ေျပာရဦးမယ္ ဘေလာ႔ဂါၾကီးတို႔ေရ…

ဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ အပါတစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတာပဲလား၊ အရွဳပ္ေတြလုပ္မိေနတာပဲလားေတာ႔ မသိဘူး။ အားတယ္ကို မရွိျဖစ္ေနတယ္။ မအားေတာ႔ အြန္လိုင္းေပၚလည္း မေရာက္ျဖစ္ဘူးေပါ႔။ အြန္လိုင္းေပၚအေရာက္က်ဲသြားေတာ႔ မိတ္ေဆြ ဘေလာ႕ဂါၾကီးေတြရဲ႔ စာေကာင္းေပမြန္ေတြနဲ႔လည္း အလွန္းေဝးေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ 

တကယ္ေတာ႔ အပါ အလုပ္မ်ားေနျခင္းရဲ႔ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြမ်ားေနတာပါပဲ။ သိတဲ႔အတိုင္း အပါက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေနရာတကာ ပါတတ္တယ္မဟုတ္လား။ ပါတတ္တယ္ဆိုတာကလည္း ပါခ်င္တိုင္းပါလို႔ ရတာမွမဟုတ္ပဲ။ ပါခြင္႔ရွိလို႔၊ ေျပာရရင္ ပါႏိုင္တဲ႔အခြင္႔အေရးရသူမို႔ ပါေနရတာကိုးဗ်။

စင္ကာပူမွာေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုက ရန္ကုန္မွာ တိုက္ခန္းဝယ္ခ်င္ေတာ႔ အပါ႔ပဲကိုယ္စားလွယ္လႊတ္တယ္ေလ။ အပါက သူတို႔ဝယ္ခ်င္တဲ႔ တိုက္ခန္းတည္ရွိရာကို သြားၾကည္႔ျပီး အဆံုးအျဖတ္ေပးရတာေပါ႔။ အပါ႔ပါးစပ္က အိုေကဆိုျပီး မီးစိမ္းျပရင္ သူတို႔ဝယ္မယ္၊ အပါကသာ ေခါင္းခါရင္ သူတို႔မဝယ္ဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုအတြက္ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္မွာ တိုက္ခန္းလွလွေလးတစ္ခု ဝယ္ျဖစ္သြားေအာင္ အပါတို႔ ကူညီေစာင္မေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္။ 

အဲ႔သလိုပဲ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲက သူတို႔မဂၤလာေဆာင္အတြက္ အပါ႔ကို ကိုယ္စားလွယ္ခန္႔ထားျပန္တယ္။ သူတို႔ပရီဝယ္ဒင္ဓါတ္ပံုရိုက္တာကစလို႔၊ ဖိတ္စာကိစၥေတြ၊ စီစဥ္စရာကိစၥေတြကို အပါနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ အပါက တတ္ႏိုင္သမွ် အၾကံဥာဏ္ေတြေပးတာေပါ႔။ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ႔ အပိုင္းကို အပါတာဝန္ယူလုပ္ေပးရတယ္။ သူတို႔သြားေလရာ အပါ႔ကို ေခၚတယ္။ ညစာစားပြဲ ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္းက ရြာရယ္လ္ဂါးဒင္းမွာလုပ္ရင္ အပါက ပရက္စန္တာလုပ္ေပးရဦးမယ္တဲ႔။ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္ပြဲက ၄ပြဲ။ ဆီဒိုးနားမွာေစ႔စပ္ပြဲ၊ ဆယ္ေတာင္ျပည္႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာမဂၤလာဦးဆြမ္းေကြ်းပြဲ၊ ထရိတ္ဒါးမွာဧည္႔ခံပြဲ၊ ရြာရယ္လ္ဂါးဒန္းမွာညစာစားပြဲ အဲ႔ဒီပြဲေတြက်င္းပဖို႔က ၄လပဲလိုေတာ႔တယ္။ သူတို႔ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားရတာ မဟုတ္ဘူး။ အပါလည္း စိတ္လႈပ္ရွားရတယ္။ အဲ႔ဒီလို ပြဲေတြနဲ႔ လက္ထပ္မဂၤလာၾကီး တခမ္းတနား အထေျမာက္သြားဖို႔ ဘယ္လိုေတြ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားၾကရဦးမလဲမသိေသးဘူး။ ပိုက္ဆံရွိ လူတန္းစားေတြရဲ႔ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတြဟာ ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွေတာ္ကာၾကတာမဟုတ္လား။ 

