ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ည

ညတိုင္းမွာ ၾကယ္ေတြမစံုႏိုင္ပါဘူးေလ။

ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းေလးထဲမွာေတာ႔ ၾကယ္ေတြညတိုင္းစံုခဲ႔ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကအေမေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔ အိပ္ယာဝင္ေတးေလး

“မိထၳီလာကန္ဝယ္ ဖားေကာက္ခဲ႔ပါ႔ကြယ္…ဗ်ိဳင္းေ႔ရွက..ပ်ံကာ ပ်ံကာရယ္… မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ေပါ႔သားငယ္ရယ္..

အိပ္ပါေတာ႔ကြယ္…ေၾကာင္ၾကီးကိုက္လိမ္႔မယ္….”

အဲ႔ဒီကေလးေခ်ာ႔သိပ္ေတးေလးေနရာမွာ ကိုငွက္ၾကီးရဲ ႔ ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ညနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညေတြ… အင္းေလ… တကယ္ေတာ႔ အေမ႔အိမ္ကိုလြမ္းေနၾကတဲ႔ အေဝးေရာက္သား ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ဘဝေတြကို ကုန္ဆံုးခဲ႔ရတာပါ။

ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ အေဝးကအိမ္ေလးကိုလြမ္းေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေရးျခစ္ထားတဲ႔ ေန႔ေတြကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ႔ရင္ ျပန္ဆံုဦးမယ္လို႔ အားတင္းျပီး ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ၾကတာပါ။

တကယ္လည္း ဒဏ္ရာေတြဗရပြနဲ႔ပါ။ စက္ရုပ္လူသားေတြရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခိုဝင္စီးေျမာ ခဲ႔ၾကရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြ…ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြဟာ တကယ္႔ကို နာက်င္ခံစားခဲ႔ရတာပါ။

ၾကယ္ေတြစံုခဲ႔တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညေလးေတြဟာ မိသားစုမရွိတဲ႔ အရပ္က အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ နာက်င္စြာ တစ္ေယာက္တည္းေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔လိုပဲ အဲ႔ဒီအခန္းေလးထဲမွာ နာက်င္ေဖာ္ နာက်င္ဖက္ ႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ႔တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်င္ေပမယ္႔ မျပီးဆံုးတမ္း အိပ္မက္ရွည္ ေတြနဲ႔ ခရီးဆက္ရဦးမွာေလ။

အိမ္ကိုလြမ္းတဲ႔ညေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းငယ္ေလးက ၾကယ္ေတြနဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ေယာက္ရဲ႔ မ်က္ႏွာမူရာ မ်က္ႏွာက်က္ၾကီးဟာ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးေပါ႔။ အဲ႔ဒီေကာင္းကင္မ်က္ႏွာက်က္ၾကီးဟာ ၾကယ္ေတြစံုေနခဲ႔တယ္။ တကယ္ပါ…ၾကယ္ေတြစံုေနခဲ႔တာပါ။

မနက္ျဖန္ေရာ…ထပ္ၾကံဳရဦးမွာပဲေလ…ၾကယ္ေတြထပ္စံုၾကဦးမွာေပါ႔။ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ၾကယ္ေတြ ထပ္စံုၾကဦးမွာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ားနဲ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားကို ေစာင္႔ေန ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။

အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပမ္းခဲ႔ရသမွ်… နာက်င္ခဲ႔ရသမွ် ႏြမ္းနယ္ခဲ႔ရသမွ်ဟာ ၾကယ္ေတြစံုခ်ိန္မွာ အလြမ္းေတြနဲ႔ ကုစားခဲ႔ၾကရတယ္။ အေဝးအိမ္ေလးဆီ အျမဲတမ္း သတိရခဲ႔ၾကတယ္။

အဲ႔ဒီအခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝေလးေတြ..ကြ်န္ေတာ္တို႔ညေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လြမ္းမိၾကတဲ႔ သူေတြဆီ ရွင္းျပေပးလိုက္ပါ ၾကယ္ပြင္႔ေလးရယ္လို႔ေျပာခဲ႔ၾကရတာပါ။

ညတိုင္း ၾကယ္ေတြမစံုႏိုင္ေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းေလးထဲမွာေတာ႔ ၾကယ္ေတြ ညတိုင္းစံုခဲ႔ပါတယ္။

အင္းေလ…အခုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ႔ၾကပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အိပ္မက္ရွည္္ၾကီး ျပီးဆံုးသြားေလျပီ။ အေမ႔အိမ္မွာ ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔ ကမၻာေလးကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ႔ပါျပီ။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ညေပါင္းမ်ားစြာ အတူျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အခုထိ အေဝးတစ္ေနရာဆီမွာ ရွိေနၾကဆဲပါ။

ကိုငွက္ၾကီးရဲ ႔ ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ညသီခ်င္းေလးကို ၾကားရတိုင္း အေဝးေရာက္ တစ္ခ်ိန္က ဘဝတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းေနလ်က္ပါ။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ညတိုင္း အေဝးအိမ္ကို လြမ္းေနၾကဆဲပဲလားကြယ္။ ။

ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်မယ္

အပါ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေတြးျပီး ေရးမိေရးရာေတြ ေရးပစ္လိုက္ဦးမယ္။

တခါတေလ စိတ္ကူးရြက္လြင္႔ရတဲ႔ အရသာက ပရီးမီးယားေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ရသလို တယ္နိပ္သဗ်။ မာပိုရိုစီးကရက္တစ္လိပ္ ဖြာရွိဳက္လိုက္ရသလို လန္းသဗ်ာ။

ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ဗ်ိဳ ႔။ သိတယ္မလား လူ႔ပါးစပ္ေတြအေၾကာင္း။ အပါက ကိုဇာဂနာၾကီးလို သြားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ္႔ လူေတြရဲ႔ ပါးစပ္ဟရင္ ဘာျဖစ္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိတယ္ဗ်။ စံဇာဏီဘို လို ေဗဒင္ဆရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သိေနတယ္။ သိေနတယ္ဗ်ိဳ႔။

ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပံုျပင္ စာဖတ္သူတို႔ၾကားဖူးမွာေပါ႔။ မၾကားဖူးတဲ႔လူေတြကို ျပန္ေျပာျပဦးမယ္။ ၾကားဖူးျပီးသား လူေတြကေတာ႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ႔ဒီပံုျပင္မွာ ျမည္းတစ္ေကာင္ေပၚ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထိုင္စီးျပီး ခရီးထြက္လာၾကသတဲ႔။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြကၾကည္႔ျပီး ေျပာသတဲ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး ျမည္းေလးသနားပါတယ္ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္က တိရစာၦန္ကို မညွာမတာ တက္စီးလာလိုက္ၾကတာမ်ား အ႔ံပါေရာလို႔ေျပာတယ္တဲ႔။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္သားပဲဆိုျပီး သားေလးကိုပဲ ျမည္းေပၚတင္စီးေစခဲ႔တယ္။ အေဖလုပ္တဲ႔သူက ေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခရီးဆက္ၾကတာေပါ႔။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြက ေျပာျပန္သတဲ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး သားလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ ျမည္းေပၚကေန ဇိမ္နဲ႔လိုက္လာျပီး အေဖၾကီးက ေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္ လူငယ္ျဖစ္ျပီး လူၾကီးကိုေတာ႔ ျမည္းေပၚတင္သြားမယ္ မစဥ္းစားဘူးလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း ဟုတ္သားပဲ ဆိုျပီး အေဖကို ျမည္းေပၚတက္ခိုင္းျပီး သားကေအာက္ကလမ္းေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ၾကျပန္တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔ လူေတြက ေတြ႔သြားျပီး ၾကည္႔စမ္းပါဦး အေဖျဖစ္ျပီး သားသမီးကို မညွာမတာ သူကေတာ႔ ျမည္းေပၚက အခန္႔သားလိုက္လာတယ္ ကေလးကေတာ႔ ေအာက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္ အ႔ံပါရဲ႔လို႔ ေျပာၾကျပန္သတဲ႔။

ဒီေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္သားပဲဆိုျပီး ျမည္းေပၚ ဘယ္သူမွ တက္မစီးၾကေတာ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ခဲ႔ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ လူေတြနဲ႔ ထပ္ဆံုၾကျပန္တယ္။ လူေတြက သူတို႔လာေနတာကို ၾကည္႔ျပီး ေျပာျပန္တယ္။ အမယ္ေလး အံ႔ပါရဲ႔ေနာ္ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးပါလာရဲ႔နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္လာရတယ္လို႔။ ဥာဏ္ကိုမရွိဘူး၊ တံုးလိုက္ၾကတာလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒီျမည္းတစ္ေကာင္ရွိေနတာ လူေတြရဲ႔ အေျပာနဲ႔ မကင္းဘူးေဟ႔။ ဒီေတာ႔ ဒီေကာင္ၾကီးကို ဒီမွာပဲထားခဲ႔လိုက္ေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သား သူတို႔ရဲ႔ ျမည္းကို ထားခဲ႔ျပီး ထြက္ခြာသြားၾကေတာ႔တယ္တဲ႔။

အဲ႔ဒါကို ျမင္တဲ႔လူေတြက ေျပာၾကျပန္သတဲ႔။ ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ႏွယ္ ရူးေနၾကသလားမသိဘူး။ စိတ္မႏွံ႔ၾကဘူးထင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူပါလာတဲ႔ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးကိုေတာင္ ေမ႔ထားခဲ႔ၾကတယ္ဆိုျပီး ေျပာၾကသတဲ႔ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင္႔ အပါလည္း အဲ႔ဒီလို ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေနရတာဗ်ိဳ႔။ ေတြးခ်င္သလို ေတြးလိုက္ရ၊ ေရးလိုက္ရတာ တယ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ ေပါ႔သြားတာပဲ။ အပါ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတာေတြ ခ်ေရးပစ္လိုက္တယ္။ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္၊ ေပါက္ခ်င္ရာေပါက္၊ အဆင္ေျပသလိုသာ ၾကည္႔ဖတ္ၾကေပေတာ႔။

အပါအခုေရးေနတာ ဘာအေၾကာင္းကို ဦးတည္ေနသလဲလို႔ မေမးမိေအာင္ ဖတ္ေနာ္။ အပါ ေရးမိေရးရာ ေရးေနတာလို႔ ေျပာျပီးျပီ။ အပါတို႔က ျပတ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းရွိရင္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြ ရွဳပ္လို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အရွဳပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ ေနတယ္။

အရွဳပ္ထဲ ရွင္းေအာင္ေနေပမယ္႔ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက လာလာျငိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အပါစိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရေပါင္း မ်ားျပီ။ အဲ႔ဒီၾကိဳးကို အပါမျဖဳတ္မိပဲ ခရီးႏွင္ခဲ႔တာ ေမာရံုပဲ။ ဘယ္လိုမွ ခရီးမေပါက္ဘူး။

အပါေျပာဦးမယ္။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္။ ၾကိဳးမေျဖမိရင္ ခရီးမတြင္ဘူးဆိုတဲ႔အေၾကာင္း။ ျမစ္ကမ္းနားတစ္ခုမွာ ေနတဲ႔ မိသားတစ္စုရွိသတဲ႔။ သူတို႔က တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ ကုန္ေတြသယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေလွထိုးသား မိသားစုေပါ႔။ တစ္ည သားအမိသားအဖ ၃ေယာက္ ထမင္းစားေသာက္ျပီးေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္က တင္ထားတဲ႔ ကုန္ေတြကို တျခားေဒသကို ပို႔စရာရွိလို႔ သြားမယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ မိန္းမကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေလွဆိုက္ထားတဲ႔ ကမ္းနားဆင္းလာၾကတာေပါ႔။ ေလွေပၚေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မုန္တုိင္း က်လာေတာ႔ တာပဲ။ ေလေတြ မိုးေတြအၾကီးအက်ယ္တိုက္လာတာေပါ႔။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ မိုးေတြကသည္း၊ ညကေမွာင္၊ လက မသာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡမ်ားေနၾကသတဲ႔။

အေဖက သားကိုေအာ္ေျပာတယ္။ သားေရသတိထားေလွာ္ဟ။ ေလွမေမွာက္ေစနဲ႔။ ေသခ်ာထိန္းျပီးေလွာ္လို႔ ေအာ္သတဲ႔။ သားကလည္း အေဖကို ျပန္ေအာ္သတဲ႔။ အေဖေရ…သားတို႔ ဒီမုန္တိုင္းစက္ကြင္းေနရာက လြတ္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေလွာ္ရေအာင္ ဆိုျပီး သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီ ေလွာ္ခတ္ၾကသတဲ႔။ မိုးကလည္းသည္းသည္းမဲမဲရြာေန သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားၾကိဳးမာန္တက္ ေလွမေမွာက္ေအာင္ထိန္းရင္း ေလွာ္ၾကတာေပါ႔။

မိုးကေလးစဲသြားတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျပန္ျမင္လာၾကတယ္။ ကမ္းနားတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ၾကရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အားကုန္ထုတ္ ေလွာ္ခတ္ထားၾကလို႔ ေမာပန္းေနၾကျပီေပါ႔။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် ေနၾကျပီေပါ႔။ ဒီေတာ႔ အေဖလုပ္သူက သားကိုေျပာတယ္။ သားေရ အေဖေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လို႔ ေဟာ ဟိုး…မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ အိမ္ေလးမွာ မီးတစ္တို႔ေလာက္ သြားတို႔စမ္းပါလို႔ ခိုင္းသတဲ႔။ သားျဖစ္သူကလည္း အေဖ႔ဆီက ေဆးေပါ႔လိပ္ကေလးကိုင္ျပီး ကမ္းပါးေပၚတက္လိုက္တာေပါ႔။ ကမ္းပါးေပၚေရာက္ေတာ႔ သားျဖစ္သူက အေဖကို လွန္းေအာ္သတဲ႔။

အေဖေရ…အေဖေရ…ဒီကမ္းပါးေလးက သားတို႔ အိမ္ေ႔ရွက ကမ္းပါးေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ အေဖကလည္း ေဟ..ဟုတ္လားေပါ႔။ ဒါနဲ႔ သားကေ႔ရွနား ဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီး တခါေအာ္ေျပာျပန္သတဲ႔။ အေဖေရ…အေဖေရ…ဒီနားက အိမ္ကေလးက သားတို႔အိမ္ကေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ အေဖကလည္း ေလွေပၚထိုင္ေနရင္း ေဟ…တူတယ္ဟုတ္လား၊ ေအးေအး…မီးတစ္တို႔ေလာက္ ေတာင္းခဲ႔ကြာလို႔ ျပန္ေအာ္သတဲ႔။ ဒါနဲ႔ သားျဖစ္သူက အိမ္ေ႔ရွေရာက္သြားျပီး အိမ္ရွင္တို႔ အိမ္ရွင္တို႔ က်ဳပ္ကို မီးေလးတစ္တို႔ေလာက္ေပးပါဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ အိမ္ထဲကအိမ္ရွင္ကထြက္လာတယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ သားလုပ္တဲ႔သူက သူ႔အေဖကို လွန္းေအာ္သတဲ႔။

