ျပသည္။ ၾကာၾကာေလးရိုက္ျပျပီးမွ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ေယာက္က်ားလက္တစ္ဖက္ ဝင္လာသည္။ ျပီးေတာ႔ မိန္းမလက္တစ္ဖက္ဝင္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔ထားပံုက ဖလင္ေပၚမွာ ေထာင္႔ျဖတ္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ကင္မရာမင္းကို အေသအခ်ာယူခိုင္းသည္။ ေယာက္က်ားလက္က ဆံညွပ္ကို အသာေလးေကာက္သည္။ မိန္းမလက္ထဲ လွန္းေပးသည္။ ေယာက္က်ားလက္က မည္းျပီး မိန္းမလက္က ေဖြးသည္။ အဲ႔ဒီအျဖဴနဲ႔ အမည္းကို ေခါင္းအံုးအျဖဴ ေနာက္ခံနဲ႔ရွိက္ျပသည္။

ဒါရိုက္တာရိုက္ျပလိုက္တဲ႔ ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းဟာ ပိတ္ကားေပၚမွာ မျမင္ရတဲ႔၊ ရိုက္ျပမထားတဲ႔အရာကို ကိုယ္႔ဖာသာ ခံစားၾကည္႔ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ႔သည္။ၾကည္႔တဲ႔ ပရိသတ္ကို ဖြင္႔ေပးထားသည္။ အဲ႔ဒီခံစားမႈကို ကိုယ္႔ဟာကို တည္ေဆာက္ယူဖို႔ ဒါရိုက္တာက ရိုက္ျပခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ရိုက္ခ်က္မ်ားကို လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ကတည္းက သူရိုက္ျပခဲ႔သည္။ သူက ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႔ သေဘာထားျပီး အဲ႔ဒီရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ ကိုအသက္သြင္းခဲ႔သည္။ အႏုပညာစြမ္းရည္ အျပည္႔၊ ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ အျပည္႔နဲ႔ ဒီဇာတ္ကားကို ရိုက္ခဲ႔သည္။ ပရိသတ္အားေပးမႈ မရခဲ႔။ လူၾကိဳက္နည္းခဲ႔သည္။ ေငြေရးေၾကးေရးအရလည္း အရွံဳးၾကီး ရွံဳးခဲ႔သည္။ ရွံဳးမယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ သူ႔အႏုပညာကို ျပခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ သူ႔အႏုပညာပါဝါဟာ ဘာဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ႔သည္။ ပရိသတ္ေတြဆဲဆို ေအာ္ဟစ္ရင္း အရွဳံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ဟာ ယေန႔တိုင္ အႏုပညာအရ ေအာင္ျမင္ေနဆဲ ေျပာစမွတ္တြင္ေနဆဲ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ကိုေလးစားတဲ႔ ခ်စ္တဲ႔၊ သူ႔အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္တဲ႔သူေတြဟာ သူ႔ကို လံုးဝ မေမ႔ထားၾကပါဘူး။ သူကေတာ႔ ပန္းခ်ီ (ဆရာၾကီး) ခင္ေမာင္ရင္ ပဲျဖစ္ပါေတာ႔သည္။ ။