ဒီၾကားထဲ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတဲ႔ အပါ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြက ျမန္မာျပည္ျပန္လာျပီး မဂၤလာျပန္ေဆာင္တိုင္း အပါ႔ဆီ ဖုန္းဆက္အကူအညီေတာင္းၾကတယ္။ လုပ္ပါဦး။ ဝိုင္းကူပါဦးနဲ႔။ အပါလည္း မဂၤလာေဆာင္ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးလံုးလံုးကို ျဖစ္လို႔။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဗ်ာ။ ျပန္လာတဲ႔သူေတြက သူတို႔နဲ႔အမိေျမက ေရာင္းရင္းေတြ ဂဲလ္သားရင္းပြဲလုပ္ခ်င္ေတာ႔လည္း အပါ႔ပဲ ေအာ္ဂႏိုက္ဇာခန္႔ၾကတယ္။ အပါက ေဆာ္ၾသေရးမႈးလည္း လုပ္ရေသးတယ္။ 

ဒါတင္ပဲလား မဟုတ္ေသးဘူးခင္ဗ်။ ယူျပီးၾကတဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြရဲ႔ သားေတြသမီးေတြေမြးေန႔ေတြအတြက္လည္း အပါ ပါရျပန္တယ္။ သူတို႔ပြဲမွာ အပါမပါရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းလို႔တဲ႔။ အပါ ပါမွပြဲစည္တာတဲ႔ေလ။ အပါကလူရႊင္ေတာ္လည္း လုပ္ရတယ္။ အပါနဲ႔စကားေျပာဖူးတဲ႔သူတိုင္း ေကာင္းေကာင္းသိၾကတယ္ေလ အပါ႔အာဝဇြန္းက ဘယ္ေလာက္ရႊင္တယ္ ဆိုတာ။ တစ္ခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္း အစ္မေတြကအစ သူတို႔သားသမီးေမြးေန႔ေတြမွာ ကေလးေတြေပ်ာ္ေအာင္ အပါက ဂိမ္းမာစတာလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကျပန္ေသးတယ္။ 

ဒီေတာ႔ အပါ႔မွာ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတာလား အရွဳပ္ေတြလုပ္ေနတာလား မသိႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ ဒီလိုေတြလုပ္ေပးေနရတာ၊ ဒီလုိေတြလုပ္ေစခ်င္ၾကတာ၊ ဒီလိုေတြလုပ္ဖို႔အကူအညီေတာင္းခံရတာေတြဟာ နည္းနည္းေနာေနာ အဆင္႔မဟုတ္ဘူးပဲ။ ကိုယ္႔ကို ယံုၾကည္လို႔၊ ကိုယ္႔ကိုစိတ္ခ်လို႔၊ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္းကို သိလို႔ပဲျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး ကုသိုလ္ျဖစ္ ကူညီျဖစ္တယ္။ ကူညီရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေသး။ ဝါသနာကိုကမေသးတာ။

အပါ႔မွာ သူမ်ားအလုပ္ေတြၾကီးပဲလုပ္ေနရတာလားလို႔ ေမးရင္ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျဖခ်င္တယ္။ အပါ႔အလုပ္ေတြကလည္း အပါမွ မလုပ္ ဘယ္သူလုပ္ေပးမွာလဲ။ အပါ႔မွာ ေဆးဆိုင္ဖြင္႔ေရာင္းေနေတာ႔ ကိုယ္ပဲပိုင္ရွင္၊ ကိုယ္ပဲဝန္ထမ္း၊ ကိုယ္ပဲအဝယ္ေတာ္၊ ကိုယ္ပဲအေရာင္းစာေရး။ အပါ႔အေဖၾကီးက ကူညီထိုင္ေပးရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူၾကီးဆိုေတာ႔ ဆိုင္ထိုင္ေပးရံုကလြဲျပီး တျခားဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ ျပီးေတာ႔ ပိုခက္တာက အပါေရာင္းေနတာ က်န္းမာေရးအတြက္ အသံုးျပဳရတဲ႔ ေဆးမ်ိဳးစံုေလ။ အဂၤလိပ္ေဆး၊ တိုင္းရင္းေဆးနဲ႔ ေဆးကိရိယာပစၥည္းေတြဆိုေတာ႔ အေဖၾကီး ဘယ္နားလည္မွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ အပါအျပင္သြားတဲ႔အခါ အေဖၾကီးက မိတ္မပ်က္ရေအာင္ ဆိုင္ဖြင္႔ေပးထားျပီး ထိုင္ေရာင္းေပးတယ္။ လင္ဇီးတို႔၊ ပါရာစီတေမာတို႔ ဒီကိုဂ်င္ ဘိုင္အိုဂ်ပ္စစ္ေလာက္ကေတာ႔ အေဖၾကီးေရာင္းတတ္တယ္။ တျခားဟာေတြလာဝယ္ရင္ အေဖၾကီး ေခြ်းျပန္ေတာ႔တာပဲ။ 

ဒီေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ အားတဲ႔အခ်ိန္ေတြဆို စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ အေဖၾကီးကို ေဆးအမ်ိဳးအမည္ေတြခြဲေပးျပီး ေနရာျပထားရတယ္။ ေရာင္းတတ္တာေရာင္း၊ မေရာင္းတတ္တာ မေရာင္းနဲ႔လို႔လည္း မွာထားရတယ္။ အရင္က အေရာင္းဝန္ထမ္း သူနာျပဳဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ခန္႔ထားတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ၄ေသာင္းေပးျပီး မနက္တစ္ေယာက္ ညေနတစ္ေယာက္ ႏွစ္ဆိုင္းခြဲေပးထားတာ။ ဝန္ထမ္းဆိုတဲ႔ သေဘာကလည္း သိတဲ႔အတိုင္းပဲေလ။ ပိုင္ရွင္ေတြ သေဘာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို အခြင္႔အေရးယူၾကတာမလား။ အခ်ိန္ေတြမတိက်ခ်င္ဘူး။ ျပီးေတာ႔ အဓိက ျပႆနာက လစာကိစၥ။ အစိုးရက ဝန္ထမ္းေတြအားလံုးကို ၃ေသာင္းစီ အပိုေဆာင္းေပးလိုက္ေတာ႔ သူတို႔လႈပ္ရြလႈပ္ရြျဖစ္လာတယ္။ အပါက သူေဌးၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ေလးႏွစ္ေလးမိုး တိုင္းတပါးမွာ ႏြားလိုရုန္း စက္ရုပ္လိုေနျပီး ခ်စ္တီးလိုစုေဆာင္းခဲ႔တာေလးနဲ႔ အရင္းအႏွီးလုပ္ စီးပြားရွာေနသူပါ။ သူတို႔ကို လစာမတိုးေပးႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အပါဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ပဲလုပ္ေတာ႔မယ္၊ လစာမေပးရရင္ ဝင္ေငြကာမိမွာပဲဆိုျပီး ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ေျခခ်ဳပ္ခ် လုပ္ခဲ႔တာ။ ဝန္ထမ္း၂ေယာက္လံုးကို မထားေတာ႔ဘူး။ 

အပါ႔လုပ္ရပ္က မိသားစုေတြလည္း ပင္ပမ္းရတယ္။ အပါမို႔ ကိစၥရွိလို႔အျပင္သြားရင္ အေဖေသာ္လည္းေကာင္း အေမေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုင္မွာ ငုပ္တုတ္ေပါ႔။ ကံေကာင္းတာေလးတစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္။ ဆိုင္ဆိုတာကလည္း အပါတို႔မိသားစုပိုင္ ဆိုင္ခန္းေတြထဲက တစ္ခုပဲဆိုေတာ႔ အိမ္ေ႔ရွတင္ပဲေလ။ အေဝးၾကီးမဟုတ္ေတာ႔ အေဖတလွည္႔ အေမတလွည္႔ ရံဖန္ရံခါ အပါ႔ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြတလွည္႔ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါနဲ႔ အပါ႔ေဆးဆိုင္ေလးကို ရပ္တည္ေနခဲ႔ရတာ။

