ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်မယ္

အပါ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေတြးျပီး ေရးမိေရးရာေတြ ေရးပစ္လိုက္ဦးမယ္။

တခါတေလ စိတ္ကူးရြက္လြင္႔ရတဲ႔ အရသာက ပရီးမီးယားေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ရသလို တယ္နိပ္သဗ်။ မာပိုရိုစီးကရက္တစ္လိပ္ ဖြာရွိဳက္လိုက္ရသလို လန္းသဗ်ာ။

ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ဗ်ိဳ ႔။ သိတယ္မလား လူ႔ပါးစပ္ေတြအေၾကာင္း။ အပါက ကိုဇာဂနာၾကီးလို သြားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ္႔ လူေတြရဲ႔ ပါးစပ္ဟရင္ ဘာျဖစ္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိတယ္ဗ်။ စံဇာဏီဘို လို ေဗဒင္ဆရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သိေနတယ္။ သိေနတယ္ဗ်ိဳ႔။

ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပံုျပင္ စာဖတ္သူတို႔ၾကားဖူးမွာေပါ႔။ မၾကားဖူးတဲ႔လူေတြကို ျပန္ေျပာျပဦးမယ္။ ၾကားဖူးျပီးသား လူေတြကေတာ႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ႔ဒီပံုျပင္မွာ ျမည္းတစ္ေကာင္ေပၚ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထိုင္စီးျပီး ခရီးထြက္လာၾကသတဲ႔။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြကၾကည္႔ျပီး ေျပာသတဲ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး ျမည္းေလးသနားပါတယ္ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္က တိရစာၦန္ကို မညွာမတာ တက္စီးလာလိုက္ၾကတာမ်ား အ႔ံပါေရာလို႔ေျပာတယ္တဲ႔။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္သားပဲဆိုျပီး သားေလးကိုပဲ ျမည္းေပၚတင္စီးေစခဲ႔တယ္။ အေဖလုပ္တဲ႔သူက ေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခရီးဆက္ၾကတာေပါ႔။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြက ေျပာျပန္သတဲ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး သားလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ ျမည္းေပၚကေန ဇိမ္နဲ႔လိုက္လာျပီး အေဖၾကီးက ေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္ လူငယ္ျဖစ္ျပီး လူၾကီးကိုေတာ႔ ျမည္းေပၚတင္သြားမယ္ မစဥ္းစားဘူးလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း ဟုတ္သားပဲ ဆိုျပီး အေဖကို ျမည္းေပၚတက္ခိုင္းျပီး သားကေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ၾကျပန္တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြက ေတြ႔သြားျပီး ၾကည္႔စမ္းပါဦး အေဖျဖစ္ျပီး သားသမီးကို မညွာမတာ သူကေတာ႔ ျမည္းေပၚက အခန္႔သားလိုက္လာတယ္ ကေလးကေတာ႔ ေအာက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္ အ႔ံပါရဲ႔လို႔ ေျပာၾကျပန္သတဲ႔။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္သားပဲဆိုျပီး ျမည္းေပၚ ဘယ္သူမွ တက္မစီးၾကေတာ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ခဲ႔ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ လူေတြနဲ႔ ထပ္ဆံုၾကျပန္တယ္။ လူေတြက သူတို႔လာေနတာကို ၾကည္႔ျပီး ေျပာျပန္တယ္။ အမယ္ေလး အံ႔ပါရဲ႔ေနာ္ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးပါလာရဲ႔နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္လာရတယ္လို႔။ ဥာဏ္ကိုမရွိဘူး၊ တံုးလိုက္ၾကတာလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒီျမည္းတစ္ေကာင္ရွိေနတာ လူေတြရဲ႔ အေျပာနဲ႔ မကင္းဘူးေဟ႔။ ဒီေတာ႔ ဒီေကာင္ၾကီးကို ဒီမွာပဲထားခဲ႔လိုက္ေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သား သူတို႔ရဲ႔ ျမည္းကို ထားခဲ႔ျပီး ထြက္ခြာသြားၾကေတာ႔တယ္တဲ႔။