အေဖေရ..အေဖေရ…ဒီအိမ္ရွင္မိန္းမၾကီးက အေမနဲ႔သိပ္တူတာပဲတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေဖကလည္း ေဟ..ဟုတ္လား။ ဒါဆို မီးတစ္တို႔ေတာင္းလိုက္ေလလို႔ ျပန္ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေမက သူ႔သားကိုၾကည္႔ျပီး ဟဲ႔ နင္တို႔ အခုထိ မသြားၾကေသးဘူးလားလို႔ေမးေတာ႔ သူ႔သားက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ႔။ မီးတစ္တို႔ရျပီးရင္ သြားမွာပါလို႔ ေျပာလုိက္သတဲ႔။ အေမလုပ္သူက သူ႔သားရဲ႔ ျဖစ္ပံုကိုၾကည္႔ျပီး အသာေလးျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔သားေနာက္ကေန လိုက္ၾကည္႔တယ္။ သူ႔သားက သူ႔အေမကို အေမမွန္းမသိပဲ ကမ္းနားမွာရပ္ထားတဲ႔ ေလွဆီျပန္သြားသတဲ႔။ အဲ႔ဒီေတာ႔မွ သူ႔အေမက သြားေတြ႔တယ္။ ေအာ္ ဒီသားအဖ ကမ္းနားက တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတဲ႔ ေလွၾကိဳးကို မျဖဳတ္ပဲ တစ္ညလံုး မုန္တိုင္းၾကား ေလွေလွာ္ေနခဲ႔ၾကတာကိုးလို႔ ရိပ္မိသြားေတာ႔သတဲ႔။ ၾကိဳးမေျဖပဲ ခရီးႏွင္မွေတာ႔ ဘယ္ေရာက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒီေနရာက ဒီေနရာမွာပဲေပါ႔လို႔ ေျပာျပလိုက္ရသတဲ႔။

အပါလည္း အဲ႔သလိုျဖစ္ေနျပီ။ ၾကိဳးမေျဖပဲ ခရီးႏွင္ေနေတာ႔ လိုရာဘယ္ေရာက္ပါ႔မလဲ။ တစ္ခုခုေတာ႔ လြဲေနျပီ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ဗ်ာ။ သိတယ္မလား လူ႔ပါးစပ္ေတြအေၾကာင္း။ ဟိုဟာလုပ္ လုပ္ျပန္ျပီ။ ဒီဟာလုပ္ လုပ္ျပန္ျပီ။ ဟိုလိုလုပ္ေတာ႔လည္း လုပ္လို႔၊ ဒီလိုလုပ္ေတာ႔လည္း လုပ္လို႔နဲ႔ အပါ႔ကို ေျပာခ်င္ေနၾကတာၾကီးပဲ။

စာေရးေတာ႔လည္း အပါ႔ကိုေျပာၾကတယ္။ စာမဖတ္ပဲ စာၾကီးပဲေရးေနလို႔ကေတာ႔ ဘာမွမထူးဘူးတဲ႔။ ဒီေတာ႔ စာဖတ္တယ္။ စာဖတ္ျပန္ေတာ႔လည္း ေျပာၾကျပန္တယ္။ စာပဲဖတ္ေနလို႔ကေတာ႔ သိထားတာေတြအလကားပဲ။ စာေရးမွ ျဖစ္မွာေပါ႔လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ အပါ စာလည္းမဖတ္၊ စာလည္း မေရးပဲ ဒီတိုင္းေနျပန္ေတာ႔လည္း လူငယ္ျဖစ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတယ္။ စာဖတ္ မယ္ စာေရးမယ္ မရွိဘူးတဲ႔။ ေျပာၾကတာ၊ ေျပာၾကတာ။ အပါ႔ကို ေျပာခ်င္ေနၾကတာ။ စာေရးေတာ႔လည္း ၾကည္႔ဦး။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြေရးေတာ႔လည္း ေရးလို႔၊ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးေတာ႔လည္း ေရးလို႔၊ ဟာသေရးျပန္ေတာ႔လည္း ေရးလို႔။ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ႔ လူ႔ပါးစပ္ေတြဗ်။ ဒါေၾကာင္႔ ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ပံုျပင္ဟာ အလကားရွိခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အပါေျပာတာ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္။ အဲ႔ဒီေျပာေနတဲ႔စကားေတြကို ဂရုစိုက္မိတဲ႔၊ နားဝင္မိတဲ႔၊ တံု႔ျပန္မိတဲ႔၊ ခံစားမိတဲ႔ၾကိဳး အဲ႔ဒီၾကိဳးကို ေျဖျပီး ခရီးဆက္ရမွာ။ အဲ႔ဒီ ၾကိဳးကို မေျဖပဲ ခရီးဆက္ေနမိလို႔ အပါ ခရီးမေပါက္တာဗ်။ သြားသေလာက္ ခရီးမေရာက္တာဗ်။ ဒီေတာ႔ အပါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ စိတ္ကူးရွိသလို ေနမယ္။ ဘာနတ္ဒိုးမွ မလိုဘူး။ ဘာသံခ်ပ္မွလည္း မလိုဘူး။ အပါ႔ဆိုင္း အပါတီးျပီး အပါ႔ခရီး အပါႏွင္မယ္။ အပါ အေကာင္းဆံုးေတြပဲ လုပ္မွာ။

ေတြးခ်င္သလို ေတြးျပီး ေရးခ်င္သလို ေရးခ်ပစ္လိုက္ေတာ႔ အပါ႔ကို သနားလို႔တဲ႔၊ တိမ္ေတြေတာင္ ငိုခ်လိုက္တယ္၊ မိုးကိုသည္းေရာ။ အပါ႔အိမ္ေ႔ရွေလးလည္း ေရကိုၾကီးေရာ၊ ဗြက္ကိုထေရာ…ေၾသာ္…ေျပာျပန္ရင္လည္း အပါလြန္ရာက်ဦးမယ္ ကြယ္တို႔။ ။

၁၈-၆-၁၂

ေသြးကေပးတဲ႔ဝါသနာ

ဂ်ပန္မေလး ယုမိစံလို႔ ေျပာလုိက္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက တန္းျပီးသိၾကပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ေသြးဝတၱဳထဲက ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးေလးပါ။ ယုမိစံကို ဘာလို႔အခုထိ မွတ္မိေနရသလဲဆိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဘဝရဲ႔ မွတ္တမ္းတစ္ပုဒ္ အစဟာ ယုမိစံေၾကာင္႔ပါလို႔ေျပာရပါမယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ မစိန္ၾကည္ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို ၾကားတိုင္းလည္း ဒီကေန႔အထိ ရြတ္မိေနေသးတဲ႔ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါေသးတယ္။ အဲ႔ဒါက “စိန္ၾကည္ေနာ္ စိန္ၾကည္ လင္ယူပက္စက္သည္ မာစတာၾကီး တိုက်ိဳျပန္ ဗိုက္တစ္လံုးနဲ႔က်န္” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းပါ။ 