အပါ႔ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ဆိုေတာ႔ အပါစိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ ၾကည္႔စရာမလိုဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ အပါလုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အကိ်ဳးခံစားရမွာပဲ။ အပါ႔အတြက္ အလုပ္ပိတ္ရက္ဆိုတာ မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ အပါဟာ ထိန္းခ်ဳပ္ခံအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ 

အပါ႔မွာ အဲ႔ဒီေဆးဆိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔အတူတြဲျပီး တျခားအလုပ္ကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲ႔ဒါက စာေရး စာဖတ္အလုပ္ပဲ။ အပါ႔အတြက္ေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလးလည္း လုပ္ရင္း ဝါသနာပါတာေလးလည္း လုပ္ရင္း အပါ႔ဘဝေလးကို ေက်နပ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာတယ္။ အပါ႔မွာ စာေရးခ်ိန္နဲ႔ စာဖတ္ခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အသံုးျပဳခြင္႔ရလာတယ္။ အပါေရးသမွ် စာေတြကို အပါ႔ဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္ႏွာမွာ တင္သင္႔တာတင္သလို၊ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဆီလည္း ပို႔သင္႕တာ ပို႔ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အပါ႔ေဆာင္းပါးေလးေတြပါလာခဲ႔တယ္။ 

အပါက စာေရးေနရရင္ စာဖတ္ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ႔လူကိုးဗ်။ အပါ႔စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္းလိုလို စာေတြစီေနမိတယ္။ အပါ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အျမင္မေတာ္တာေတြ၊ အပါတို႔ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာရွိေနတဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ အပါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ေခတ္သစ္ စနစ္သစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ အပါသိသမွ် အပါတတ္သမွ် အပါနားလည္သမွ် စာအဖံုဖံုေရးျပီး ျပည္သူ႔အတြက္ တင္ဆက္ေနရတာကို အပါေက်နပ္တယ္။ အပါ႔စာမူေတြကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြက ေရြးသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရြးသည္ျဖစ္ေစ အပါကေတာ႔ ဆက္ေရးေနမွာပဲ။ အဲ႔ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာေရးဆရာၾကီးလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ကို စာေရးဆရာၾကီး တက္တိုး ေျပာခဲ႔တဲ႔စကားေလးကို အပါအျမဲတမ္းမွတ္မိေနခဲ႔တယ္။ စာမူေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ ပို႔ေနေသာ္လည္း အေရြးမခံရျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ႔ ဆရာၾကီးလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္က ဆရာၾကီးတက္တိုးနဲ႔ ဆံုေတာ႔ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင္႔မိပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔ စာေတြေရးျပီး မဂၢဇင္းတုိက္ေတြဆီ ေပးပို႔ေနေပမယ္႔ အခုထိ တစ္ပုဒ္မွ ပါမလာေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာၾကီးတက္တိုးက ေျပာတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ စာေရးေနဖို႔ပဲလိုတယ္တဲ႔။ စာေရးေနရမွာက မင္းတာဝန္၊ စာမူေတြ အဆက္မျပတ္ပို႔ေနရမွာက မင္းတာဝန္၊ ေရြးတာမေရြးတာက သူတို႔တာဝန္၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ စာေရးဆရာဆုိရင္ စာေရးဆရာဆိုတာ စာေရးေနရမွာပဲကြလို႔ ျပန္ေျပာခဲ႔တာေလးကို အပါသတိအျမဲရပါတယ္။ 

အပါလည္း အဲ႔ဒီအဆံုးအမထံုးႏွလံုးမူလို႔ စာေတြေရးတယ္။ ဆက္တိုက္ေရးတယ္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဆီပို႔တယ္။ အဲ႔သလို လုပ္ေနေတာ႔ အပါ႔မွာ ဘာျပႆနာနဲ႔ ၾကံဳရသလဲဆိုရင္ အပါ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ စာေတြမတင္ျဖစ္တာပါပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း အပါေရးလိုက္သမွ်ဟာ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဆီပဲ ဦးတည္ေရာက္ေရာက္သြားလို႔ အပါ႔မူလအရင္းအျမစ္ ဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္ႏွာထက္ အသစ္မတင္ႏိုင္ပဲျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ 