အဲ႔ဒါကို ျမင္တဲ႔လူေတြက ေျပာၾကျပန္သတဲ႔။ ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ႏွယ္ ရူးေနၾကသလားမသိဘူး။ စိတ္မႏွံ႔ၾကဘူးထင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူပါလာတဲ႔ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးကိုေတာင္ ေမ႔ထားခဲ႔ၾကတယ္ဆိုျပီး ေျပာၾကသတဲ႔ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင္႔ အပါလည္း အဲ႔ဒီလို ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေနရတာဗ်ိဳ႔။ ေတြးခ်င္သလို ေတြးလိုက္ရ၊ ေရးလိုက္ရတာ တယ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ ေပါ႔သြားတာပဲ။ အပါ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတာေတြ ခ်ေရးပစ္လိုက္တယ္။ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္၊ ေပါက္ခ်င္ရာေပါက္၊ အဆင္ေျပသလိုသာ ၾကည္႔ဖတ္ၾကေပေတာ႔။

အပါအခုေရးေနတာ ဘာအေၾကာင္းကို ဦးတည္ေနသလဲလို႔ မေမးမိေအာင္ ဖတ္ေနာ္။ အပါ ေရးမိေရးရာ ေရးေနတာလို႔ ေျပာျပီးျပီ။ အပါတို႔က ျပတ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းရွိရင္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြ ရွဳပ္လို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အရွဳပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ ေနတယ္။

အရွဳပ္ထဲ ရွင္းေအာင္ေနေပမယ္႔ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက လာလာျငိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အပါစိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရေပါင္း မ်ားျပီ။ အဲ႔ဒီၾကိဳးကို အပါမျဖဳတ္မိပဲ ခရီးႏွင္ခဲ႔တာ ေမာရံုပဲ။ ဘယ္လိုမွ ခရီးမေပါက္ဘူး။

အပါေျပာဦးမယ္။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္။ ၾကိဳးမေျဖမိရင္ ခရီးမတြင္ဘူးဆိုတဲ႔အေၾကာင္း။ ျမစ္ကမ္းနားတစ္ခုမွာ ေနတဲ႔ မိသားတစ္စုရွိသတဲ႔။ သူတို႔က တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ ကုန္ေတြသယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေလွထိုးသား မိသားစုေပါ႔။ တစ္ည သားအမိသားအဖ ၃ေယာက္ ထမင္းစားေသာက္ျပီးေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က တင္ထားတဲ႔ ကုန္ေတြကို တျခားေဒသကို ပို႔စရာရွိလို႔ သြားမယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ မိန္းမကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေလွဆိုက္ထားတဲ႔ ကမ္းနားဆင္းလာၾကတာေပါ႔။ ေလွေပၚေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မုန္တုိင္း က်လာေတာ႔ တာပဲ။ ေလေတြ မိုးေတြအၾကီးအက်ယ္တိုက္လာတာေပါ႔။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ မိုးေတြကသည္း၊ ညကေမွာင္၊ လက မသာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡမ်ားေနၾကသတဲ႔။

အေဖက သားကိုေအာ္ေျပာတယ္။ သားေရသတိထားေလွာ္ဟ။ ေလွမေမွာက္ေစနဲ႔။ ေသခ်ာထိန္းျပီးေလွာ္လို႔ ေအာ္သတဲ႔။ သားကလည္း အေဖကို ျပန္ေအာ္သတဲ႔။ အေဖေရ…သားတို႔ ဒီမုန္တိုင္းစက္ကြင္းေနရာက လြတ္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေလွာ္ရေအာင္ ဆိုျပီး သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီ ေလွာ္ခတ္ၾကသတဲ႔။ မိုးကလည္းသည္းသည္းမဲမဲရြာေန သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားၾကိဳးမာန္တက္ ေလွမေမွာက္ေအာင္ထိန္းရင္း ေလွာ္ၾကတာေပါ႔။

မိုးကေလးစဲသြားတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျပန္ျမင္လာၾကတယ္။ ကမ္းနားတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ၾကရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အားကုန္ထုတ္ ေလွာ္ခတ္ထားၾကလို႔ ေမာပန္းေနၾကျပီေပါ႔။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် ေနၾကျပီေပါ႔။ ဒီေတာ႔ အေဖလုပ္သူက သားကိုေျပာတယ္။ သားေရ အေဖေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လို႔ ေဟာ ဟိုး…မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ အိမ္ေလးမွာ မီးတစ္တို႔ေလာက္ သြားတို႔စမ္းပါလို႔ ခိုင္းသတဲ႔။ သားျဖစ္သူကလည္း အေဖ႔ဆီက ေဆးေပါ႔လိပ္ကေလးကိုင္ျပီး ကမ္းပါးေပၚတက္လိုက္တာေပါ႔။ ကမ္းပါးေပၚေရာက္ေတာ႔ သားျဖစ္သူက အေဖကို လွန္းေအာ္သတဲ႔။

အေဖေရ…အေဖေရ…ဒီကမ္းပါးေလးက သားတို႔ အိမ္ေ႔ရွက ကမ္းပါးေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ အေဖကလည္း ေဟ..ဟုတ္လားေပါ႔။ ဒါနဲ႔ သားကေ႔ရွနား ဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီး တခါေအာ္ေျပာျပန္သတဲ႔။ အေဖေရ…အေဖေရ…ဒီနားက အိမ္ကေလးက သားတို႔အိမ္ကေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ အေဖကလည္း ေလွေပၚထိုင္ေနရင္း ေဟ…တူတယ္ဟုတ္လား၊ ေအးေအး…မီးတစ္တို႔ေလာက္ ေတာင္းခဲ႔ကြာလို႔ ျပန္ေအာ္သတဲ႔။ ဒါနဲ႔ သားျဖစ္သူက အိမ္ေ႔ရွေရာက္သြားျပီး အိမ္ရွင္တို႔ အိမ္ရွင္တို႔ က်ဳပ္ကို မီးေလးတစ္တို႔ေလာက္ေပးပါဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ အိမ္ထဲကအိမ္ရွင္ကထြက္လာတယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ သားလုပ္တဲ႔သူက သူ႔အေဖကို လွန္းေအာ္သတဲ႔။

အေဖေရ..အေဖေရ…ဒီအိမ္ရွင္မိန္းမၾကီးက အေမနဲ႔သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေဖကလည္း ေဟ..ဟုတ္လား။ ဒါဆို မီးတစ္တို႔ေတာင္းလိုက္ေလလို႔ ျပန္ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေမက သူ႔သားကိုၾကည္႔ျပီး ဟဲ႔ နင္တို႔ အခုထိ မသြားၾကေသးဘူးလားလို႔ေမးေတာ႔ သူ႔သားက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ႔။ မီးတစ္တို႔ရျပီးရင္ သြားမွာပါလို႔ ေျပာလုိက္သတဲ႔။ အေမလုပ္သူက သူ႔သားရဲ႔ ျဖစ္ပံုကိုၾကည္႔ျပီး အသာေလးျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔သားေနာက္ကေန လိုက္ၾကည္႔တယ္။ သူ႔သားက သူ႔အေမကို အေမမွန္းမသိပဲ ကမ္းနားမွာရပ္ထားတဲ႔ ေလွဆီျပန္သြားသတဲ႔။ အဲ႔ဒီေတာ႔မွ သူ႔အေမက သြားေတြ႔တယ္။ ေအာ္ ဒီသားအဖ ကမ္းနားက တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတဲ႔ ေလွၾကိဳးကို မျဖဳတ္ပဲ တစ္ညလံုး မုန္တိုင္းၾကား ေလွေလွာ္ေနခဲ႔ၾကတာကိုးလို႔ ရိပ္မိသြားေတာ႔သတဲ႔။ ၾကိဳးမေျဖပဲ ခရီးႏွင္မွေတာ႔ ဘယ္ေရာက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒီေနရာက ဒီေနရာမွာပဲေပါ႔လို႔ ေျပာျပလိုက္ရသတဲ႔။