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၆ႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ ၁၂ႏွစ္သားအရြယ္မွာ အဘြားဆီက အဲ႔ဒီ ေသြး ဝတၳဳစာအုပ္ေလးကို ရခဲ႔ပါတယ္။ အဲ႔ဒီေန႔က မွတ္မိေသးတယ္။ အဘြားက သူ႕ကုတင္ေပၚမွာ စာအုပ္ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ေလးေတြ သုတ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တယ္။ အဘြားငိုေနတယ္ေပါ႔။ ဘာလို႔လဲ။ အဘြားငိုေနတာေတြ႔ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အဘြားကုတင္နားသြားၾကည္႔ေတာ႔ အဘြားက စာအုပ္ဖတ္ရင္း ငိုေနတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္ေတာ႔ အဘြားက သူ႔မ်က္ရည္စေလးေတြကို သိမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ေသာက္ေရတစ္ခြက္သြားခပ္စမ္းဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို ခိုင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေသာက္ေရခပ္လာျပီး စပ္စုခ်င္ေတာ႔ အဘြားဘာလို႔ ငိုေနတာလဲလို႔ ေမးမိတယ္။ ဒီေတာ႔ အဘြားက သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္႔လွန္းေပးတယ္။ ေရာ႔ ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည္႔။ ဂ်ပန္မေလးနဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလး ျပန္ေတြ႔တဲ႔ဇာတ္လမ္း၊ အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို စာအုပ္ဖတ္ခိုင္းတယ္။ စာအုပ္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အထူၾကီးပဲ။ ဟာ အဲ႔ဒီေလာက္မ်ားတာ ဘယ္လိုလုပ္ဖတ္ႏိုင္မွာလဲလို႔ အဘြားကို ျပန္ေျပာေတာ႔ အဘြားက သူေတာင္ ၃ၾကိမ္ရွိျပီတဲ႔၊ ဒါကို ျပန္ျပန္ဖတ္တိုင္း အခုထိငိုရတုန္းပဲတဲ႔။ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ညႊန္းေနမွေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္မယ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းစာက တဖက္မဟုတ္လား။ ဝတၳဳေတြထိုင္ဖတ္ျပီး ေက်ာင္းစာမက်က္လို႔ အေမကဆူမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမဆူေတာ႔လည္း အဘြားနာမည္ လႊဲခ်တာေပါ႔။ ဒါအဘြားဖတ္ခိုင္းတာလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အေမဆူရဲမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးလို႔ ေတြးျပီး ကြ်န္ေတာ္ အဲ႔ဒီစာအုပ္ကို စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ပတ္ၾကာပါတယ္။ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ကို ၁၅ရက္ေလာက္ဖတ္တဲ႔သူဟာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲ႔ဒီေသြးဝတၳဳဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုးစဖတ္တဲ႔ ဝတၳဳျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ေနက် ေရႊေသြး၊ တြတ္ပီ၊ ျမတ္မဂၤလာစတဲ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ မတူတဲ႔ အေရးအသား၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ စကားလံုးေတြဟာ အင္မတန္မွ ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လက္က မခ်ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ စာဖတ္ခ်ိန္နဲ႔ စာက်က္ခ်ိန္ကို နာရီသတ္မွတ္ထားလို႔ စာက်က္ရေတာ႔မယ္႔အခ်ိန္မွာ ဝတၳဳစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တစ္အုပ္လံုးျပီးဖို႔ ၁၅ရက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပီးျပီးေရာ မဖတ္တတ္လို႔ပါ။ စာတစ္ေၾကာင္းခ်င္းဆီကို ဖတ္ရင္း မ်က္လံုးထဲ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကို ျမင္ေယာင္ဖတ္တတ္လို႔ပါ။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တခါတရံ စာအုပ္ေပၚကေန မ်က္လံုးကိုလႊဲ အေဝးတစ္ေနရာကို ၾကည္႔ေငးရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႔တတ္ေသာ ဝါသနာေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေသြး ဝတၳဳဟာ စာဖတ္သူကို တကယ္ဆြဲေဆာင္တဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဖတ္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရဲ႔ အေရးအသား ပညာေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္မွာပါ။ အဲ႔ဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ အဘြားေျပာတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ယုမိစံကို သနားလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ရပါတယ္။ တျခားသူေတြ ျမင္ရင္ ဟားမွာဆိုးလို႔ ျခံထဲက စကၠဴပန္းျခံဳေအာက္မွာ ခိုးျပီးငိုခဲ႔ရတာပါ။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းဟာ ပိုျပီးလြမ္းစရာေကာင္းသည္။ အစ္မျဖစ္သူ ဂ်ပန္မေလးကို ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔ရင္း ႏႈတ္ဆက္တဲ႔ အခန္းပါ။ ဆိုင္ယိုနားရား ဆုိတဲ႔ စကားလံုးကို အဲ႔ဒီမွာ စတင္ၾကားဖူးခဲ႔တာပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ေလးျဖစ္တဲ႔ ေမာင္ေမာင္က လူအုပ္ၾကားထဲကေန မမ မမ လို႔လွန္းေအာ္ေနတာကို ယုမိစံၾကားေနခဲ႔ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ အေတာမသတ္က်ရတဲ႔ ဇာတ္သိမ္းခန္းပါ။ မၾကာခင္ေဝဟင္ထဲ ျပန္တက္ေတာ႔မယ္႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးက တဖက္၊ မမေရ မမေရ လို႔အသံကုန္ဟစ္ ေအာ္ေခၚေနတဲ႔ ေမာင္ေလးက တဖက္ ဟိုဘက္ေျပးရမလို ဒီဘက္ေျပးရမလို ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔ ယုမိစံကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဆိုင္ယိုနားရား ဆိုင္ယိုနားရားလို႔ ဂ်ပန္လို ေအာ္ေျပာရင္း တံခါးပိတ္ဖို႔ေစာင္႔ေနတဲ႔ ေလယာဥ္ၾကီးေပၚ ယုမိစံတက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ မမေရ..သြားေတာ႔..သြားေတာ႔လို႔ ေအာ္ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတဲ႔ ေမာင္ေမာင္႔ကိုလည္း မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေနမိတယ္။ တကယ္႔ကို ခံစားရတဲ႔ ေမာင္ႏွမဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို မ်က္လံုးထဲျမင္မိျပီး ငိုခဲ႔ရတာပါ။ 

ကြ်န္ေတာ္႔ပထမဆံုး စာေပဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိေစခဲ႔တဲ႔ သိခဲ႔ရတဲ႔ စာအုပ္မွာပဲ အငိုနဲ႔စခဲ႔ရတာပါ။ ခံစားခ်က္နဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ဝတၳဳစာအုပ္ကေတာ႔ ယုမိစံစီးသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ၾကီး မိုးေပၚပ်ံတက္သြားတာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသြားပါျပီ။ ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္ေသးပဲ ေတြးေတြးျပီး ဝမ္းနည္းေနမိတာက ကြ်န္ေတာ္ပါ။ ေအာ္ စာေရးဆရာမၾကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတို႔မ်ား အေရးအသားပိုင္ႏိုင္လိုက္တာလို႔ စဥ္းစားမိတိုင္း ေလးလည္း ေလးစား၊ အားလည္း အားက်မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာခဲ႔ေပမယ္႔ ယေန႔တိုင္ ဖတ္လို႔ေကာင္းေနဆဲျဖစ္ေနတာပါ။ 

ဒါေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ စာေပကို အလြန္သေဘာက် ေလးစားျပီး ေလ႔လာလိုက္စားျဖစ္ခဲ႔ျခင္းဟာ ေသြးကေပးတဲ႔ ဝါသနာလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ေသြးသားအရင္းျဖစ္တဲ႔ အဘြားရဲ႔ တိုက္တြန္းမႈ၊ ဖတ္ျဖစ္တဲ႔ စာအုပ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔ ေသြးဝတၳဳ။ ဒီေတာ႔ ေသြးကေပးတဲ႔ ဝါသနာျဖစ္လာခဲ႔တာပါပဲ။

သူ (သို႔မဟုတ္) ညိွဳ ႔တတ္ေသာပင္လယ္

ထိုေန႔မနက္က သူဆံုးျပီဆိုတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မယံုခ်င္ဘူး။ ေကာလဟလလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔လည္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူဆံုးသြားတာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါပဲ။ 

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သူ႔သတင္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပလာၾကတယ္။ ေၾကကြဲစြာ လက္ခံ လိုက္ရပါတယ္။ သူေသဆံုးသြားခဲ႔ပါျပီ။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ေဖာ္မျပတတ္ေအာင္ ခံစားခဲ႔ရပါတယ္။ 