အပါရွက္ပါတယ္။ အပါသစၥာေဖာက္သလိုျဖစ္ေနမိတယ္။ အသစ္ျမင္လို႔ အေဟာင္းကိုစြန္႔ပယ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အပါအထက္မွာ ေရးျပခဲ႔သလိုပဲ၊ အပါဟာ အင္မတန္မွာ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ေကာင္ပါ။ ဒီေတာ႔ အပါ႔ေခါင္းထဲမွာ စာတစ္ပုဒ္ေပၚလာတိုင္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ခ်ေရးလိုက္တိုင္းလည္း အပါပထမဆံုးစဥ္းစားမိတာက ဘေလာ႔ဂ္မွာ ပိုစ္႔တင္ဖို႔ပါ။ သို႔ေသာ္ ေရးလိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားတဲ႔အခါ ႏွေျမာျပီး ဂ်ာနယ္တိုက္ဆီေရာက္သြားတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ႔ အပါ႔အေတြးေတြဟာ ေဘးေခ်ာ္ေနသလားမသိပါဘူး။ ဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္ႏွာနဲ႔ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာ ဘာမ်ားကြာေနပါလိမ္႔။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္ႏွာဟာ လြတ္လပ္ပါတယ္။ ေရးခ်င္သလို ေရးလို႔ရပါတယ္။ ေတြးခ်င္သလိုေတြးျပီး ခံစားမိသလိုစာဖြဲ႔လို႔ရတဲ႔ေနရာ၊ ရင္ဖြင္႔လို႔ေကာင္းတဲ႔ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္အားေပးၾက၊ ကြန္မန္႔ေတြေပးၾက၊ အၾကံဥာဏ္ေတြေပးၾကနဲ႔ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ အသိုက္အဝန္းတစ္ခုပါပဲ။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေရးအသားေတြကို ဖတ္ရွဳျပီးတဲ႔ အခါမွာလည္း ကိုယ္႔ခံစားခ်က္နဲ႔တိုက္ဆိုင္တာပဲျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္မသိေသးတဲ႔အေၾကာင္းအရာကို သိလိုက္ရတာပဲျဖစ္ေစ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စာေရးသူ ေဆာင္းပါးရွင္ (သို႔) ကဗ်ာဆရာကို ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၾကိဳက္ေၾကာင္း၊ ဖတ္လို႔ေကာင္းေၾကာင္း၊ ခံစားရေၾကာင္း စတဲ႔ အေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ တုံ႕ျပန္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါလာျပီ ဆိုရင္ေတာ႔ နာမည္ၾကီးဖို႔ မၾကီးဖို႔ထက္ မိမိေရးလိုက္တဲ႔ စာအေပၚမွာ တာဝန္ခံႏိုင္မႈဆိုတာ ရွိရပါျပီ။ မိမိရဲ႔ေဆာင္းပါး သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ သို႔မဟုတ္ ကာတြန္းတစ္ပုဒ္ဟာ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးငွာ ေကာင္းမြန္လက္ခံႏိုင္ေသာအေၾကာင္းအရာျဖစ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီျပီး ဂ်ာနယ္ေတြ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိေနတာ ျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေရးနဲ႔ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေစမယ္႔ စာေတြလည္း မျဖစ္ရပါဘူး။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုးက ပုဂၢိဳလ္ေရးထိခိုက္ပ်က္စီးေစမယ္႔ဟာမ်ိဳး၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအေပၚ ျပစ္တင္ရွံဳခ်ေရးသားထားတာမ်ိဳးေတြလည္း မျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီထက္ပိုအေရးၾကီးျပီး သတိထားရတာက တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈကို ပ်က္ျပားေစမယ္႔အေရးအသားမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ဂ်ာနယ္ေတြအတြက္ စာမူေတြေရးတဲ႔ အခါ မီဒီယာက်င္႔ဝတ္ဟာ အေရးပါလာပါတယ္။ 