အပါလည္း အဲ႔သလိုျဖစ္ေနျပီ။ ၾကိဳးမေျဖပဲ ခရီးႏွင္ေနေတာ႔ လိုရာဘယ္ေရာက္ပါ႔မလဲ။ တစ္ခုခုေတာ႔ လြဲေနျပီ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ဗ်ာ။ သိတယ္မလား လူ႔ပါးစပ္ေတြအေၾကာင္း။ ဟိုဟာလုပ္ လုပ္ျပန္ျပီ။ ဒီဟာလုပ္ လုပ္ျပန္ျပီ။ ဟိုလိုလုပ္ေတာ႔လည္း လုပ္လို႔၊ ဒီလိုလုပ္ေတာ႔လည္း လုပ္လို႔နဲ႔ အပါ႔ကို ေျပာခ်င္ေနၾကတာၾကီးပဲ။

စာေရးေတာ႔လည္း အပါ႔ကိုေျပာၾကတယ္။ စာမဖတ္ပဲ စာၾကီးပဲေရးေနလို႔ကေတာ႔ ဘာမွမထူးဘူးတဲ႔။ ဒီေတာ႔ စာဖတ္တယ္။ စာဖတ္ျပန္ေတာ႔လည္း ေျပာၾကျပန္တယ္။ စာပဲဖတ္ေနလို႔ကေတာ႔ သိထားတာေတြအလကားပဲ။ စာေရးမွ ျဖစ္မွာေပါ႔လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ အပါ စာလည္းမဖတ္၊ စာလည္း မေရးပဲ ဒီတိုင္းေနျပန္ေတာ႔လည္း လူငယ္ျဖစ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတယ္။ စာဖတ္ မယ္ စာေရးမယ္ မရွိဘူးတဲ႔။ ေျပာၾကတာ၊ ေျပာၾကတာ။ အပါ႔ကို ေျပာခ်င္ေနၾကတာ။ စာေရးေတာ႔လည္း ၾကည္႔ဦး။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြေရးေတာ႔လည္း ေရးလို႔၊ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးေတာ႔လည္း ေရးလို႔၊ ဟာသေရးျပန္ေတာ႔လည္း ေရးလို႔။ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ႔ လူ႔ပါးစပ္ေတြဗ်။ ဒါေၾကာင္႔ ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ပံုျပင္ဟာ အလကားရွိခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အပါေျပာတာ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္။ အဲ႔ဒီေျပာေနတဲ႔စကားေတြကို ဂရုစိုက္မိတဲ႔၊ နားဝင္မိတဲ႔၊ တံု႔ျပန္မိတဲ႔၊ ခံစားမိတဲ႔ၾကိဳး အဲ႔ဒီၾကိဳးကို ေျဖျပီး ခရီးဆက္ရမွာ။ အဲ႔ဒီ ၾကိဳးကို မေျဖပဲ ခရီးဆက္ေနမိလို႔ အပါ ခရီးမေပါက္တာဗ်။ သြားသေလာက္ ခရီးမေရာက္တာဗ်။ ဒီေတာ႔ အပါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ စိတ္ကူးရွိသလို ေနမယ္။ ဘာနတ္ဒိုးမွ မလိုဘူး။ ဘာသံခ်ပ္မွလည္း မလိုဘူး။ အပါ႔ဆိုင္း အပါတီးျပီး အပါ႔ခရီး အပါႏွင္မယ္။ အပါ အေကာင္းဆံုးေတြပဲ လုပ္မွာ။

ေတြးခ်င္သလို ေတြးျပီး ေရးခ်င္သလို ေရးခ်ပစ္လိုက္ေတာ႔ အပါ႔ကို သနားလို႔တဲ႔၊ တိမ္ေတြေတာင္ ငိုခ်လိုက္တယ္၊ မိုးကိုသည္းေရာ။ အပါ႔အိမ္ေ႔ရွေလးလည္း ေရကိုၾကီးေရာ၊ ဗြက္ကိုထေရာ…ေၾသာ္…ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ ကြယ္တို႔။ ။

၁၈-၆-၁၂