သူဟာ အခ်ိန္မတိုင္မီ ေၾကြလြင္႔ခဲ႔တဲ႔ ၾကယ္တစ္ပြင္႔ပါ။ အေၾကြေစာတဲ႔သူမို႔ ႏွေျမာမိတာလည္းပါတယ္။ လူကိုႏွေျမာတာထက္ သူ႔အႏုပညာကို ပိုျပီး ႏွေျမာတယ္။ သူဟာ အႏုပညာသမားေကာင္း၊ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူရဲ႔ သရုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ ပီျပင္လြန္းတယ္။ သူဟာ mood အျပည္႔နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္တတ္တဲ႔ မင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒရမ္မာကားေတြကို ပိုင္ႏိုင္စြာသရုပ္ေဆာင္တတ္သူ၊ သူငိုရင္ ပရိသတ္ငိုရတယ္၊ သူရယ္ရင္ ပရိသတ္ရယ္ၾကတယ္၊ သူ႔ၾကည္႔တဲ႔ ညွိဳ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲ ပရိသတ္ေမ်ာပါၾကရတယ္၊ သူဟာ အဲ႔သေလာက္ အႏုပညာဈာန္ေကာင္းခဲ႔တဲ႔သူပါ။

သူရဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းခ်က္ကို အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ႔တာက အေမ႔ေျခရာဇာတ္ကားပါ။ ၁၉၉၇ခုႏွစ္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အကယ္ဒမီကို သူရရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲ႔ဒီဇာတ္ကားမွာ ေသသြားျပီျဖစ္ေသာ မိခင္ရဲ႔ ေျခေထာက္ကို ပါးနဲ႔ကပ္ျပီး ငိုျပခဲ႔တဲ႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းေၾကာင္႔ ပရိသတ္ေရာ ဆင္ဆာအဖြဲ႔ကပါ သူ႔ကို အကယ္ဒမီ မေပးပဲမေနႏိုင္ေအာင္ ရင္ကိုထိေစခဲ႔ပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔မ်ားအဲ႔သေလာက္ သရုပ္ေဆာင္ ပီျပင္ရတာပါလိမ္႔။ တကယ္ေတာ႔ အေမ႔ေျခရာဇာတ္ကား မရိုက္ခင္မွာပဲ သူ႔ရဲ႔ အေမကြယ္လြန္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမ႔ေျခရာရုပ္ရွင္မွာ သူဟာ တကယ္႔ခံစားခ်က္ကို သ႑ာန္လုပ္ သရုပ္တူေအာင္လုပ္ျပ ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ သူ႔ဘဝရဲ႔ မွတ္တိုင္ တစ္ခုတည္းေသာ အကယ္ဒမီဆုကို ရယူႏိုင္ခဲ႔တာပါ။

သူဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဟာသကားမ်ားကို ရိုက္လာခဲ႔ပါတယ္။ တခါတေလ မရယ္ရတဲ႔ ဟာသကားေတြ ရိုက္လာလို႔ အင္တာဗ်ဴးေမးတဲ႔သူက သူ႔ကိုေမးပါတယ္။ စူပါမင္းသားျဖစ္ျပီး ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ကားေတြ ဘာေၾကာင္႔ လက္ခံရိုက္ကူးခဲ႔တာလဲေပါ႔။ သူျပန္ေျဖတယ္။ စူပါမင္းသားက ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ကားမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာကားရိုက္ရိုက္ ပိုက္ဆံရတယ္။ ေဟာဟိုက မီးထိုးမွန္ထိုး ထေရာ္လီတြန္း စက္အဖြဲ႔သားေတြက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ဇာတ္လမ္းမေရြးပဲ ရိုက္ေပးေနၾကတာ။ စူပါမင္းသားပါတဲ႔ ကားမွ ၾကည္႔ခ်င္ၾကတဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ပရိသတ္အတြက္ပါ။ က်ဳပ္တို႔က တစ္ကားရိုက္ျပီး တစ္လေလာက္ထိုင္စားလို႔ရေပမယ္႔ သူတို႔က တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ႔ ဘဝေတြေလဗ်ာလို႔ သူၾကင္လည္တဲ႔ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက ေအာက္လက္ငယ္သားေတြဘဝကို စာနာေပးခဲ႔တဲ႔ ဂရုဏာရွင္ မင္းသားပါ။

သူ႔မိတ္ေဆြ ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ အကယ္ဒမီရတဲ႔အခါ စင္ျမင္႔မွာ ေျပာသြားတာသတိရမိတယ္။ ဒီဇာတ္ကားရိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား အကယ္ဒမီရမယ္လို႔ မင္းသားကေျပာပါတယ္တဲ႔။ ဒါရိုက္တာကလည္း မင္းသားကို ခင္ဗ်ားလည္းရႏိုင္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ မင္းသားကေျပာတယ္တဲ႔၊ က်ဳပ္က တစ္ခုရျပီးျပီ။ လံုေလာက္ပါျပီတဲ႔။ မရေသးတဲ႔ လူေတြရပါေစဆိုျပီး ေျပာခဲ႔လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြ ဒါရိုက္တာက လြမ္းဆြတ္သတိတရ ေက်းဇူးတင္စကားထဲ ထည္႔ေျပာသြားခဲ႔တာပါ။ အဲ႔ဒီကားနဲ႔ သူေျပာသလိုပဲ တစ္ခါမွ မရေသးတဲ႔ သူ႔တပည္႔တစ္ေယာက္ အကယ္ဒမီရသြားခဲ႔ပါတယ္။ အဲ႔ဒီကားက ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ားစြာ။

သူဟာ သူ႔ဦးေလးျဖစ္သူ နာမည္ၾကီးမင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ အႏုပညာမ်ိဳးရိုးက ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္ေပမယ္႔ ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈ မရွိပဲနဲ႔ေတာ႔ ပရိသတ္ရလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ စတင္နာမည္ၾကီးကာစမွ ေသဆံုးတဲ႔အထိ စူပါမင္းသားအျဖစ္ ရပ္တည္သြားခဲ႔သူပါ။ သူ႔ကုိ အနီးကပ္ ပါရမီ ျဖည္႔ေပးခဲ႔သူကေတာ႔ သူ႔ဇနီးပါ။ မင္းသားမျဖစ္ခင္ကတည္းက သမီးရည္းစားျဖစ္ခဲ႔၊ လက္ထပ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ငယ္ေပါင္းေတြပါ။ သူနာမည္မၾကီးခင္မွာ နာမည္ၾကီးသရုပ္ေဆာင္ေတြရဲ႔ အဖတ္မလုပ္ခ်င္မႈ၊ အေရာမဝင္ခ်င္မႈ ေတြနဲ႔ ခံစားခဲ႔ရသမွ် သူ႔ႏွလံုးသားကို သူ႔ဇနီးကပဲ အားေပးႏွစ္သိမ္႔ခဲ႔ရတာပါ။ သူဟာ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ႔လို႔ သူလိုခ်င္တဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္ခဲ႔တာပါ။

သူဟာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆင္း အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ထက္ အႏုပညာအေပၚမွာ ပိုျပီးရူးသြပ္ခဲ႔သူပါ။ သူဟာ သီခ်င္းေတြလည္း ဆိုခဲ႔သူပါ။ သူ႔သီခ်င္းေတြဟာ လူသိနည္းခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔အသံနဲ႔ ဖန္တီးခဲ႔တဲ႔ သူ႔အႏုပညာကေတာ႔က်န္ရစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူဟာ သက္ရွိထင္ရွားမရွိေတာ႔သည္႔တိုင္ စီးတီးFM ဧည္႔ခံပြဲညမွာေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အမိ်ဳးသမီးအဆိုေတာ္နဲ႔ တြဲျပီး ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ဘူး ဆိုတဲ႔သီခ်င္းကို ဆိုျပသြားပါေသးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔ကို အားလံုးက ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ပါဘူး။