အဲ႔ဒီမီဒီယာက်င္႔ဝတ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ဆိုတာက တြဲလ်က္ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ေနရာတကာမွာ အကန္႔အသတ္အခ်ဳပ္အျခယ္ေတြနဲ႔ဆို လုပ္ရကိုင္ရ ေျပာရဆိုရ ေရးရသားရတာေတြဟာ ေဘာင္ထဲက ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ဆိုျပီး ေတာင္းဆိုလာၾကတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ အပါတို႔ စာေရးေနၾကတဲ႔ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ဟာ အျပည္႔အဝမရရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အပါတို႔ေရးခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ေျပာခ်င္တဲ႔ကိစၥေတြအတြက္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ ေရးႏိုင္တဲ႔ေနရာက ဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္ႏွာထက္ မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အပါတို႔ ေရးခ်င္သလို ေရးလို႔ရတယ္။ ေဝဖန္ခ်င္သလို ေဝဖန္လို႔ရတယ္။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္အစည္းအရံုး၊ ဘယ္လူၾကီး၊ ဘယ္တရားရံုးကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ အပါတို႔ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင္႔နဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ႔ အပါတို႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြဟာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔အျပည္႔ရၾကပါတယ္။

ျပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ေတြမွာ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြအရ လူတိုင္း အင္တာနက္ဆိုတာၾကီးကို လြတ္က်ရင္ ကြဲသြားႏိုင္တဲ႔ဟာၾကီးလားလို႔ ထင္ေနၾက ေတြးေနၾကရတုန္းအခ်ိန္နဲ႔ အခုအခ်ိန္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ လူေတြ အသိဥာဏ္ဖြင္႔လာၾကျပီ၊ ဗဟုသုတေတြရွိလာၾကျပီ၊ ပိတ္ေနတဲ႔ နား မ်က္စိေတြ ပြင္႔လာၾကျပီဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ထုိ႔ျပင္ အားလံုး စာဖတ္ျခင္းကို ပိုျပီးလုပ္လာၾကတယ္။ စာေတြဖတ္မွ အသိအျမင္ၾကြယ္မယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာတရားကို နားလည္လာၾကပါျပီ။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြကို လူတိုင္းကိုင္ဖတ္လာၾကသလို အင္တာနက္မွတဆင္႔ ဘေလာ႔ဂါတို႔ရဲ႔ စာေတြကိုလည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္လာၾကပါျပီ။ 

သို႔ပါ၍ အပါတို႔ ဘေလာ႔ဂါေတြအေနနဲ႔ အရင္က လူနည္းစုစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ေလာက္သာ စဥ္းစားခဲ႔ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ စာဖတ္အားေကာင္းလာေသာ လူမ်ားစုစာဖတ္ပရိသတ္ေတြအတြက္ မိမိတို႔ရဲ႔ စာေတြဟာ အက်ိဳးျပဳစာအမ်ိဳးအစားေတြျဖစ္ဖို႔ အထူးဂရုစိုက္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ေရးလိုက္တဲ႔စာကို ဖတ္မိတဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္အတြက္ ရသတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးစြမ္းႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂါရပ္ဝန္းကို အတူတကြတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

အပါေစာေစာက စကားပလႅင္ခံခဲ႔တယ္မလား။ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေနရာတကာပါတတ္ပါတယ္လို႔။ အခုလည္း ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားျပီး ဂ်ီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းလိုက္ဦးမယ္။ အပါကိုယ္၌က မေနတတ္မထိုင္တတ္ဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ ဒီေကာင္က ဆရာၾကီးလုပ္ရေအာင္ ဘာေကာင္လဲလို႔ေမးရင္ အပါဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ႔ အညတရစာေရးဝါသနာအိုးတစ္ေယာက္ပါ။ စာေရးေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ေကာင္၊ ေက်နပ္ေနတဲ႔ေကာင္ပါ။ အခုလည္း အပါက စာေရးေနရရင္ ေပ်ာ္ေနလို႔ ေရးမိေရးရာေရးခ်လိုက္တာ၊ အဆံုးသတ္ ကုိယ္ဘာေတြေရးလိုက္သလဲျပန္ဖတ္မိေတာ႔မွ ေအာ္..အပါက ဘေလာ႔ဂါရပ္ဝန္းၾကီးကို လြတ္လပ္တိုင္း မလြတ္သြားရေအာင္ ေျပာေနမိပါလားဆိုျပီး ေက်နပ္မိရျပန္ပါတယ္။ ကိုင္း…အပါစကားေၾကာရွည္ေနတုန္း ေဆးဝယ္မယ္႔သူလာလို႔ ထေရာင္းလိုက္ဦးမယ္။ အားလံုး ႏွာေစးျခင္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။ ။

အပါ

၁၄-၇-၂၀၁၂