သူဟာ ပန္းခ်ီကိုလည္း ရူးသြပ္ခဲ႔သူပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ခံစားခ်က္ကို ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ေရးဆြဲေလ႔ရွိပါတယ္။ သူ႔ပန္းခ်ီေတြကို သူေသျပီးမွပဲ ျပပြဲလုပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

သူဟာ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ အသက္ ၄၂ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူ႔နာေရးသတင္းဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ပ်ံ႔ႏွ႔ံျပီး ပရိသတ္အားလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးခဲ႔ၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း သူ႔သတင္းကို ၾကားျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔ၾကရပါတယ္။ သူ႔ရိုက္ခဲ႔တဲ႔ကားေတြ၊ သူပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔ စာေစာင္၊ မဂၢဇင္းေတြ ေရာင္းအားတက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔ဈာပနမွာ အလြန္မ်ားျပားတဲ႔ ပရိသတ္ရဲ႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္မႈကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ဖို႔ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္ မနက္ ၄နာရီမွာ သျဂိဳလ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ညအိပ္ေစာင္႔ၾကတဲ႔ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ရယ္၊ သူ႔ေရာင္းရင္း အႏုပညာရွင္ေတြရယ္နဲ႔ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားခဲ႔ပါတယ္။ 

သူ႔ကိုခ်စ္တဲ႔ အႏုပညာအသိုင္းအဝိုင္းက လူေတြလည္း သူ႔ကို ဆုံးရွံဳးလိုက္ရလို႔ အရမ္းႏွေျမာခဲ႔ၾကရတယ္။ သူကေတာ႔ သူခ်စ္တဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္ေတြကို ႏႈတ္မဆက္ပဲ ရုတ္တရက္ ခြဲခြာသြားခဲ႔ပါတယ္။ သူရိုက္လက္စ၊ လုပ္လက္စ ရုပ္ရွင္ကားေတြနဲ႔ အႏုပညာအလုပ္ေတြ အားလံုး တိုးလို႔တန္းလန္းျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ 

တစ္ခ်ိဳ႔က လူစားထိုးျပီး ဆက္ရိုက္ၾကသလို၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ဇာတ္ညႊန္းကို ျပန္ျပင္ရိုက္ခဲ႔ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ဖန္တီးဖန္တီး သူပါဝင္ခဲ႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြကေတာ႔ ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားထားႏိုင္ဆဲပါပဲ။ 

လာမယ္႔ ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ သူကြယ္လြန္ျခင္း ၅ႏွစ္ျပည္႔ခဲ႔ပါျပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အသံ၊ သူ႔ဟန္၊ သူ႔အမူအယာ၊ သူ႔စတိုင္နဲ႔ သူ႔နာမည္ကေတာ႔ ဒီကေန႔ထိ မေသေသးပါဘူး။ သူလိုလူဟာလည္း တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ေပၚထြန္းလာ တဲ႔ ေငြၾကယ္ပြင္႔တစ္ပြင္႔ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ 

သူကေတာ႔  ေလအေဝ႔မွာ ပ်ယ္လြင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ ၾကယ္တစ္ပြင္႔ ေဒြး (သို႔မဟုတ္) ညွိဳ႔တတ္ေသာ ပင္လယ္။ ။

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ရုပ္ရွင္ကိုရွိက္တဲ႔ ဒါရိုက္တာက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၊ ဒက္ကာျမိဳ႔က ဗိသုကာကုမၼဏီတစ္ခုမွာ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဗိသုကာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အဲ႔ဒီမွာ ကမၻာေက်ာ္အိႏၵိယရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာၾကီး ဆာတရာဂ်စ္ေရးရဲ႔ နာမည္ၾကီး ဘဝသရုပ္ေဖာ္ဇာတ္ကားေတြကို ၾကည္႔ျဖစ္ရင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လို႔ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ႔ အလုပ္ကို စြန္႔ျပီး အျပီးျပန္လာသည္။ ဗိသုကာအလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ႔ပဲ ပန္းခ်ီဆြဲသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ သူရုပ္ရွင္ရိုက္မည္။ သူဘာေၾကာင္႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတာလဲဆိုရင္ ဆာတရာဂ်စ္ေရးလို ရုပ္ရွင္မ်ိဳးမွ မဖန္တီး လိုက္ရရင္၊ သူမရိုက္လိုက္ရရင္ ဘယ္မွာလာျပီး အႏုပညာေျမာက္ေတာ႔မွာလဲ လို႔သူေတြးမိခဲ႔၍ ျဖစ္သည္။

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ကို စတင္ရိုက္ကူးသည္။ အဲ႔ဒီရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးမႈေတြကို သူ႔မိတ္ေဆြရင္းၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ ဆရာေမာင္မိုးသူ (ဘၾကီးမိုး)၊ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဆရာကိုတာ တုိ႔က သူ႔ေကာက္ေၾကာင္းကို ေရးသားထား၍ သိခဲ႔ရသည္။

ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ကို ဘယ္လိုဖန္တီးခဲ႔သလဲ။ ဘာေတြကို ျပခ်င္ခဲ႔တာလဲ။ ဘယ္ေလာက္လွပေအာင္ ရိုက္ျပခဲ႔သလဲ။

(၁)

ႏွင္းေတြထူထပ္စြာက်ေနတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဒါရိုက္တာလုပ္သူက ဆက္တင္တစ္ခု တည္ပါသည္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ ကမာရြတ္ လွည္းတန္းထိပ္၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာ ရုိက္မည္႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းက ပဲျပဳတ္သည္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ရိုက္ျပခ်င္သည္။ ပဲျပဳတ္သည္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းေတာထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာတာကို အေဝး ရိုက္ခ်က္နဲ႔ ရိုက္သည္။ ႏွင္းေတာထဲ မႈန္ဝါးဝါး ပဲျပဳတ္ေတာင္းရြက္ျပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေလွ်ာက္လာတာကို အရွည္ၾကီး အၾကာၾကီး ရုိက္ျပသည္။ ဒါရိုက္တာက ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေတာ႔ ပန္းခ်ီစိတ္ကူးနဲ႔ ရိုက္သည္။ ပဲျပဳတ္သည္ တစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘဝရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈကို သူတင္ျပသည္။ ႏွင္းေတြဒီေလာက္က်ေနတဲ႔ၾကားက ဝိုးတဝါး လမ္းေတြကို အံတုေလွ်ာက္ရင္း ဘဝအတြက္ ရုန္းကန္ေနရပံုကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လို ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ သူတင္ျပသည္။ ပရိသတ္က စိတ္မရွည္။ ဒါရိုက္တာရဲ႔ရိုက္ခ်က္ ပန္းခ်ီဆန္တာကို မေတြးမိၾက၊ မျမင္မိၾကဘူး၊ ဘာမွ မျဖစ္ပဲ ၾကာေနတာကို ပရိသတ္က ျငီးေငြ႔သည္။

(၂)

ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ႔ လွည္းတန္းမွာပဲ ရိုက္ကြင္းတည္ျပန္သည္။ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လံုးရဲ႔ အေပၚထပ္မွာျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားက တရုတ္ကပ္ျပတင္းေပါက္ေနာက္ကေန အျပင္ကို ၾကည္႔ေနတဲ႔အခန္းျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ဒါရိုက္တာက မင္းသားရဲ႔မ်က္ႏွာေပၚကို တရုတ္ကပ္က အရိပ္ထိုးျပီး အလင္းေရာင္ အစင္းေလးေတြျဖစ္ေနတာကို ရိုက္ခ်င္သည္။ အခန္းရဲ႔ေနာက္ခံက ေမွာင္ေနရမည္။ မင္းသားမ်က္ႏွာတစ္ခုထဲကိုပဲ အစင္းစင္းအလင္းေရာင္ ထိုးေနတဲ႔ အနီးကပ္ရိုက္ခ်က္ကို လိုခ်င္သည္။ ကင္မရာမင္းက တရုတ္ကပ္ကို ျဖတ္ျပီး စလိုက္မီးေပးထားသည္။ ဒါကို ဒါရိုက္တာက လံုးဝသေဘာမက်။ မေက်နပ္။ ကင္မရာမင္းကို တစ္ဖြဖြေျပာေနသည္။

“ေမွာင္ေမွာင္ေလး လိုခ်င္တာ၊ ေမွာင္ေမွာင္ေလးလိုခ်င္တာ” နဲ႔တစ္ေျပာတည္းေျပာေနခဲ႔သည္။ ဒါရိုက္တာက ပန္းခ်ီဆရာမို႔ ပကတိမ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနတဲ႔ အလင္းေရာင္ကို သေဘာက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖလင္ေပၚမွာ ထင္လာမယ္႔ အရုပ္နဲ႔အေရာင္ကို သူမသိဘူး။ သူသိတာ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သဘာဝအလင္းတန္း အစင္းေလးေတြ မွိန္မွိန္ေလး လွေနတာ ကိုပဲ လိုခ်င္သည္။

(၃)

ေနာက္ျပီး ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ရိုက္ကြင္းသြားတည္ၾကသည္။ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ေရက်ခ်ိန္မွာ ဆိပ္ကမ္းက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ သဲေသာင္ျပင္ၾကီးကို ျဖတ္ျပီးလာတဲ႔ လွည္းတန္းၾကီးကို ရိုက္မွာျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာက လွည္းတန္းၾကီး ဟိုအေဝး မႈန္မႈန္ပ်ပ်ေလးမွ နီးလာတဲ႔အထိ ဒီအတိုင္း ကင္မရာကို ေထာင္ျပီးရိုက္သည္။ လွည္းတန္းၾကီး တလႈပ္လႈပ္ လာေနတာကို အၾကာၾကီးထိုင္ၾကည္႔ေနရေတာ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ပရိသတ္ အေတာ္႔ကို သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ၾကာသည္႔ ရိုက္ကြက္ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာက သဲေသာင္ျပင္ရဲ႔ အျဖဴအားကို ယူထားျခင္းျဖစ္သလို က်ယ္ေျပာမႈကိုလည္း ယူထားသည္။ ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈအမည္းေရာင္ အစုကေလးကိုလည္း ယူထားသည္။ အျဖဴနဲ႔အမည္း ႏွစ္မ်ိဳးကို ကမ္းဘတ္ေပၚမွာျခယ္သလို ဖလင္ထဲမွာပါျခယ္ျပခ်င္သည္။ ရိုက္ခ်က္က လွသေလာက္ ပရိသတ္အၾကိဳက္ မေတြ႔ခဲ႔ပါ။ ဘာေတြျပေနတာလဲဆိုျပီး ေအာ္ၾကသည္။

(၄)

ေနာက္ဇာတ္ဝင္ခန္းကေတာ႔ မင္းသားလြမ္းရတဲ႔အခန္းျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္မင္းသား အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ လြမ္းရမယ္႔ အခန္းကို ရိုက္ျပသည္။ ေနာက္ခံတီးလံုးမပါ။ ေနာက္ခံသီခ်င္းလည္းမပါ။ လႈပ္ရွားမႈလည္း မရွိ။ ဘာစကားမွလည္း မေျပာ။ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးအိုက္တင္နဲ႔ ငူငူၾကီးရပ္ေနတာကို အၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ ဒီေတာ႔ ပရိသတ္က ေအာ္ဆဲေတာ႔သည္။ ဆဲလည္းဆဲခ်င္စရာ။ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္းမ်ိဳးမွာ အလြမ္းသီခ်င္းေလးဘာေလးဆို၊ သနားစရာ တီးလံုးေလးဘာေလး ထည္႔မွ ပရိသတ္ကပါ သနားျပီး လိုက္လြမ္းမွာေပါ႔။ အခုေတာ႔ ဒါရိုက္တာလုပ္ျပလိုက္တာ ပရိသတ္ေတြ ေဒါသမထြက္ပဲေနႏိုင္ရိုးလား။

ဒါေပမယ္႔ ဒါရိုက္တာျပခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ညစ္တဲ႔အခါ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနရာမွာ ငိုင္ျပီး ေနတတ္ ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခါမွာ ဘယ္သူကမွလည္း သီခ်င္းမဆိုေပးဘူး။ ဘာတီးလံုးမွလည္း မရွိဘူး။ စိတ္ညစ္တဲ႔အေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုးလည္း ေျပာမေနဘူး။ ေငးေနမယ္၊ ေတြးေနမယ္၊ ငိုင္ေနမယ္၊ ေငါင္ေနမယ္။ ဒါပဲ။ အဲ႔ဒါကို ဒါရိုက္တာက ျပခ်င္တာ။ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္၊ သစ္ပင္၊ ကန္ေစာင္း စတာေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ လြမ္းေနတာကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ ျပခ်င္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာမို႔ ပန္းခ်ီေတြးေလး ေတြးခဲ႔သည္။ အဲ႔ဒီ အေတြးက တကယ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ မွန္ကန္သည္။ လူတိုင္း လြမ္းဖူး၊စိတ္ညစ္ဖူးပါသည္။ ဒါရိုက္တာက အဲ႔ဒါကို ျပခဲ႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္ေတြက ဘာမွ မခံစားတတ္ခဲ႔။ ဆဲဖို႔ပဲ တတ္သည္။ ဆဲလိုက္ၾကျပန္သည္။

(၅)

ထိုနည္း၎ မဂၤလာဦးည ရုိက္ခ်က္ကလည္း ကင္မရာကို အေသေထာင္ျပီး လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ႔ လူအရုပ္ႏွစ္ရုပ္ကို အၾကာၾကီးျပတာမ်ိဳးလုပ္ခဲ႔သည္။ ပထမဆံုး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေရွးကုတင္ၾကီးကိုျပသည္။ ျခင္ေတာင္တိုင္က ပြတ္လံုး ကႏုတ္ပန္းခက္ေတြနဲ႔ျဖစ္သည္။ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးက ခ်စ္သူရည္စားေတြမဟုတ္ပဲ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က ျပန္လာေတာ႔ မိန္းမရလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႔ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ျဗဳန္းစားၾကီး လက္ထပ္လိုက္ရတာမို႔ အစက မျမင္ဖူးၾကပဲ လက္ထပ္တဲ႔ေန႔မွ ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးၾကျခင္းျဖစ္ရာ အခုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ မဂၤလာဦးည ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ရိုက္မည္။

မင္းသားက ခုတင္ေခါင္းရင္းက ပြတ္ရင္းတိုင္ၾကီးကို ကိုင္ျပီးရပ္ေနသည္၊ မင္းသမီးက ေျခရင္းကတိုင္ကို ကိုင္ရင္း ရပ္ေနသည္။ ဘာဆို ဘာမွ မေျပာဖူး။ အရုပ္ေတြလိုပဲ ျငိမ္ရပ္ေနၾကသည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ မင္းသားက ညာဘက္ျခမ္းေခါင္းရင္း၊ မင္းသမီးက ဘယ္ဘက္ျခမ္းေျခရင္း။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားမ်ိဳးအၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ အဲ႔ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေနာက္ခံသီခ်င္း ပါလာသည္။ ထိုသီခ်င္းက ဒီတိုင္းထြက္လာတာမဟုတ္ဖူး။ ခုဏက မဂၤလာဦးေမာင္ႏွံအခန္းရိုက္ျပေနရာက ျဖတ္ျပီး ျမစ္ထဲ သမၺန္တစ္စင္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ သမၺန္ခက္ရင္း သီခ်င္းဆိုေနတာကို ရိုက္ျပသည္။ ေနာက္က သီခ်င္ဆိုတဲ႔ လူရဲ႔ အသံဝါ၊ အသံၾသၾကီးပဲပါသည္။ ဘာတီးလံုးမွ မပါ။ ဆိုေနတဲ႔သီခ်င္းက အျငိမ္႔မင္းသမီးေဒၚစိန္ငံုရဲ႔ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ေဝ။ ေယာက္က်ား သံၾသၾသၾကီးနဲ႔ ဆိုျပတာ အသံကလည္း ေအာင္သည္။ သမၺန္ခတ္ရင္း သီခ်င္းဆိုတဲ႔လူကို ျပလိုက္၊ ျခင္ေထာင္တိုင္ ကိုင္ျပီး ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ေတြေတြၾကီး ရပ္ေနၾကတဲ႔ မဂၤလာဦးေမာင္ႏွံကိုျပလိုက္၊ သမၺန္ကိုျပလိုက္နဲ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ျပသည္။ စႏၵယား၊ တေယာ၊ ပတၱလား ဘာတီးလံုးမွ မပါပဲ သီခ်င္းဆိုသံသက္သက္နဲ႔ ေလွာ္တက္ႏွစ္ေခ်ာင္း လက္ၾကက္ေျခခတ္ထိုးျပီး ကုန္းရုန္း သမၺန္ခတ္ေနတဲ႔လူရယ္ မဂၤလာဦးညရယ္ကို ဆက္စပ္ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။

(၆)

ျပီးေတာ႔ မိန္းမမရခင္က ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြအားလံုး အေမွာင္ေတြခ်ည္းရိုက္ျပခဲ႔ကာ ယခု မိန္းမရျပီးေနာက္ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ား အားလံုး လင္းလင္းက်င္းက်င္းျဖစ္ေအာင္ ဒါရိုက္တာက ဖန္တီးျပထားသည္။ အရင္က ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အေပၚထပ္မွာ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ အခုလင္းလာျခင္းနဲ႔ရိုက္ျပတာဟာ ဘဝရဲ႔ အပိုင္းအကန္႔ႏွစ္ခုကို အလင္းအေမွာင္သေဘာနဲ႔ ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖို၊ ဒယ္အိုး၊ သံေယာက္မ၊ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္၊ အဲ႔ဒီ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းေတြကို အၾကာၾကီးရိုက္ျပသည္။ ဘဝအသစ္တစ္ခု၊ က႑သစ္တစ္ခုကို  ဇြန္းေတြ၊ သံေယာက္မေတြ၊ ဒယ္အိုးေတြ ေျပာင္လက္ေနတာရယ္ လင္းေနတဲ႔ အခန္းရယ္နဲ႔ ရိုက္ျပသြားတာ ပညာသား၊ အႏုပညာသား အမ်ားၾကီးပါသည္။

(၇)

ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းလို႔ေျပာတဲ႔ Love Scene ဆိုတာ သရုပ္ေဆာင္မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးတို႔ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳး ေလွ်ာက္လည္ ၾကတာေတြ၊ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားတာေတြ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး က်ီစားတာေတြ၊ မင္းသားရဲ႔လက္ကိုဆြဲျပီး သြားမယ္၊ မင္းသမီးရဲ႔ ခါးကိုဖက္ျပီးသြားမယ္၊ မင္းသားရဲ႔ပခံုးေလးကိုမွီျပီး မင္းသမီးက စကားေတြတီတီတာတာ ေျပာမယ္။ ပန္းပြင္႔ကေလးေတြ၊ လိပ္ျပာကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ သာယာစဖြယ္ရိုက္ၾကတာျဖစ္သည္။ ေနာက္ခံတီးလံုးေလးေတြ၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ ရိုက္ျပၾကသည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါရိုက္တာက အဲ႔သလို ဇာတ္ဝင္ ခန္းေတြ မရိုက္ခ်င္ဘူး။ သူရိုက္ျပခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းက မင္းသားရဲ႔လက္နဲ႔ မင္းသမီးရဲ႔လက္ပဲ ပါသည္။ လူရုပ္ေတာင္ မပါဘူး။ ေခါင္းအံုးစြပ္ျဖဴျဖဴေလးစြပ္ထားတဲ႔ ေခါင္းအံုး ႏွစ္လံုးကို အရင္ဆံုးရိုက္ျပသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ အိပ္ထားလို႔ ခြက္ဝင္ေနတဲ႔အရာကို ရိုက္ျပသည္။ အနီးကပ္ဆြဲယူလာျပီး ေခါင္းအံုးျဖဴျဖဴေပၚမွာ ဆံညွပ္ (ကလစ္) ကေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဆံပင္ျခည္တစ္မွ်င္ကို အေသအခ်ာရိုက္ျပသည္။ ၾကာၾကာေလးရိုက္ျပျပီးမွ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ေယာက္က်ားလက္တစ္ဖက္ ဝင္လာသည္။ ျပီးေတာ႔ မိန္းမလက္တစ္ဖက္ဝင္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔ထားပံုက ဖလင္ေပၚမွာ ေထာင္႔ျဖတ္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ကင္မရာမင္းကို အေသအခ်ာယူခိုင္းသည္။ ေယာက္က်ားလက္က ဆံညွပ္ကို အသာေလးေကာက္သည္။ မိန္းမလက္ထဲ လွန္းေပးသည္။ ေယာက္က်ားလက္က မည္းျပီး မိန္းမလက္က ေဖြးသည္။ အဲ႔ဒီအျဖဴနဲ႔ အမည္းကို ေခါင္းအံုးအျဖဴ ေနာက္ခံနဲ႔ရွိက္ျပသည္။

ဒါရိုက္တာရိုက္ျပလိုက္တဲ႔ ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းဟာ ပိတ္ကားေပၚမွာ မျမင္ရတဲ႔၊ ရိုက္ျပမထားတဲ႔အရာကို ကိုယ္႔ဖာသာ ခံစားၾကည္႔ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ႔သည္။ၾကည္႔တဲ႔ ပရိသတ္ကို ဖြင္႔ေပးထားသည္။ အဲ႔ဒီခံစားမႈကို ကိုယ္႔ဟာကို တည္ေဆာက္ယူဖို႔ ဒါရိုက္တာက ရိုက္ျပခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ရိုက္ခ်က္မ်ားကို လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ကတည္းက သူရိုက္ျပခဲ႔သည္။ သူက ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႔ သေဘာထားျပီး အဲ႔ဒီရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ ကိုအသက္သြင္းခဲ႔သည္။ အႏုပညာစြမ္းရည္ အျပည္႔၊ ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ အျပည္႔နဲ႔ ဒီဇာတ္ကားကို ရိုက္ခဲ႔သည္။ ပရိသတ္အားေပးမႈ မရခဲ႔။ လူၾကိဳက္နည္းခဲ႔သည္။ ေငြေရးေၾကးေရးအရလည္း အရွံဳးၾကီး ရွံဳးခဲ႔သည္။ ရွံဳးမယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ သူ႔အႏုပညာကို ျပခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ သူ႔အႏုပညာပါဝါဟာ ဘာဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ႔သည္။ ပရိသတ္ေတြဆဲဆို ေအာ္ဟစ္ရင္း အရွဳံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ဟာ ယေန႔တိုင္ အႏုပညာအရ ေအာင္ျမင္ေနဆဲ ေျပာစမွတ္တြင္ေနဆဲ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ကိုေလးစားတဲ႔ ခ်စ္တဲ႔၊ သူ႔အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္တဲ႔သူေတြဟာ သူ႔ကို လံုးဝ မေမ႔ထားၾကပါဘူး။ သူကေတာ႔ ပန္းခ်ီ (ဆရာၾကီး) ခင္ေမာင္ရင္ ပဲျဖစ္ပါေတာ႔သည္။ ။